La Mistero de Golgota

Vere, tie ĉi kuŝas pra-funda saĝo, sed ĝi povas esti trovata
nur, se oni scias, kiu estis tiu „filo de homo“ kaj de kie li venis.
Kiu tion plene ekkaptas, tiu mirante fine vidos, ke la
„dogmo“ tute ne estas elradikigata per la vero!
Tiuj, kiuj de antaŭ jarcentoj opinias, ke ili devas protekti
ĝin, ne suspektas, ke ĝiaj radikoj etendiĝas multe pli profunden
ol ilia kredo penetras, kaj ke sub la flugsablo de teologia
spekulacio, kiun ili ree kaj ree kribras, estas trovebla sukoriĉa,
eterna grundo, kiun ili ne malkovras nur pro tio, ke ili en
neutila ludo ne laciĝas desegni magiajn figurojn en la sablo
de la supraĵo, kredante, ke sole el la magia forto de tiuj signoj
ekkreskas la savo, kiun la majstro iam promesis al ĉiuj, kiuj
volas unuigi sin en li.
Pia kristano vidas en la majstro, laŭ kiu li nomas sin, la
ununuran „solenaskitan Filon de la Patro“, sed la majstro
mem, „plena de graco kaj vero“, diras, ke en la domo de lia
patro estas „multe da loĝejoj“, ke ne apartenas al li decidi,
kiu sidu dekstre de li kaj maldekstre en la regno de lia patro,
kaj ke „la Patro estas pli granda“ ol li.
„Kvankam mi atestas pri mi mem, tamen mia atesto estas
vera; ĉar mi scias, de kie mi venis, kaj kien mi iras; sed vi ne
scias, de kie mi venis, nek kien mi iras.“ −
Eĉ hodiaŭ nenia meditado aŭ kredado ekkaptos lin en lia
prapropra esto, escepte se la meditanto aŭ kredanto scias, „de
kie“ la majstro venis kaj „kien“ li iris, − scias, ke tie ĉi staras
antaŭ li unu el la „lumantoj de la Pralumo“, alte respektata
kaj admirata de liaj „fratoj“ eĉ hodiaŭ kiel la plej granda
„amanto“ inter ili, elirinta el ilia rondo kaj reveninta en ĝin
por, en nevidebla formo, restadi en la aŭro de la tero, ĝis la
12