DE WEG VAN HET KWAAD

gezicht.
Zio Nicola keek hem onafgebroken aan en lachte. Tussen
zijn rossige baard en zijn zwarte snor vielen zijn frisse lippen
en jonge tanden op.
- ‘Het enige wat ze zeggen is dat je een opgewonden en
driftig heer bent’, riep hij uit, - ‘en het lijkt erop dat je je ook
nu kwaad zit te maken. Wil je een stok?’
Hij reikte hem zijn stok aan met een uitnodigend gebaar.
Pietro lachte en bond wat in.
- ‘Kijk’, zei hij, - ‘Ik zal niet zeggen dat ik nooit een
kwajongen ben geweest. Geen muur was me te hoog, ik klom
bomen in, hield stokgevechten met mijn vrienden en
probeerde onbereden, ongezadelde paarden uit. Wie heeft dat
niet gedaan als kind? Soms bond mijn moeder me vast om me
in huis op te sluiten. Dan knaagde ik het touw stuk en ging er
vandoor. Maar ik heb al vroeg geweten wat verdriet is. Mijn
moeder stierf, ons huis zakte in. Twee oude tantes hebben
me geholpen, maar die zijn heel arm. Zo heb ik geleerd hoe
het leven is. Honger is een goede leermeester, voor de duivel!
Ik werd knecht en leerde wat werk en gehoorzaamheid
betekenen. Nu werk ik en zodra ik mijn ingestorte huis weer
kan opbouwen, me een kar kan aanschaffen, een ossenspan en
een hond, wil ik trouwen.’
- ‘Om te trouwen heb je wel wat leeftocht nodig, voor de
duivel nog aan toe’, zei Zio Nicola met een toespeling op een
oud Sardijns gezegde.
Zia Luisa spon en luisterde. Een klein plooitje was
tevoorschijn gekomen in haar rechterwang, bij haar
mondhoek.
- ‘Armoedzaaiers’, dacht ze, - ‘Sterven van de honger en
dromen ervan een vrouw te nemen.’
- ‘Genoeg’, zei Zio Nicola en sloeg zijn stok op de haardsteen,
-‘laten we tot zaken overgaan en zien of we tot een akkoord
kunnen komen.’
En ze bereikten een akkoord.
www.lophius.net 8