DE WEG VAN HET KWAAD

hun gezichten op.
- ‘De mijne natuurlijk!’
Ze lachten en voor het eerst vielen Pietro Maria’s kuiltjes
op en zag hij dat naast het vurige gezicht en de krachtige,
volle borst van haar nicht, Sabina mager en bleek leek.
- ‘Dat is één’, zei hij en liet zich lenig uit de perenboom
glijden. Op de grond beland groette hij de leeggehaalde boom
met een handgebaar. - ‘Tot volgend jaar, als we tijd van leven
hebben.’
Maria nam hem de mand van zijn arm en liep weg om de
peren in de zadelzak te storten.
- ‘Waarom kijk je me zo aan?’, vroeg Sabina toen ze Pietro’s
blik ontmoette.
- ‘Ik wou eens met je praten’, antwoordde hij en omvatte de
stam van een volgende perenboom.
Ze wist heel goed wat dat geheimzinnige ‘ik wou eens met je
praten’ betekende. Ze had er al lang op gewacht en had het
meteen willen horen. Maar haar nichtje kwam er weer aan.
Een vluchtige blos kleurde het bleke gezicht van het
dienstmeisje. Haar zachte ogen straalden en haar stem trilde
van verlangen:
- ‘Zeg het me meteen, Pietro..’
- ‘Een andere keer’, fluisterde hij en wees met zijn ogen op
Maria. - ‘Je komt toch bij de druivenpluk?’
Ze gaf geen antwoord. Maar Pietro, die in de perenboom
klom, had het gevoel naar de hemel op te stijgen. Ja, ze hield
van hem, want ze had gebloosd en ze trilde. Ze hadden elkaar
met hun blikken begrepen.
Vanaf dat moment was het uit met het lachen en
grappenmaken. Pietro plukte de peren uit de hoogste takken,
de twee nichtjes die van de lagere. Enkele peren vielen
vanzelf omlaag. De zon doorboorde het glanzende bladerdek
en de warme en zachte vruchten gaven hun geur af aan de
lucht.
Tevergeefs probeerde Maria de andere twee weer aan de
praat te krijgen; ze bleven stil. Sabina, die haar bleke kleur
had teruggekregen, durfde haar gezicht niet meer op te heffen
en verborg haar trillende handen tussen de bladeren. Pietro
stond wijdbeens, de voeten op twee takken gesteund, en
voelde de hitte van de middagzon in zijn gezicht. Zijn ogen
schitterden als de olijfbomen die op de helling heen en weer
wiegden.
Toen alle peren geplukt waren legde hij de boordevolle
zadeltassen over de paarden en trokken de nichtjes hun
schoenen weer aan. Maria bleef voortdurend in de buurt; het
was alsof ze het opzettelijk deed. Op het moment van
weggaan zei ze:
www.lophius.net 16