DE WEG VAN HET KWAAD

Na een zware slaap op zijn leger in de keuken van de Noina’s,
werd Pietro wakker met een pijnlijk gevoel, alsof iets zwaars
op zijn borst drukte. Gewoonlijk werd hij wakker met de
gedachte aan twee zachte ogen die door een blond toefje
haren heen keken. Dat prettige beeld was verdwenen en
kwam niet meer terug. En in plaats van een schitterende
zonsopgang in de vallei, omgaf hem nu het stille donker van
de keuken. Door de glazen tegel die bij wijze van venster in
het dak zat drong ternauwernood wat wittig licht door.
Maar daar klonken voetstappen in de stille hof. Wie was
dat? Zia Luisa soms, opgestaan voor dag en dauw, omdat
welgestelde huisvrouwen vroeg moeten opstaan?
De deur werd zachtjes opengeduwd en de grauwe muren van
de hof werden
zichtbaar.
Behendig, zonder geluid te maken op haar blote voeten,
kwam Maria binnen.
Pietro deed of hij nog sliep, maar volgde door zijn wimpers
nieuwsgierig de bewegingen van de kleine bazin. Ze opende
het bovenluik van de deur en het steeds helderder wordende
ochtendlicht drong in de keuken door. Maria deed haar
hoofddoek af, waste zich en blootshoofds, de mouwen van
haar hemd opgerold tot aan haar ellebogen, maakte ze koffie.
Terwijl het kannetje op en neer danste op de hete kolen,
maalde ze de koffie en pas op dat moment leek ze Pietro op
te merken. Hij merkte dat ze hem lange tijd bekeek met haar
mooie ogen die nog halfdicht van de slaap waren en hij
voelde een diep gevoel van welbehagen over zich komen.
Geleidelijk werd het behaaglijke gevoel intenser en warmer
en richtte zich op haar en werd begeerte. Pietro voelde het
bloed sneller door zijn aderen stromen, heet en kloppend.
Maar zodra hij zich van zijn begeerte bewust was, werd hij
rood van schaamte en sloot zijn oogleden.
Voor een poosje was het eentonige geluid van de
koffiemolen het enige wat hij hoorde. Het geluid leek ergens
in zijn hersens te gonzen.
Maria jaloers op haar arme nichtje? En waarom zou ze
niet? Het geheimpje dat hem de avond tevoren, moe en
kwaad als hij was, onzin had geleken, doorgloeide hem nu als
een bittere likeur. Er was nog wat haat, rebellie en
wraakzucht in de begeerte die ze bij hem opwekte. Ze was
minder woest dan de begeerte die hij gevoeld had op de dag
dat ze peren plukten, maar ze was nog altijd tamelijk
wreedaardig.
- ‘Ze is rijk en eerzuchtig’, dacht hij met gesloten ogen, -
‘trouwen zal ze me nooit. Maar verliefd op me zijn, waarom
www.lophius.net 24