realigas la mondan pacon la bahaa kredo kaj esperanto

"Vi trovos apenaŭ unu inter la plej profundpensaj sciencistoj sen propra religia sento.
La scienciston obsedas sento pri universala kaŭzado. Lia religia sento alprenas la
formon de ekstaza mirego pri la harmonio de la natura leĝaro, kiu malkaŝas inteligenton
de tia supereco, ke kompare kun ĝi la tutaj sistemaj pensado kaj agado de la homoj
estas absolute sensignifa respegulaĵo. Tiu ĉi sento estas la gvida principo de liaj vivo
kaj laboro. Ĝi sendube parencas al tio, kio animis la religiajn geniulojn de ĉiuj
epokoj." 79
Tiel la profesoro parafrazis kelkajn bahaajn principojn inkluzive la harmonion de la
scienco kaj vera religio. Lia lasta frazo aludas al tiu spirita interligo de ĉiuj Grandaj
Fondintoj de religioj, kiun bahaanoj nomas "progresiva revelacio."
Dum kvaronjarcento mi estis obstina ateisto, ĉar mi opiniis tiel: Se amanta kaj potenca
Dio dece zorgus pri ni, ekzistus nur unu religio kaj Liaj reprezentantoj neniam
permesus senfinajn religiajn militojn kaj pedantajn religiajn argumentojn. Apenaŭ
utilas fronti demandon de harmonio inter religio kaj scienco se oni tute neas la ekziston
de Dio. Malsimile al la generacio de mia juneco el la 60 aj jaroj kiam plimulto de
influhavaj sciencistoj estis ateistoj kaj agnostikuloj, multaj hodiaŭaj sciencistoj opinias,
ke jes ja estas aŭ almenaŭ estis ia Dio kiu igis komenci la universon. Tamen, Li jam de
longe forlasis la aferon kaj la tutan kreaĵaron al ties propraj problemoj, por ke Li atentu
siajn nuntempajn interesojn. Bahaanoj kredas ke la nekonebla esenco de Dio estas
ekster nia limigita scio de tempo kaj spaco. La Kreinto de eterne ĝis eterne estas atente
direktanta ĉiujn aferojn eĉ antaŭ Genezo kaj la komenco de la universo.
Sciencistoj de ĉiuj fakoj aprezas nun la manon de Dio, kiu ĉion ekigis sed multaj el ili
ankoraŭ opinias ke tiu mano nuntempe estas vanta aŭ ne plu gravas. Egale kaj ne
arbitre estas malkaŝataj signoj de Lia povo al astronomoj, nukleo–fizikistoj,
antropologoj, geologoj, biologoj ktp. Ĉiuj el ili en ĉiu generacio malkovras sciencajn
verojn. Tiuj veroj priskribas diversajn aferojn kaj tempojn. Povas esti ke biologo
konscias Dian fingron, kiam rampis el la maro vivantaj estaĵoj sur la teron. Dume
antropologoj regule observas similan Dian rolon en la penoj de ĉiuj pratempaj socioj
interrilati kun la supernatura. Oni do mallogike pretendus ekzemple, ke jes mi
agnoskas Dian impulson en mia fako de la scienco je aŭ ĵus antaŭ kiam la universo
naskiĝis, sed poste Dio iĝis fora aŭ vanta: Mallogika pro tio ke ĉiuj fakoj de la scienco
diversmaniere vidas similan Lian ĉian potencon rilate al ĉiuj epokoj. Apenaŭ eblas, ke
tia malproksima, fora kaj malvarma Dio, estis la inspiro pelinta Budhon, Jesuon,
Mahometon ktp. La historio de la homaro estas nura momento kompare kun la epokoj
ek de kiam Dio supoze forlasis nin kaj nian universon. 'Abdu'l-Bahá iam diris al
ateisto, ke al la dio je kiu tiu ne kredas, ankaŭ li mem ne fidas.
Akceptinte ke ni ĵus ekiras la vojon senliman de la scienco, ni sen orgojlo rekonu ke ni
scias preskaŭ nenion. Ju pli mi lernas des pli mi agnoskas mian senscion, des malpli mi
pretendas scii Diajn misterojn. Ne ni sed Li estas la senerara Juĝisto. Nur tiu kiu estas
la partnero de Dio insistus ekzemple, ke Dio ne havis rajton allasi naziajn ekstermejojn.
Nia devo estas montri malbonegojn de la naziistoj, emociiĝi simpatie antaŭ la mizero
79
A. Einstein. Ideas and Opinions p.40. New York. 1954. Bonanza Books. (tradukis : E. Chick)
59