Travel.LovePoland December 2020

BOŻONARODZENIOWE OPOWIEŚCI - CZYTAJ PO POLSKU
Kamila Rosińska
"GWIAZDKA I DZIADEK DO ORZECHÓW”
Pewnego rozgwieżdżonego wieczora, gdy wszystko było
skąpane w świetle księżyca, a domownicy już smacznie
spali w swoich łóżkach, ze starej szafy w babcinym pokoju
wyskoczył drewniany dziadek do Orzechów.
Miał piękny czerwony mundur i czapkę, wysokie czarne oficerki,
lekko wyskubaną przez dzieci białą brodę i naderwaną rękę.
Dziadek do Orzechów mieszkał w szufladzie starej szafy przez
cały rok i tylko, gdy zbliżały się Święta Bożego narodzenia,
wyjmowano go z szuflady i stawiano pod choinką tuż przy
wiklinowym koszyku pełnym laskowych orzechów, bo nikt tak jak
on nie radził sobie z twardymi orzechami. Tym razem Dziadek nie
mógł się już doczekać Świąt i postanowił rozprostować swoje
stare spróchniałe kości. Nagle w salonie rozległ się hałas, przez
lekko uchylone okienko, na obdrapaną podłogę wpadały śniegowe
gwiazdki i układały się jedna na drugiej.
Ale… co to?! Pomiędzy drobinkami śniegu leżała gwiazdka inna od
reszty, lśniąca i dużo większa od pozostałych. Migotała i lśniła.
Dziadek do Orzechów nie widział nigdy wcześniej takiego cudu i
błysku, na najpiękniejszej nawet choince, a przecież widział sporo
choinek w swoim dziadkowo-orzechowym życiu. Kim jesteś? –
zapytał ze zdziwieniem dziadek do orzechów, a trzeba zaznaczyć,
że Dziadek do Orzechów do ciekawskich nie należał i nigdy nie
zadawał zbędnych pytań.
Jestem Gwiazdką Bożego Narodzenia – odpowiedziała
cichuteńkim głosem wystraszona piękność. Dziadek do Orzechów,
nie mógł oderwać wzroku od tajemniczego gościa, który
rozświetlał pokój tak mocno, że obudził inne ozdoby choinkowe,
śpiące w szafie. Zabawki w mig wyskoczyły ze swoich
pudełkowych domków.
Ooooo a któż to taki? – zapytał zaciekawiony Pajacyk. To
Gwiazdka Bożego Narodzenia! – odpowiedział Dziadek do
Orzechów. Jaka piękna! – powiedziała pękata Bombka.
Tymczasem, Gwiazdka Bożego Narodzenia opadała z sił i widać
było, że jej blask przygasa.
- Co się stało Gwiazdko, dlaczego tu jesteś?! Powinnaś błyszczeć
na niebie, jutro jest Wigilia, bez Ciebie nie będzie Świąt –
powiedział duży kolorowy Lizak. Oh, potrzebuję pomocy, bawiłam
się w berka z innymi gwiazdkami i potknęłam się o ogon ciotki
Komety, no a dalej to już wiecie, spadłam i wpadłam do waszego
pokoiku. Skaleczyłam nóżkę i nie mogę podskoczyć by wrócić na
niebo – odpowiedziała Gwiazdka. Gwiazdko, nie możesz z nami
zostać, jeśli domownicy nie zobaczą Ciebie błyszczącej na niebie,
to nie będzie Świąt i Wigilii, jesteś Gwiazdką Bożego Narodzenia,
kimś wyjątkowym! – powiedział zatrwożony Dziadek do
Orzechów. Nóżka, nie wygoi się tak szybko, a na jednej nie uda mi
się podskoczyć tak wysoko – smutnym, cichym głosikiem
odpowiedziała Gwiazdka Bożego Narodzenia, a z jej ślicznych
błyszczących oczek popłynęły, okrągłe jak perełki, łzy. Zabawki
ze smutkiem przyglądały się pięknemu gościowi, który niestety
nie mógł z nimi zostać. Co teraz zrobimy? – zapytał Piernikowy
chłopczyk. Musimy się naradzić – odpowiedział Dziadek do
Orzechów. Ozdoby choinkowe zebrały się w rogu pokoju. Zaczęły
dyskutować, naradzać się i coś szeptać między sobą, słychać było
jedynie delikatny szelest ich kubraczków. Dziadek do Orzechów,
jako najstarsza z zabawek, wszystkim przydzielił zadania, bo
mogli pomóc Gwiazdce tylko wspólnymi siłami. Mamy plan,
jesteśmy gotowi i pomożemy Ci wrócić na niebo – powiedział do
Gwiazdki Bożego Narodzenia, Dziadek do Orzechów. W oczkach
Gwiazdki znów ukazał się błysk. Na starej szafie w pokoju leżał
łuk małego Leopolda, dwa choinkowe aniołki wraz z łańcuchem
choinkowym wzbiły się na swych malutkich skrzydełkach w
powietrze i wylądowały na szafie. Łańcuch w mig obwiązał łuk, a
małe Aniołki zniosły ich na dół tuż obok Gwiazdki Bożego
Narodzenia. Gwiazdko, polecisz do nieba, zrobiłem strzałę z
gałązki choinkowej tylko musisz się mocno trzymać – powiedział
Dziadek do Orzechów, podając małej gwiazdce kawałek gałązki
zakończony igiełkami świerku.
Gwiazdka zrobiła tak, jak mówił Dziadek, ozdoby choinkowe
wspólnymi siłami naciągnęły lekko już struchlały łuk małego
Leopolda i na gałązce choinkowej wystrzeliły Gwiazdkę prosto w
niebo. Dzwoneczki choinkowe z wrażenia, dzwoniły cichutko
niczym werble, a małe choinkowe reniferki przebierały nóżkami.
Udało się!!! Zawołały wspólnie zabawki. Niebo rozbłysnęło jakby
jaśniej, a mała Gwiazdka mrugnęła oczkiem do swoich przyjaciół
na ziemi, na znak, że dotarła do domu. W ich sercach zrodziła się
przyjaźń, w której nie ma miejsca na lęk i strach, a małe
serduszka przyjaciół pełne są dobrych uczynków.
Czas odpocząć moi mili, jutro Wigilia i czeka nas wiele pracy –
powiedział Dziadek do Orzechów do swoich choinkowych
przyjaciół, wszyscy udali się do starej szafy do swoich pudełek
Był to magiczny wieczór, pełen ciepła, dobroci i miłości. Nikt inny,
poza ozdobami choinkowymi i małej gwiazdki, o nim nie wiedział…
114 TRAVEL.LOVEPOLAND