DE WEG VAN HET KWAAD

Maria hem gegeven had over zich heen. Ook om te eten trok
hij zich daarin terug. Een paar dagen kookte hij aardappels,
andere dagen roosterde hij het brood waarover hij wat olie
had gesprenkeld. De ossen graasden op de helling. Malafede,
die niets anders te doen had, niesde voortdurend en blafte
tegen de bladeren die door de wind werden meegevoerd.
De nacht had het eigenaardige effect de verlatenheid wat
op te vullen. Ze was in ieder geval niet zo uitgestrekt en
volledig als gedurende de dag.
In de vallei brandden de vuren van andere boeren en was het
getinkel van hun vee te horen. De wind voerde stemmen en
het blaffen van honden mee die weerklonken in de
avondstilte.
En een vrouwengedaante, een onweerstaanbare
geestverschijning, verlichtte Pietro’s dromen zoals het
welriekende vuur van jeneverbeshout de troosteloze hut
opvrolijkte.
De grond was omgeploegd en bijna in zijn geheel
ingezaaid. De lichte, koude winter kwam uit de
herfstdampen tevoorschijn.
Er waren regendagen, maar meestal was het koud en
droog. De bergwind sloeg zijn grote, ijzige vleugels uit, van
de bergen van Orune vandaan. Pietro strooide het zaad om
zich heen uit, de wind voerde het ver weg en de aarde
ontving het te allen tijde.
Ook zijn gedachten werden weggevoerd en kwamen altijd in
dezelfde grond terecht.
Sinds een paar dagen was hij vrolijker. Hij praatte weer
met Malafede en lachte toen hij langs de steen kwam waarop
hij ooit eens neergeknield was.
- ‘Houd moed’, zei hij tegen de ossen, - ‘Straks is het werk
afgelopen. Kerstmis komt en dan gaan we zingen en drinken
met Zio Nicola.’
Hardop durfde hij verder niets te zeggen, maar omdat hij zich
niet meer stil kon houden begon hij te zingen.
Hij zong uit volle borst en probeerde nu en dan zelfs het
refrein van het koor te zingen dat bij de Nuorese liederen
hoort; van tenor ging hij over in bas en van bas naar mezza
voce en dan kwam hij weer terug bij de voorzinger. Het
waren dezelfde minneliederen die hij voor Sabina gezongen
had. Nu waren ze voor Maria bestemd.
Die dagen, dagen van bijna jongensachtige vreugde, had
hij nog hoop. Het was niet langer de hoop op een
stormachtige, zinnelijke verliefdheid die een knappe, vurige
knecht bij de jonge bazin zou opwekken, maar de droom van
een onbekend genot, ver weg van elke onzuivere begeerte, de
oneindige hoop op een ware, kuise liefde.
www.lophius.net 36