La Mistero de Golgota

Mi nur memorigas al li, kion la tuta nuntempa homaro ŝuldas
al certaj unuopuloj en tiuj regionoj, kiuj estas fiziksense
percepteblaj al ĉiuj. –
Ke unuopulo destinita por tiu tasko povas agi multe pli
sekvoriĉe de la spirita flanko, estas kaŝita al la ekstera rigardo,
kaj nur tiu, kiu mem ricevis la taskon agadi en la spirito
kaj de la spirita flanko, povas ekkoni iometon de tio. –
Sed kiu profunde sentas, el la fundo de sia animo, ke la
majstro el Nazareto estas la granda aganto de faro, kiun neniu
aliulo iam agis por la homaro, tiu en sankte solena horo esploru
kaj demandu sin mem, ĉu li volas utiligi la frukton de
tiu faro per propra ago: – per tio, ke li alligas sin mem al la
forto, kiun la majstro nove vekis, per tio, ke li tiras sin mem
el la dilemo inter dieco kaj animaleco, – per tio, ke kun forto
kaj en vero li enprenas en sin tion, kio en sia majstro estis
fariĝinta „karno kaj sango“, por ke ĝi efektivigu ankaŭ en li
la unuigon de tio terhoma kun tio dia!
En la fluo de jarmiloj, kelkaj grandaj faroj de noblaj kaj elstaraj
homoj jam perdiĝis el la memoro de la homaro, sed la
plej malfrue venontaj generacioj sur tiu ĉi planedo ankoraŭ
scios pri la mistero de Golgota; oni eĉ povas esperi, ke ili
sentos multe pli de ĝi, ol ĝis nun povis riveliĝi.
Tra ĉiuj tempoj brilas kiel radianta lumaĵo de nekompreneble
granda amo tiu ĉi vorto el la evangelio: „Patro, pardonu
ilin; ĉar ili ne scias, kion ili faras!“
Nur „lumanto de la Pralumo“ povis paroli ĝin, kaj tamen
kuraĝis fari tion, kio estis kondiĉo de tiu parolo, neniu krom
tiu unu, – la „granda amanto“ ...
Ankoraŭ hodiaŭ kaj ĝis la lasta tago de homa vivo sur la
tero tiu ĉi „granda amanto“– en spirita formo, unuigita kun
18