La Mistero de Golgota

havas siajn rajtojn en sia regiono tute same, kiel la intelekto
la siajn tie, kie temas pri komprenado. –
La ekkonoj de la animo volas esti ne „komprenataj“, sed
vidataj, sentataj, spertataj kaj konkerataj.
Tie ĉi la intelekto, kiom ajn akrigita ĝi eble estas, ne taŭgas
kiel ilo!
Tie ĉi devas ekaktivi nova forto, kiun potenciale posedas
ĉiu homo, kaj kiu tamen disvolviĝas en nur tre malmultaj!
Ne ekzistas germana vorto por tiu forto, kaj tiuj, kiuj estis
disvolvitaj ĝin en si, inventis nur „nomojn“ por ĝi, kiuj ne
havas ion por diri al aliaj homoj.
Tio, kion la germanoj nomas „Gemüt“, eble povus konduki
en tiun regionon, en kiu estas kelkfoje eble senteti tiun
forton, sed oni alligas al tiu vorto kaj al ĝia signifo tiom da
nebulaj aferoj, ke eĉ tiu ĉi hezita indiko povas konduki al
granda eraro.
Mi volas provi, per diversa parafrazado, nun gvidi la animon
al la esenco de tiu forto; – eble iu aŭ alia leganto sentas
en si ion softe vekiĝi, ion, kio, kvazaŭ ĝermo en floro, iam
aperigas tiun forton en li.
Sed mi scias, ke mi metas al mi taskon, kiu apenaŭ iam
estas kontentige solvebla, se ne ambaŭflanke ekzistas la serioza,
profunda volo atingi la celon trans ĉiujn obstaklojn.
Sed la plej terura malamiko, kiu povas renkonti nin sur tiu
ĉi vojo, estas la intelekto, – tiu eterna, kutimiĝinta volo kompreni
la celon, dum tie ĉi povas plejfavoraokaze temi nur pri
komprenado de vortoj, kiuj celas indiki la direkton al la celo.
Kiu volas plue iri kun mi, tiu antaŭ ĉio faru sin mastro de
sia intelekto kaj ne donu al ĝi rajtojn tie, kie ĝia taŭgeco finiĝis!
24