La Mistero de Golgota

Tiu, kiu mortis je la krucumilo sur Golgota, tiuloke estis la
sola, kiu kun plena klareco sciis, kio okazis, kaj li sola estis
kapabla perforte rompi la riglilojn, kiuj fermis la pordon al
libereco por la spirita homo ekde la tempo, kiam li, en la animalo
de tiu ĉi tero, subfalis al la instinkto kaj inklino de tiu
animalo tiugrade, ke la liberigo el la sorto de la animalo ŝajnis
apenaŭ plu ebla. –
Nur „scianto“ povis ekkoni, ke estis eble per plej alta ama
ago de homo, denove veki spiritan forton en la sfero de homa
potenco, veki ĝin tiumaniere, ke ĝi fariĝu ekkaptebla al ĉiuj
katenitaj de la minace ĉirkaŭvolvanta planto de animalaj vivoinstinktoj,
– ke nur homo, kiu estis kunfandinta la animalon
kun tio sia spirita en novan eston, povis prepari la vojon
por tiuj volantaj sekvi lin. –
Certe: tiu ĉi „scianto“ devis samtempe esti amanto en
ekstreme granda mezuro por povi plenumi tiun agon, ĉar tre
multaj antaŭ li havis la saman scion kaj tamen ne kapablis
superi la hororon antaŭ tiu ago, kvankam ankaŭ ili certe ne
estis sen amo. – –
Tiel Jesuo el Nazareto malfermis la vojon al la spirito por
ĉiuj, kiuj volas vivigi en si mem tion, kio estis lia vivo. –
En li, la dio en la animalo estis unuiginta al si la animalon
en tiu nova esto, kiun li kutimis nomi „filo de homo“, la „filo“,
kiun la spirita homo generas en la animalo, kiam li
superis la animalon, kiu katenis lin, – superis ĝin per tio, ke li
malkaŝis al ĝi sian forton kaj sian belecon. –
En ĉiu el la „lumantoj de la pralumo“ okazas la samo, sed
neniu el ili trovis en si la supermezuron da amo, kiu estus
kondukinta lin al tio, ke li faru la agon, per kiu la majstro el
Nazareto vekis al nova vivo forton, kiun depost tempo ne-
16