Als dieren konden praten…….

ijskoude water in. Geen ander dier zou de lage temperatuur zo lang kunnen uithouden. Mijn
Schepper heeft mij echter met een harig duikerpak uitgerust dat beter tegen de kou isoleert
dan het vel van een ijsbeer. Bovendien kan ik mijn stofwisselingssnelheid aanzienlijk
veranderen, zodat ook na enige uren in het ijskoude water met een temperatuur in de buurt
van nul graden Celsius, mijn lichaamstemperatuur nog steeds 32 graden bedraagt.
Een gevaarlijk gif
Ieder manlijk vogelbekdier kreeg van de Schepper aan de achterpoten een holle
giftand. Deze is tot anderhalve centimeter lang en bevat een sterk gif. Er is geen
enkel ander zoogdier met een dergelijke gifinjectienaald. Dat gif wordt door een
klier in het bovendijbeen geproduceerd. Waarom het echter daar is, weten de
wetenschappers nog steeds niet precies. De scherpe naar binnen gerichte giftanden gebruikt
mijn partner in het gevecht met andere mannetjes van onze soort om ons gebied te
verdedigen.
Het gif is erg sterk. Een hond, die door de giftand gewond wordt, sterft in korte tijd aan ademen
hartstilstand. Ik heb van een wetenschapper gehoord, die het gif in een geringe dosis van
0,05 milliliter (1 ml = 1 cm 3 ) op zichzelf testte. Hij spoot het in zijn onderarm en klaagde
daarna over een verschrikkelijke pijn.
Mijn staart en voeten
Zoals de Schepper aan de kameel de bulten gaf, zo schonk Hij mij mijn platte staart. Als
vetreservoir is het een uitstekende brandstoftank. Bovendien functioneert hij bij het zwemmen
en duiken als roer. En wanneer ik aan land ben, kan ik hem tussen de benen door tegen mijn
buik drukken en er allerlei nuttige dingen mee vervoeren.
Zwemvliezen zijn niet ongebruikelijk. Veel landdieren en vogels hebben ze ook. Maar ze zijn
in mijn geval verder verfijnd: aan land zijn zwemvliezen niet erg nuttig. In feite zitten ze in de
weg, en storen bij het lopen. Ik kan ze echter naar binnen wegklappen en op die manier met
mijn klauwen lopen, klimmen en graven als de beste. Gewoonlijk bouw ik mijn woning in de
steile oeverhelling. Daarbij maak ik de ingangen zo nauw, dat bij het binnengaan van mijn hol
het water uit mijn pels wordt gedrukt. Je zult toch moeten toegeven, dat dit een praktische
uitvinding is.
Eieren leggen en jongen zogen
Nog iets anders: wanneer de paringstijd voor ons gekomen is, pakt het mannetje
mijn staart heel zachtjes vast met zijn snavel, en dan zwemmen wij een paar dagen
lang achter elkaar in een kring rond. Dat is ons paringsritueel. Ondertussen gaan een
paar vier millimeter grote eieren in mijn linker eileider. Daar worden zij door de zaadcellen
van mijn levensgezel bevrucht en ontwikkelen ze een eerste zachte omhulsel als bescherming.
De eieren (het zijn er hoogstens drie) gaan dan in mijn baarmoeder, waar ze een tweede
omhulsel krijgen. Wanneer ze dan een grootte van twaalf millimeter bereikt hebben, krijgen
ze een derde en laatste omhulsel. Door deze verbazingwekkende omhulsels worden mijn
jongen de eerste tijd gevoed – en dat zonder navelstreng.
Voor mijn nageslacht is er nu echter geen extra uitgang. De twee of drie eieren worden door
de opening naar buiten geschoven, die anders voor de uitwerpselen bestemd is. Dat is een
andere reden waarvoor de drievoudige bescherming nodig is. De kleverige eieren landen op
mijn buik en ik druk meteen mijn warme staart ertegenaan. Zo broed ik mijn jongen uit.
Op de bovenkaak van mijn kleintjes liet de Schepper intussen een klein eitandje groeien,
waarmee zij de zachte gummiachtige schaal open kunnen scheuren. Met mijn omgeklapte
staart houd ik ze nog steeds op mijn buik vast. Twee dagen later kan ik ze dan met melk
verzorgen. Maar je moet begrijpen dat ik geen borsttepels heb. De melk wordt eenvoudig
19