Als dieren konden praten…….

voelde. Mijn echte verblijfplaats is in dezelfde grond waarin jij tomaten en augurken poot,
waarop je voetbalt en je huis wordt gebouwd. Dat is waar ik graaf tot ik er bij neerval. Mijn
woonplaats ligt tamelijk diep – ongeveer anderhalf meter onder het aardoppervlak. Dat is de
diepte die de doorsnee worm bereikt. Het wereldrecord voor regenwormen ligt bij mijn weten
op acht meter. Twee keer per jaar ben ik aan mijn huis gebonden – in de koude winter en in de
hete zomer. Dan krul ik mij gezellig op en wacht op betere tijden.
Mijn naam
Als het regent ben ik in mijn element. De grond is dan lekker zacht en dan kom ik graag aan
de oppervlakte. Daarom word ik regenworm genoemd. Je kunt me ook ‘Lumbricus terrestris’
noemen. Dat klinkt wetenschappelijker, en betekent aardworm. Sommigen zeggen ook
‘gewone regenworm’ tegen mij. Inderdaad ben ik heel gewoon, maar tegelijk een wonderbare
schepping van God.
Sommigen van jullie hebben er problemen mee, dat ze zich ‘gewone’ mensen voelen. Zij
voelen zich overbodig en komen misschien in opstand tegen God. Wat een verbeelding! Als je
er op gaat letten ligt in het gewone zo veel wonderlijks, dat je van de ene verbazing in de
andere valt. Bovendien kan Gods wereld niet alleen uit buitengewone schepselen bestaan; er
zijn ook een heleboel gewone nodig, zoals jij en ik.
Mijn graaftechniek
Heb je overigens al eens nagedacht over mijn graaftechniek? Wellicht ben je verwonderd over
mijn prestaties. Tenslotte gebruik ik daarvoor geen schop of graafmachine. Voor dit doel
gebruik ik alleen het krachtige spitse einde van mijn kop. Dat is zo fijn gevormd, dat het in de
kleinste spleetjes kan binnendringen. Ik steek mijn kop in de spleet, span de spieren, waarmee
ik door mijn Schepper rijk voorzien ben, en druk de grond als met een wig uit elkaar.
Je vraagt je misschien af hoe ik dat klaarspeel zonder skelet. Mijn Constructeur had daarvoor
een bijzondere inval. Wanneer ik mijn spieren goed gebruiken wil, heb ik een punt nodig om
me af te zetten. Want, zoals je in de natuurkunde vroeger wel geleerd zult hebben, druk wekt
altijd tegendruk op. Dus heeft mijn wijze Schepper mij in elk segment om de middendarm (en
tel maar eens hoeveel dat er zijn) met twee drukkussens uitgerust. Wetenschappers hebben
gemeten dat een druk van 1560 Pascal (= 1,54% van de atmosferische druk) ontstaat, wanneer
ik mijn spieren span. Dat lijkt niet veel, maar bedenk dat ik slechts een worm ben.- Voordat ik
je vermoei met gecompliceerde details, lijkt het mij beter een ander onderwerp te bespreken.
Mijn voortbeweging
Heb je wel eens nauwkeurig opgelet, hoe ik mij voortbeweeg over de grond? Je hebt vast wel
gemerkt dat ik mijn segmenten korter en langer kan maken. Wat je waarschijnlijk niet gezien
hebt zijn de ‘ankers’die ik aan beide kanten ‘uitwerp’ wanneer ik een paar van mijn
segmenten dikker maak. Ik schuif aan iedere kant twee korte borstels in de omliggende grond.
Zo ‘verankerd’ kan ik de daarvoor liggende segmenten strekken en op deze wijze krachtig
vooruit bewegen.
Begrijp me niet verkeerd: deze borstels zijn geen restanten van een vroegere vacht. Mijn
voorouders waren net zo glad als ik, want ook zij waren speciaal voor onze leefwijze
geconstrueerd. Wat zou ik in de grond moeten beginnen met een harige vacht? Mijn acht
ankerborstels in ieder segment storen echter niet. Wanneer ik ze niet gebruik zijn ze heel
praktisch in huidplooien verborgen.
Denk je dat dit alles zich vanzelf heeft ontwikkeld? Je gelooft toch ook niet dat je horloge
zichzelf ontworpen en samengesteld heeft! En ik ben immers veel gecompliceerder dan een
horloge, denk je niet? In ieder geval is dat mijn mening! En…, kan jouw horloge zich
voortplanten?
41