realigas la mondan pacon la bahaa kredo kaj esperanto

poemon Preĝo sub la Verda Standardo de D-ro Zamenhof, Gather Us In de D-ro
George Matheson kaj citaĵojn el la Biblio, Bahá'u'lláh kaj Burns."
Spite al la frosta vetero, sia granda aĝo, la manko de ripozo kaj la longa vojaĝo en
antaŭdiluvaj transportiloj, 'Abdu'l-Bahá per siaj agoj montris la gravecon de la vizito
kaj prelego en Edinburgo. Bahaa verkisto, Anjam Khursheed, registris ke 'Abdu'l-Bahá
finis la unuan tagon en Skotlando per elstara parolado bazita pri la solvo de la
mondlingva fiasko. Malgraŭ la malvarmo kaj la tempoperdo pro interpretado la halego
estis tiom plena, ke 300 personoj devis aŭskulti ekstere. La Esperanto-eldono de lia
prelego aperis kune kun la angla en la bahaa revuo Star of the West, Feb 1921.
Prelego de 'Abdu'l-Bahá en Edinburgo 7 Januaro 1913 sub aŭspicio de la Edinburga
Esperanto-Societo.
"Ĉiu movado en la mondo de la homaro kiu portas kun si unuecon kaj konkordon, estas
bona; kaj ĉiu afero, kiu kreas malkontenton kaj malharmonion, estas malbona. Ĉi tiu
jarcento estas hela jarcento. Ĝiaj eltrovaĵoj estas multaj; ĝiaj elpensitaĵoj estas grandaj;
ĝiaj entreprenoj estas multmultaj. Pro tio ĉi tiu jarcento superas ĉiujn aliajn jarcentojn.
Sed la plej granda entrepeno estas la unuigo de lingvo; ĉar tio estas pli bonefika, kaj
plezurdona, ol iu alia entrepreno de la epoko. La unuiĝo de lingvo efektivigas grandan
kunecon inter koroj. La unuiĝo de lingvo estas kaŭzo de konkordo. Ĝi forbalaas ĉian
malkomprenon inter la popoloj: ĝi starigas konkordon en la homidaro. Ĝi donas pli
vastan konceptpovon kaj pli grandan vidpovon al la homa intelekto. Hodiaŭ la plej
grava laboro en la mondo de la homaro estas, kompreni kaj kompreniĝi. Ĉiu individua
membro de la komunumo, pro la disvastiĝo de helpa internacia lingvo, povos sciiĝi pri
okazantaĵoj kaj rilatiĝi kun etikaj kaj sciencaj eltrovaĵoj de la epoko. Helpa universala
lingvo donos al ni la ŝlosilon–la ĉefŝlosilon–por la kompreniĝo de la sekretoj de
pasintaj tempoj. Per internacia lingvo ĉiu nacio en la estonteco povos elserĉi tre facile
kaj senpene siajn sciencajn eltrovaĵojn.
"Estas bone sciate inter vi, ke Orientanoj, junuloj venantaj al la Okcidento, penegantaj
studadi la eltrovitaĵojn de la Okcidento, devas dediĉi jarojn el sia vivo, por laborege
akiri la lingvon de la lando al kiu ili iras, kaj nur poste ili povas sin turni al la studado
de la speciala scienca fako, pri kiu ili interesiĝas. Ekzemple, ni supozu, ke junulo el
Hindio aŭ Persio aŭ Turkestano aŭ Arabio, deziranta studadi la medicinon, venas al ĉi
tiu lando. Li devas lernadi dum kvar jaroj la anglan lingvon, kaj nenion alian; kaj poste
li povas komenci la studadon pri medicino. Sed, se ĉi tiu internacia helpa lingvo estus
parto de la programo de instruo en ĉiuj lernejoj, dum sia infaneco li lernus tiun lingvon
en la propra lando; kaj poste en kiu ajn lando, al kiu li dezirus iri, li povus studadi sian
specialan fakon de scienco tre facile, ne perdinte jarojn de sia vivo.
"Hodiaŭ, eĉ se ĉiuj el ni lernis lingvojn, tamen, se iu deziras vojaĝi alilanden, tiu povus
esti grave malhelpata pro tio, ke li ne scias la specialan lingvon de unu lando. Mi tre
profunde studadis orientajn lingvojn, kaj scias la araban lingvon pli bone ol la Araboj
mem, kaj studadis la turkan, kaj la persan en mia propra nasklando; kaj tamen, sciante
34