DE WEG VAN HET KWAAD

eeuwigheid. Deze dagen was hij een echter een beetje
sentimenteel, een beetje mystiek en iets geloviger dan
gewoonlijk.
En op een avond dat hij daarboven was, op zijn ploegland,
voelde hij de behoefte om te bidden, als een vrouwmens.
Om hem heen zweeg, in zijn verheven triestheid, het
landschap onder een zilveren schemering. Het was een
verlaten oord: droefgeestige weilanden lagen boven de dicht
met mastiekstruiken, jeneverbes en cistus begroeide
hellingen, waarvan de deinende groene massa hier en daar
onderbroken werd door grijze en zwarte rotsen die er in het
onzekere licht van de schemering uitzagen als versteende
monsters. Al het land rondom leek een woestenij, nooit door
de mens betreden en hooguit door een bosgod of de geest van
een prehistorische heremiet bewaakt.
Pietro knielde op de grond, bekruisigde zich en bad: het
was alsof hij in een kerk zonder muren zat. Aan de horizon
vlamden de sterren als kaarsen in de verte, aangestoken door
onzichtbare geesten. De jeneverbes verspreidde de geur van
wierook.
Pietro had een gevoel of hij sterven moest, of een
levensgevaarlijke ziekte zich bij zijn volle bewustzijn in hem
uitbreidde.
- ‘God, Sint Franciscus, haal haar uit mijn hoofd. Heb
meelij, haal haar uit mijn hoofd. Ze past niet bij me en mijn
verlangen kan me tot waanzin brengen. Geest van mijn
moeder, help me. Bevrijd me van slechte denkbeelden.
Amen.’
Maar terwijl hij bad waren zijn gedachten bij haar, met het
vurige verlangen haar dichtbij te hebben, haar in
werkelijkheid te zien zoals hij haar in zijn dromen zag en
haar met zijn armen te omgeven zoals de bergen in de
avondmist de dampende vallei omsluiten, onder de toeziende
blik van de sterren.
Na het kruis dat hij bij zijn vertrek geslagen had om de
Kleine Sint Franciscus te groeten om die te vriend en aan zijn
zijde te houden, zoals vrouwen, verliefden en alle Nuorese
misdadigers dat doen, was de kleine bazin geen ogenblik uit
zijn gedachten geweest.
Hij had er instinctief op vertrouwd dat hij Maria zou
vergeten als hij uit haar buurt was. Maar de afstand en vooral
de eenzaamheid borgen haar daarentegen dieper in zijn hart.
Haar beeld, waarvan niets verhuld werd, verscheen hem
voortdurend voor ogen, verleidelijker en mooier dan ooit. En
het moment kwam dat hij geen weerstand meer kon bieden
aan zijn hartstocht, die in hem groeide als een enting in een
jonge wilde stam.
www.lophius.net 34