DE WEG VAN HET KWAAD

vrouwen op hun hoofd namen en in de perskuip, op Pietro’s
dansende voeten wierpen.
Zoals de dag tevoren in de wijngaard was iedereen druk
aan het praten en het lachen. Zio Nicola had nog het meeste
plezier van iedereen.
De zon kwam langzaam boven de hof tevoorschijn. De
geur van de most trok zwermen muggen en bijen aan.
Nu en dan kneep Zio Nicola het meisje dat naast hem zat,
met het smoesje dat hij de bijen wou verjagen die haar lastig
vielen. Ze lachte en schold en dreigde het tegen Zia Luisa te
zeggen.
- ‘Vieze oude man, krijg het, laat me met rust.’
- ‘Als ik in plaats van een oude kerel een jonge man was
geweest, dan had je dat niet gezegd, ook al was ik een vieze
jonge man. Daar heb je weer zo’n bij in je nek.’
- ‘Laat hem me rustig steken, geitenbaard. Hij zoekt honing.’
- ‘Wat, de bijen mogen je steken en ik mag je niet aanraken?
Soms omdat ik kreupel ben? Anders.. Kijk, je vriendin is veel
aardiger!’
- ‘Oude baardaap! Ik roep uw vrouw hoor’, gilde het andere
meisje naar wie Zio Nicola zijn hand had uitgestrekt.
- ‘Hier met de druiven!’ riep Pietro en boog zich over de rand
van de kuip.
-‘Baas, is dat een
manier om de mensen te laten werken? Waar is de bazin?’
- ‘Wat wil je van haar? Die weet ook niet wat ze met me aan
moet’, zei de baas met een zucht.
In plaats van Zia Luisa kwam Maria nu en dan naar
buiten, een geel doekje om haar hoofd. Haar blouse en haar
groene jakje blonken op in de zon en trokken Pietro’s
aandacht. Hij keek naar haar mooie gezicht, haar lippen die
glansden als ze lachte en een hete gloed streek langs zijn
voorhoofd.
Maar toen ze, geërgerd door de wanorde op de hof en de
muggen die tot in de keuken doordrongen, naar het vat en de
wagen kwam om de mensen tot werk aan te zetten, bauwde
Pietro haar spottend na.
- ‘Opschieten, opschieten. Het is al tien uur. Als tegen de
middag niet alles klaar is hang ik me op.’
- ‘Hang jij je maar op. Maar niet zo hoog dat we je benen
kunnen zien.’
Ze klom het laddertje op en keek in het vat. Daarna liet ze
op haar gemak haar ogen over Pietro’s witte, gespierde benen
glijden. Hij sloeg haar van bovenaf gade. Op wantrouwige
toon zei hij: -‘Ze zijn niet van ijzer, als ze niet meer kunnen
dan kunnen ze niet meer.’ Maar een vreemde vreugde steeg in
hem op.
www.lophius.net 26