La Mistero de Golgota

Amo kaj malamo
„Amu viajn malamikojn, faru bonon al viaj malamantoj!“
Estas nedireble malfacile plenumi tiun ordonon, tiom longe,
dum oni, kun malpura konscienco, devas sin devigi ami. –
Kiel homo kun bona edukiteco scias moviĝi libere kaj nature
laŭ agrablaj manieroj, dum aliulo, al kiu bonaj manieroj
ŝajnas „ĝena devigo“, moviĝas nur plumpe kaj mallerte, kiam
li eniĝas en edukitan kompanion, – tiel same scios ami kun
libera natureco nur homo, al kiu la arto de vivo, kiu estas arto
de amo, tiom alpropriĝis, ke ĝi primajstras karnon kaj sangon.
Kie karno kaj sango ankoraŭ ne estas primajstrita per arto
de vivo, tie la amo, kiu estas perforte estigata por plenumi
ordonon, devas resti mizera grimaco, – devas fariĝi „peko“
kontraŭ la propra karno kaj sango, fariĝi „mensogo“, kiu
ronĝas la medolon de vivo ...
Miloj kredas, ke ili havas „devon“ al tiu mensogo kaj ne
suspektas, ke estus vere pli bone al ili, se ili ankoraŭ povus
nutri en si malamon kaj malamikecon sen riproĉoj de sia konscienco.
–
Ili volas ŝajni antaŭ si mem pli bonaj ol ili estas, kaj tiel ili
mem baras al si la vojon, sur kiu ili iam fariĝus kapablaj, kun
plena natureco kaj sen ia devigo, en interna veremo, agi tiel
kiel postulas la ordono, kiun ili, pro timo de kulpo, obeas nevolonte.
Malklara ekkonado tie ĉi iras sur eraraj vojoj.
Dum tiuj irantaj sur tiuj ĉi vojoj volas lerni ami la amon, ili
malamas la malamon!
30