realigas la mondan pacon la bahaa kredo kaj esperanto

La 9 an de Decembro 1939 Mao Tse-tung skribis al Esperanto-ekspozicio okazigita en
Yan’an Ĉinio. “Mi dirus ankoraŭ la samon. Se oni prenas Esperanton kiel formon por
porti la ideon vere internaciisman kaj la ideon vere revolucian, do Esperanto povas esti
lernata kaj devus esti lernata.” Eĉ ĝis nun en la Popola Respubliko de Ĉinio oni
priskribas Esperanton jene: Shì Jiè Yŭ, t.e. la monda lingvo. La pozitivaj vortoj de
Prezidento Mao pri Esperanto postlasis sintenon de respekto por la lingvo en la tuta
Ĉinio sed ne vastan uzadon. En Aŭgusto 1992 mi spertis anekdotan konfirmon de tio
dum mia revena vagonarvojaĝo al Beijing de Qingdao, kie la konegata Kvina Pacifika
Kongreso de Esperanto ĵus okazis. (vidu p.96,97.) Mi klarigis al miaj kunvojaĝantoj
per mia aĉa prononco de la ĉina lingvo, ke mi estas studanto de Shì Jiè Yŭ. Iliaj antaŭaj
mienoj de malafableco, pro la devo akompani senvoĉan alilandulon dum longa vojaĝo,
tuj transformiĝis kaj ili akompanis min al mia seĝo kaj dividis siajn manĝetojn kun
nova amiko. La plej kolora Esperanto-magazino en la mondo, El Popola Ĉinio,
devenas el Ĉinio, legebla nun nur per interreto. La latina alfabeto jam estas instruata
tra Ĉinio, Hinda Unio, Japanio kaj aliaj aziaj landoj dum jardekoj, tial unu baro jam
nuliĝas. La ampleksa uzo de konstantaj afiksoj en Esperanto plaĉas al multaj
Orientanoj pro simila evidenta konstruo en iliaj propraj skribsistemoj. La utiligado de
afiksoj ankaŭ ebligas al Esperanto precizan teknikan uzon kaj vastajn nuancojn, ambaŭ
el tiuj ege simpatias japanojn, en kies lando aparte forta Esperanto-movado jam estas
establita ekde 1906 laŭ Encyclopedia Americana. 88 En letero de 25 Novembro 1987,
en kiu estis rekomendo, ke bahaaj esperantistoj faru instruvojaĝojn al Japanio, la
Universala Domo de Justeco diris: "La Esperanto–Movado estas tre forta en Japanio."
Vidu volumon 13, numeron 9 (eksteran vol. 5) paĝon 249 de Star of the West por legi
kortuŝan rakonton, kiu montras kiel gejunuloj el multaj landoj praktike profitis de
Esperanto en la Oriento kaj kiom glate ili interkompreniĝis inter si.
Agnes Alexander, flua Esperantistino kaj Mano de la Afero de Dio, proklamis en sia
libro History of the Bahá'í Faith in Japan en ĉapitro kun la titolo La Bahaa Mesaĝo
Vojaĝas de Japanio al Ĉinio: "Kiom grandioza estis la beno elveninta el la Esperanto-
kurso." Ŝi aludis al la komplikaj detaloj, kiuj interplektiĝis de ĉinaj kaj japanaj
gesamideanoj por propagandi la Bahaan Kredon en la Ekstrema Oriento. Du libroj de
Barbara Sims Traces that Remain kaj Japan Will Turn Ablaze vive ilustras tion.
Aŭguste 1996 dum ferma parolado al la Unua Azia Kongreso de Esperanto okazinta en
Ŝanhajo estis mia honoro kaj plezuro kiel aŭstralia LKKano oficiale inviti ĉiujn
delegitojn al la onta Universala Kongreso. Proksimume 500 esperantistoj el 18 landoj
aŭskultis ĉarmojn de Adelajdo kaj ses stimulajn sed ne religiemajn frazojn de 'Abdu'l-
Bahá laŭde al Esperanto sur paĝo 165 de Bahá'u'lláh kaj la Nova Epoko kaj paĝo 45
de tiu ĉi libro.
Vaste vojaĝis mi antaŭ nelonge preter la Huhehot–montetoj de Interna Mongolio,
multe okcidenten de Xian en la internan parton de Ĉinio kaj sudokcidenten en la
88 Encyclopedia Americana vol. 10. p. 583.
68