LO LUGARN-LOU LUGAR - Partit de la Nacion Occitana

qu’aquela unitat lingüistica, enclausant totun quauqui particularitats
deugudi ai originas desparrieri dei envaïdors (germaniqui au nòrd,
mai latini au miegjorn) de Gàllia, si va tresmudar plan planin per
arribar au s.Xen a un desseparament definitiu : lenga d’òc au
miegjorn, lenga d’oïl a l’ubac. Aquò es pas notat dins lo comentari.
L’unité politique entre l’ensemble de ces tribus n’existe pas et les
Gaulois se font souvent la guerre. Cinq peuples prédominent : les
Arvernes de la Gaule chevelue au centre, les Helvètes e l’est du Jura,
les Eduens en Saône et Loire, les Sénons autour de la Seine et les
Carnutes, maîtres de la Loire….
Podèm verificar que minga region de la futura Occitània es estada
notada, cen qu’afortisse lo pauc d’influéncia de la civilizacion cèlta
au noastre, afortiment sostengut per mantu istorians dau pòble
d’òc. Se s’atròba verai que tre lo s.IVen, de tribús gallesi si
venguèron estalar sus li ribas de Garona, aquela èrsa celtica sembla
pas aver laissat de traças prefondi dau sieu passatge en país d’òc,
l’influéncia cèlta fuguèt majament politica.
Des invasions à Clovis, 200-500 (p.16-17)
Clovis est le 1 er roi de notre histoire nationale….
Explicatz-mi coma lu Francés poàdon renfortir una tala asenada ? En
aquela temporada li èra pas ges de França, e lu Francs avían minga
nocion de l’Estat (cf. pus aut l’Histoire fossilisée). Un torn de foarça
que lu Francimands n’an lo secret.
S’il est un guerrier impitoyable et cruel, il possède une intelligence
politique évidente ….
Malaisit de dire lo contrari. En mai d’aquò cauria ajustar : es
sobredotat dins la rusa. La sieu estrategia per s’ensacar lo clergat
dau sieu temps ne testimònia. Cau sotalinhar tanben qu’a-n- aquela
epòca, la Glèia si laguiava pas tròup de mettre d’òli dins la sieu
consciéncia quora si virava de si faire d’aligats per menar a tèrme li
sieus tòcas. E la tòca d’aquela temporada fuguèt majament
d’anientar l’arianisme, religion dei Visigòts, una eretgia
qu’amenaçava lo poder esperitau de Roma, coma lo catarisme lo va
amenaçar set sègles pus tardi.
Avec ses 150.000 hommes, le Franc obtient rapidement des succès
lors de batailles capitales comme Soissons, Tolbiac et Poitiers. Cette
année-là (486), hormis la Provence et le bas- Languedoc, la Gaule est
devenue un royaume franc….
Aquí, capèu sota ! Per un còup an dich una vertat, onestament es un
fach tròup escars per non lo sotalinhar. Entravarà pas, tantotun,
l’envaïment franc de Provença en lo 537.
Mais la grande victoire du Franc est diplomatique et religieuse. En
496, en la cathédrale de Reims, Clovis se convertit au
christianisme….Clovis devient l’élu du clergé gallo-roman. A ce titre,
il peut hériter de la Romanie et prétendre aux titres et avantages de
l’ancien Empire d’Occident….
E vequí lo noastre Clodovèu “bombardat“ emperaire d’Occident, ren
qu’aquò ! Un baptisme en escambi dau poder, la crestianisacion en
escambi de la lucha a moart contra l’arianisme e de la benediccion
de passar au talh de l’espada toi aquelu gasta-sauças.
La France Mérovingienne, 511-754 (p.18,19)
A la mort de Clovis en 511, ses fils se partagent son royaume ….Les
fils de Clovis, Thierry, Clodomir, Clotaire et Childebert se disputent les
avantages du titre et l’exercice du pouvoir et bientôt démembrent les
Etats de leur père. Encouragée par ces divisions, la Bretagne,
l’Aquitaine et la Provence (li doi futuri tèrras d’òc) ne reconnaissent
plus l’autorité des Francs…. Cen qu’afortisse la non apertenéncia
d’Occitània ai originas germaniqui de la França vertadiera, aquela de
l’ubac
Sigebert, l’héritier de Dagobert n’ayant pas réussi à poursuivre
l’œuvre de son père, il faut attendre le règne de Ch.Martel. En 732,
celui-ci obtient le titre de sauveur de la Chrétienté après avoir vaincu
près de Poitiers une expédition lancée depuis l’Espagne par les
Arabes d’Abd-al-Rahman….
