La Mistero de Golgota

Nur ili fine malkovros en si sur tiu ĉi vojo la forton, kies
regado estas kondiĉo por ĉiu, kiu volas ekpaŝi la padon al la
plej alta lumo, padon, kiun altaj majstroj preparis por li.
En la tago, en kiu homo malkovras en si tiun forton kaj lernas
uzi ĝin, komenciĝas por li nova vivo, kompare kun kiu
ĉio, kion li pli frue nomis „vivo“, aperas al li kiel malhela
matena krepusko kontraste al hela tagmeza somera suno.
Kaj tamen tiu ĉi tago trovas lin nur je la komenco de la vojo,
kiu kondukas al la eterna lumo, tiu vojo, kiu estas senfina,
ĉar ĝi ascendas de klareco al klareco, sur kiu ĉiu ekkonado
ĉiam estas superradiata de nova, pli profunda kaj pli pura
ekkono, kiu siavice cedas al pli alta ekkono, pli profunda
spertado, pli klara vidado ...
Senfina estas tiu vojo, ĉar ĝia celo estas senlima kaj povas
vidata en infinitobla maniero, – senfina ĝi estas, ĉar ĝia celo
ampleksas senlimecojn kaj neniam, eĉ ne en miliardoj da
„eternecoj“ povus esti plene elsondebla. – – –
Sed neniam trovos ĝin iu, kiu ne antaŭe malkovras tiun
nenomeblan forton, tiun spiritan okulon, pri kiu la plejsaĝuloj
de ĉiuj tempoj parolis en pli aŭ malpli travideblaj simboloj,
tiu okulo, kiu ankoraŭ povas vidi eĉ tie, kie la lumo de nia
tera suno malaperas en pli alta lumo, same kiel fajrero nevidebliĝas
en maro da flamoj.
Neniam malkovros en si tiun okulon kaj lernos vidi per ĝi
iu, kiu lasas sin blindigi per la artfajraĵoj de sia intelekto, – al
kiu la intelekto (estanta en sia regiono fidinda ilo) fariĝas
mastro kaj sekve la plej terura malamiko! –
Sciante tion el plej profunda memspertado, la alta majstro
dankas al tiu, kiun li nomas „Patro“, tial, ke li malkaŝas sin al
28