Technische achtergrondrapportage KRW - Delfland

ijendel wordt elke plas afzonderlijk bevloeid (med. DZH).
Op een diepte tussen de tien en twintig meter wordt het
water weer onttrokken aan de grond.
Het over decennia opgehoopte slib is en wordt nog afgevoerd.
Tegelijk met de slibruiming zijn beperkte oeveraanpassingen
gedaan. Er geldt dat het niet kies is om
voor een optimalisatiewinst grote delen van het aansluitende
hoge duin te vergraven.
In de huidige situatie wordt zoveel water aangevoerd dat
de plassen op een vast peil blijven. Wanneer de infi ltratie
gestopt wordt, zullen de plassen grotendeels verdwijnen.
7.2.2 Waterkwaliteit in historisch perspectief
De zorg voor en de zorgen om de waterkwaliteit gaan
eeuwen terug. Er zijn kanalen gegraven en sluizen en
molens gebouwd specifi ek om de waterkwaliteit te verbeteren.
De toenemende verstedelijking en industrialisatie in
de 19 e eeuw zorgden voor vervaarlijk stinkende grachten.
Het water werd in die tijd gebruikt als vuilnisvat,
dumpplaats voor slachtafval en eindstation voor menselijke
en dierlijke fecaliën. Als het vuil tot ontbinding
kwam, was de stank ondraaglijk. Dit was bijvoorbeeld
in Den Haag reden voor uitgebreide discussies over het
inzamelen van fecaliën, het aanleggen van riolering of
het verbeteren van de doorspoeling van het grachtensysteem.
Een uitvloeisel hiervan is de aanpassing van
het grachtenstelsel ten behoeve van de “verversching
van de residentie”. Het kanaal naar Scheveningen werd
gegraven, maar liep uiteindelijk dood in de duinen. Met
de aanleg van het Ververschingskanaal (1888) werd een
verbinding naar zee gemaakt.
Het doorspoelen van het watersysteem was in de negentiende
eeuw het belangrijkste middel om het water schoon
te houden. Er was daarom veel te doen over de aanvoer en
verdeling van het water. Het huidige KRW-uitgangspunt
dat waterkwaliteitsproblemen niet op de buren mogen
worden afgewenteld was ook al in de negentiende eeuw
al actueel. Den Haag werd destijds belast met de fecaliën
en huishoudelijk en industrieel afvalwater van Delft. Dit
werd met schoon Maaswater, ingelaten bij Schiedam,
naar de Hofstad getransporteerd. De kwalijke gevolgen laten
zich raden. Daar kon ook het rioleren van de residentie
weinig aan verhelpen.
Het Maaswater was niet alleen belangrijk voor het verversen
van stadswater. Ook het polderwater werd in de zo-
mer regelmatig ververst. De poldersloten waren immers,
bij gebrek aan regen, soms wekenlang niet langs de natuurlijke
weg voorzien van water. Om zowel het stedelijk
water als de polders schoon te houden moest goed worden
nagedacht over de verdeling van het water via de verschillende
inlaatpunten. Zo stagneerde de stroming van
de Schie als water werd ingelaten in Vlaardingen of Maassluis
en bleef vuil water in Delft hangen.
Ook in de negentiende eeuw waren er al confl icten tussen
waterkwaliteits- en kwantiteitsbelangen. Zo had Delfland
belang bij een goede afwatering via de Schie, terwijl
Schiedam juist belang had bij het inlaten van (veel) water
om de grachten schoon te spoelen.
Een heel ander historisch waterkwaliteitsknelpunt is de
verzilting als gevolg van de aanleg van de Nieuwe Waterweg,
eind negentiende eeuw. Voor het Westland, waar de
glastuinbouw volop in ontwikkeling was, was dit een bron
van zorg. De steeds verder oprukkende zouttong zorgde er
voor dat vanaf 1893 geen water meer kon worden ingelaten
via de Oranjesluis. Later volgden de sluizen bij Maassluis,
Vlaardingen, Schiedam en Rotterdam.
Voor de aanvoer van schoon water maakt Delfl and tegenwoordig
gebruik van de Brielsemeerleiding. Via een lange
pijp kan, bij watertekort, water vanuit het Brielse Meer
worden ingelaten in het Oranjekanaal. In tijden van extreme
droogte kan Delfl and ook water inlaten vanuit Rijnland,
via gemaal Dolk in Leidschendam.
45