Aquí una mesa au ponch s’atròba necessària. E lo 721, Òd, duc
d’Aquitània, ven desliurar Tolosa assetjada per l’armada araba
plaçada sota lo comandament d’El Samah, governador d’Espanha,
sauvant per lo primier còup la crestiantat occidentala, l’El Samah es
tuat dins la batèsta. Lo resson d’aquela victòria es grandàs tant dins
lo mond musulman coma dins l’Occident crestian. Per un desenau
d’annadas Aquitània es a la sosta dei incorregudas arabi e permete a
la Gàllia crestiana de recobrar li sieu foarças. (Ren de tot aquò es
notat dins l’istòria oficiala francimanda).
En lo 725, lo governador Ambesa li ven dins l’idèa d’atacar la
Septimania (region que correspoande ancuèi au Lengadòc
mediterranenc) e ne senhoreja li ciutats màgers : Nimes, Magalona,
Agde, Besièrs, Carcassona. Mentretant, Òd d’Aquitània si bolega, fa
esposar la sieu filha embe lo governador de Septimania e de
Catalonha, Monozà, maridatge acompanhat d’un tractat d’aligança,
cen que li lèva lo pensament d’un novel envaïment sus li sieus
tèrras.
Lo problèma es qu’aquò desagrada mai que tot au governador
d’Espanha, Abd el-Rahman. En lo 732, aqueu d’aquí anienta Monozà
en Cerdanha, ataca Aquitània per lo ponent en passant per la
Vasconia (la futura Euskadi). Laissem pas de caire que l’annada
precedenta, lo Martel avia eu tanben atacat li tèrras aquitani. De
fach, Òd d’Aquitània si va trobar assautat de doi caires, es batut
dapé de Bordèus. L’armada musulmana compausada de Berbèrs
arabizats e de Visigòts incorporats fracatja lo Peirigòrd, lo Peitau, la
Santonha. L’abadia de Sant Alari de Peitius es abrandada. Òd
demanda l’ajuda dei Francs. Lo Martel que temia l’arribada dei
Arabes a Tors arrèsta lu envaïdors a Peitius en lo 732 ò 733, d’ont
Abd el-Rhaman es tuat.
L’istòria es silenciosa aquí sus, coma es muta tanben sus la preséncia
d’Òd a Peitius qu’ajudèt lo Martel en assautant li tropas musulmani
sus lu sieus endarriers. Se mi trobatz un manuau oficiau de
l’Educacion nationala qu’augue notat aquelu fachs, diguètz-lo mi lèu
que lo liègi.
Autra engana : lo Martel qu’èra pas foal, a ben sauput esplechar
l’eveniment per ne traire lo benefici per eu solet. En realitat,
l’armada musulmana ben que vencuda si repleguèt en Aquitània
sensa èstre secutada de mai, e aquelu seca-doaças li estaran encara
un boan pron d’annadas denant de s’en anar.
Mas lu trebolèris de la tèrra d’òc non s’aplàntan pas aquí. En lo 736,
lo Martel ataca Borgonha e Provença per levar dau semenat lo
principat independent dau duc Mauronte e plaça de pertot de
comtes francs. Sus lo còup es la revòlta nacionala, a respièch de la
presénçia insofribla dau Franc. La noblesa provençala recobra li
plaças que li èran estadi raubadi, fa aligança embe Iosof, governador
arabe de Septimania, ensin Mauronte torna faire cen que faguèt Òd
d’Aquitània quauqui annadas avant. Coma lo di l’istorian, se lu
Arabes son pas d’amics, son totun d’aligats. Entre doi maluras, vau
melhor causir la mendre ! Ben segur qu’aquelu eveniments
desagràdan foarça au Martel que rebeca per lo biais d’una
encorreguda fouzejanta en lo 737, chapla lo poblacion d’Avinhon,
assaja de s’apoderar de la Septimania e de Narbona, de bada, mas si
venja en abrandant Besièrs, Agde, Magalona e Nimes. Lo revèrs de
l’armada franca conòrta mai que jamai la revòlta de Provença, e
coma lo Martel s’en soarte pas d’aquela pastissada, demanda
d’ajuda ai Lombards, es l’envaïment tornar mai : Lu Francs dins la
valada de Ròse, e lu Lombards que pàssan l’Aup e nos vènon
desfondre Cimiés. Provença es devenguda un país arroïnat, es una
marrida temporada per ela, caurà asperar lo 843 per veire espelir la
revòlta de Fulcrad. Per clavar aqueu capítol calamitós pertocant lo
Martel si devèm renembrar cen que escriuguèt l’istorian francés
10