DE WEG VAN HET KWAAD

Daar kwamen de vrouwen van Oliena met gedraaide
vlechten op hun oren voorbij om krenten en ingedikte wijn
te verkopen. In hun barokke uitdossing, blootsvoets met hun
schoenen in hun handen, leken ze in hun bewegingen op de
rondzwervende kippen. Hun schelle stemmen, ‘Papascja pjaes
e fju? Binu ‘ottu pjaes?’ lieten weten dat de oogsttijd afgelopen
was en de winter naderde.
Maria en Sabina waren vrolijk aan het babbelen. Vooral
Maria was vrolijk en welgemoed; haar lach kwam uit haar
mooie gouden hals omhoog als zang uit een vogelkeel.
Ook Sabina lachte en maakte grapjes. Ze vertelde hoe
haar vorige baas haar het hof had gemaakt en om haar te
verleiden haar een paar schoenen had beloofd.
- ‘O, wat sjiek!’
- ‘Wacht, laat me uitpraten. Ik zei: ‘Laat me die schoenen
maar eens zien.’ En hij liet me een paar schoenen van zijn
vrouw zien!’, zei Sabina. Ze hief haar met wit deeg bedekte
hand op om het haar dat over haar voorhoofd viel onder de
hoofddoek terug te duwen.
Nu en dan moesten de meisjes het werk staken van het
lachen en dan opende Zia Luisa haar kleine, afkeurende mond
en zei streng:
- ‘Eerzame meisje scheppen niet over die dingen op, zelfs
al zijn ze waar.’
- ‘Dus ik ben niet eerzaam?’
- ‘Daar weet ik niets van. Ik weet alleen dat een meisje
van goede familie, zoals jij, haar mond niet hoort open te
doen zonder eerst te hebben nagedacht.’
- ‘Tante Luisa, ik merk niet eens dat mijn mond
opengaat.’
Of de strenge principalessa dreigde de meisjes met de
deegroller.
- ‘En nu is het afgelopen of je krijgt er van langs!’
Maar de nichtjes gingen door met giechelen. Nu en dan
sprong Maria op, controleerde of de ketel borrelde en porde
met een lange stok het vuur in de oven op.
Terwijl de vrouwen de wijn in het deeg kneedden voor
de kleine zoete broodjes, kwam Zio Nicola thuis. Hij was
naar de kroeg geweest om zijn gebruikelijke glaasje
brandewijn te drinken en bracht interessant nieuws.
- ‘Ik zag een priester die het heilig Sacrament voor de
stervenden bracht, daarginds, bij de Corso. Ik vroeg wie de
zieke was en ze zeiden dat het Zia Tonia Benu was.’
- ‘Pietro’s tante’, riep Sabina uit en hief haar handen, die
geel waren van de ingedikte wijn, omhoog. - ‘En hij weet
nergens van?’
- ‘En al weet hij het, geloof je dat het hem iets kan
www.lophius.net 40