Dagstukkies - Reon Du Plooy

Donderdag
21 Februarie
’n Mens is ’n selfsugtige wese. Ek raak vies en temerig
as dinge nie verloop soos wat ek graag wil hê nie. As
dinge nie oor my gaan nie of ek uitgesluit word uit die
geselskap, voel ek vinnig afgeskeep en depressief.
Kinders in ’n huishouding is ’n goeie voorbeeld. Een
van die eerste woorde wat ’n peuter skreeu, is
“myne!” En as die een 101 ml sjokolademelk kry, moet
die ander ook 101 ml kry. As die een se pêl kom speel,
is die ander een vir drie ure lank verveeld, moeilik en
dikbek. Ek wonder of dit ooit verander soos ons ouer
raak? Ek voel tog so vinnig onvergenoegd en
ingedoen. En verkondig dit dan wyd en syd. Kyk maar
na inskrywings op Facebook.
En eintlik is dit glad nie waaroor dit hier op aarde gaan
nie! Dit gaan oor God, sy almag en sy Goddelike visie.
Ek is ’n egoïs wat te lekker in my menslike natuur baai.
En om ’n kopskuif van my na God te maak, is makliker
gesê as gedaan! Ek praat uit ondervinding. Max
Lucado het ’n boek geskryf. ’n Netelige boek. Wat in
die begin ’n gruwelike rebelsheid oor my laat kom
het. Eish! Gelukkig het ek vasgebyt en die boek klaar
gelees. En daarna nog ’n hele paar maal. He’s the
source; we are the glass. He’s the light; we are the
mirrors. He sends the message; we mirror it. We rest in
his pack awaiting his call. And when placed in his hands,
we do his word. It’s not about us; it’s all about him.
(It’s not about me)
Die nare selfgesentreerde rebelsheid wil alweer kop
uitsteek. Hoe strook hierdie woorde met God se
belofte dat Hy Vaderlike liefde vir sy kinders voel?
Lucado het goeie insig: But how does God’s love
square with the theme of this book? After all, ‘it’s not
about me.’ If it’s not about me, does God care about
me? God’s priority is His glory. He occupies centre stage;
I carry props. He’s the mesagge; I’m but a word. Is this
love? No doubt. Do you really want the world to revolve
DIE SFEER SIRKEL OM GOD
around you? If it’s all about you, then it’s all up to you.
Your Father rescues you from such a burden.
En my antwoord op die vraag of ek die
verantwoordelikheid van die heelal op my ellendige
skouertjies wil dra? Nee. Nee! Nee!! Ek hou miskien
daarvan om koning op my eie mishoop te kraai, maar
ek kan definitief nie die gramskap van die hele
skepping balanseer nie. Daar is soveel wat verborge
is. Soveel dinge wat ek nie ken nie. Die dowwe spieël
waarvan Paulus praat. Ek is maar ’n bittere klein
deeltjie in die groot heelal. Wat nog te sê in die
verloop van tyd?
En tog skryf Dawid in Psalm 8 oor God en die groot
verantwoordelikheid wat Hy op ons menseskouers
geplaas het: 4 As ek u hemel aanskou, die werk van u
vingers, die maan en die sterre waaraan U ’n plek gegee
het, 5 wat is die mens dan dat U aan hom dink, die
mensekind dat U na hom omsien? 6 U het hom net ’n
bietjie minder as ’n hemelse wese gemaak en hom met
aansien en eer gekroon, 7 U laat hom heers oor die werk
van u hande, U het alles aan hom onderwerp: 8 skape en
beeste, alles; selfs die diere in die veld, 9 die voëls in die
lug, en die visse in die see wat die oseane deurkruis.
10 Here, ons Here, hoe wonderbaar is u Naam oor die
hele aarde!
Die heelal draai in ’n sfeer om God. Hy handhaaf die
balans en hou die struktuur veilig in sy hande. Hy laat
los nie vir ’n oomblik nie. My wêreld is maar ’n baie
klein deeltjie van die groot prentjie. Dalk selfs minder
as ’n enkele beeldelement (pixel). En tog het Hy my
met eer en aansien gekroon. Ek heers oor die werke
van sy hande. Hy het alles aan my onderwerp. As ek
hierdie beeld behoorlik begryp, kan ek met eerlikheid
sê dat die tweede gedeelte van Romeine 12:2 inslag
vind: Dan sal julle ook kan onderskei wat die wil van
God is, wat vir Hom goed en aanneemlik en volmaak is.
Gesels oor die groot taak van God om die wêreld en die heelal, sy hele skepping te beheer. Wat is die mens se rol
hierin? Hoe kan ons vir God help? Moenie vergeet om saam te bid nie!