DE WEG VAN HET KWAAD

naar Nuoro gekomen en dat was een van die marskramers die
lampolie aankopen en verkopen voor spijsolie.’
- ‘Dat is een manier om rijk te worden. Wordt jouw wijn
soms niet gedoopt?’ zei Pietro en wierp het laatste scheutje in
zijn glas over de vloer.
Hij voelde nu al de aandrang om, uit gevoel van eigenwaarde,
zijn aanstaande baas te verdedigen.
- ‘In heel Nuoro is er geen kroegbaas die zulke klare wijn
schenkt als ik’, zei de ander, -‘ Vraag dat maar aan Zio Nicola,
die heeft er verstand van.’
- ‘Dus het is waar dat hij drinkt?’ vroeg Pietro. - ‘Ze zeggen
dat hij dronken was toen hij vorige maand uit Oliena kwam
en van zijn paard viel en zijn been brak.’
- ‘Dat weet ik niet. Misschien had hij wat teveel wijn
geproefd. Hij was erheen gegaan om wijn te kopen. Feit is dat
hij zijn been brak en dat hij nu een handige en toegewijde
knecht zoekt, want hij kan zijn lopende werkzaamheden
alleen niet af.’
- ‘En zijn vrouw, wat is dat voor iemand?’
- ‘Een vrouw die nooit lacht, net als de duivel. Een verwaand
type. Een van die echte principales van jullie, die denken dat
ze de wereld in hun zak hebben omdat ze een wijngaard, een
stuk land, een tanca, wat paarden en wat ossen bezitten.’
- ‘En dat vind je niet zoveel, kleine buitenlander? En hoe is
hun dochter? Hooghartig?’
- ‘Zia Maria? Mooi meisje, heel mooi’, zei de ander en blies
zijn wangen op.
- ‘Een goede, bescheiden, brave meid met handen aan haar lijf
is het. Zeggen ze. Maar ik geloof dat ze het nog hoger in haar
bol heeft dan haar moeder. En dan zijn ze ook nog gierig, die
twee vrouwen, even gierig als Zio Nicola gul en vrolijk is.
Maar ze houden hem strak, die arme Zio Nicola, kijk zo!’
- ‘Dat interesseert me niet’, zei Pietro, kijkend naar de
gesloten vuist van de kroegbaas. - ‘Als ze maar niet gierig
tegenover mij zijn.’
- ‘O, dus het is waar dat je erheen gaat’, vroeg de ander, zijn
bezigheden stakend.
- ‘Als ze me goed betalen wel. Hebben ze ook een meid?’
- ‘Nee. Ze hebben nog nooit knechten of meiden gehad. Ze
doen alles zelf. Maria werkt als een ezel. Ze gaat waterhalen,
kleren wassen, schrobt de hof en de straat voor de hof. Het is
een schande, voor lui die zo rijk zijn.’
- ‘Werken is geen schande. En zei je daarnet niet zelf dat ze
niet rijk zijn?’
- ‘Maar ze denken van wel. Ze denken dat ze rijk zijn omdat
ze in deze armeluisbuurt wonen. Omdat ze opgegroeid zijn
temidden van mensen die in voortdurende armoe leven,
www.lophius.net 4