Gazeta Festiwalowa | Ciało/Umysł 2021

44
w poszukiwaniu okien oznaczonych czerwonym neonem,
w których można było podglądać warszawskich tancerzy.
Szwajcarski choreograf Guilherme Botelho dwukrotnie
angażował lokalnych wykonawców. Raz kilkudziesięcioosobowa
grupa stawała się lustrem widzów, ze wszystkimi
niedoskonałościami i wadami, pytając o granicę między
sztuką a intymnością. Innym razem do hipnotycznego
wyścigu Sideways Rain choreograf wybrał dziesięciu
polskich tancerzy, by stworzyć poruszającą opowieść
o pamięci: zarówno intymnej, indywidualnej, jak i kosmicznej
pamięci ciała. Ponad dwudziestu amatorów wizualizowało
muzykę Velmy, a portugalski duet Ana Borallo & João
Galante kilkakrotnie pokazał, że współpraca z lokalnymi
performerami amatorami ma ogromny potencjał. W 2014
roku scenę zapełniało stu warszawiaków, tworzących
barwny, odzwierciedlający złożoność tkanki społecznej
miasta pejzaż profesji, postaw i poglądów; rok później wraz
z dwunastoma performerami teatr na nowo został zaangażowany
w polityczną przestrzeń, pozwalając na wyzwolenie
rewolucyjnej energii przez Hermafrodytę. W 2019 roku duet
portugalskich artystów zaprosił amatorów do rosyjskiej
ruletki w poszukiwaniu własnej definicji szczęścia.
zastanym regułom, eksperymentach nowych mediów, po
dotarciu do przyjemności i jej przekroczeniu, w momencie
post(?)pandemii(?) jak co roku zadajemy pytanie: jakie są
najważniejsze i najciekawsze tendencje i kierunki światowej
sztuki tańca? Co jest dziś ważne w tańcu? Jak się go
tworzy? Pokazując, że na mapie artystycznej aktywności
człowieka taniec nie jest przypadkiem, modą czy dodatkiem,
że nie tylko leży u źródeł ludzkiej ekspresji, ale jest
kwintesencją człowieczeństwa i życia.
Na festiwalu nie brakuje wydarzeń towarzyszących. Odbyły
się trzy konferencje naukowe: w 2008 exchange/change
poświęcona strukturze instytucji i finansowaniu tańca
w Europie, w 2011 Dziedzictwo Piny Bausch. Inspiracje, odwołania,
testament, o oddziaływaniu Tanztheater Wuppertal
Piny Bausch na współczesny teatr, taniec, film, myśl
krytyczną oraz w 2017 roku dwudziestoczterogodzinna
konferencja Today Tomorrow, poświęcona zmianom w postrzeganiu
paradygmatu czasu w kontekście polityki oraz
performansu. Festiwalowi towarzyszą projekty edukacyjne,
warsztaty, panele dyskusyjne, wystawy fotograficzne, projekcje
wideo, instalacje, prace work in progress i spotkania
z artystami, a do tańca rozgrzewają koncerty takich
muzyków jak John the Houseband, Kentaro!!, Tides from
Nebula, Bill Shanon, DJ Teresa i Tygrysy, DJ Lenar. W 2020
roku festiwal zagościł także w internecie, rozwijając cykl
projektów włączających taniec i tworzących go artystów
do globalnego wirtualnego teatru.
C/U jest festiwalem nomadycznym. Znajduje najlepsze
przestrzenie do pokazywania prac zapraszanych artystów.
Wiele wydarzeń odbyło się w miejscach, które zniknęły już
z mapy stolicy. Nieistniejący dziś klub Soma przy ul. Foksal
serwował przygotowane przez artystów menu festiwalowe,
Jezioro Łabędzie przy Moliera prowadziło dance-laby
i rozmowy bez granic, w Le Madame kolektyw Good Girl
Killer przeprowadził taneczno-muzyczny rozrachunek ze
śmietnikiem popkultury, a niemieccy artyści z Two Fish
w galerii Raster przy Marszałkowskiej spektaklem Christiane
Müller przeprowadza się przepowiedzieli jej wyprowadzkę.
Przez dwie dekady festiwal zaprezentował w trzydziestu
dwóch miejscach stolicy kilkaset wydarzeń, prawie dwa
tysiące artystów, których na żywo obejrzało ponad trzydzieści
tysięcy widzów. Prawie tylu widzów zgromadziły
wydarzenia on-line w 2020 roku, docierając z przekazem
informacyjno-promocyjnym do kilku milionów Polaków.
Znaczącą pozycję festiwalu na arenie międzynarodowej
buduje także jego obecność od 2008 roku w europejskich
sieciach, we współpracy z którymi nie tylko powstają spektakle,
ale przede wszystkim jest możliwe korzystanie z osiągnięć,
badań i know-how europejskich partnerów, a także
bycie częścią ważnych wydarzeń pomiędzy Lizboną,
Atenami, Dro, Bejrutem i Reykjavikiem.
Po neoklasyce, minimalizmie, sztuce narracji, nowym
teatrze tańca, konceptualizmie i sztuce krytycznej lat dziewięćdziesiątych,
po eksploracji cielesności i nieestetycznej
wersji estetycznej sztuki, po buncie artystów przeciwko