Create successful ePaper yourself
Turn your PDF publications into a flip-book with our unique Google optimized e-Paper software.
De hond kwam terugrennen en Rosa probeerde hem te aaien.<br />
- ‘Sapperloot, hond en knecht voelen zich allebei te goed<br />
voor me. Daar blaft hij me ook nog in mijn gezicht. Maar ik<br />
weet wat jij hebt, Pietro Benu, ik weet aan wie jij denkt.<br />
Maria heeft het verteld.’<br />
- ‘Wat weet jij nou? En wat heeft dat mens te zeggen?’,<br />
gromde hij minachtend.<br />
Blij het geheim te kunnen verklappen zei het meisje:<br />
- ‘Maria heeft me gezegd dat je een slecht humeur hebt<br />
omdat Sabina niet meegekomen is. Maar Sabina moet lachen<br />
om jou. Ze is stikverliefd op een jongen die niet zo’n<br />
armoelijder en wildeman is als jij. Ze heeft me opgedragen<br />
dat aan jou te zeggen en het in te wrijven.’<br />
- ‘Wie, Sabina?’<br />
- ‘Nee, Maria.’<br />
- ‘De duivel hale wie haar heeft voortgebracht!’<br />
- ‘Niet vloeken, Pietro Benu. Maria is jaloers op Sabina.’<br />
- ‘Waarom?’<br />
- ‘Om jou, sukkel!’<br />
Hij lachte zoals hij gelachen had vlak voor hij wegging van de<br />
wijngaard, toen<br />
de twee improvisatoren elkaar in de haren waren gevlogen.<br />
En het leek hem<br />
beter het kwaadaardige boerenmeisje maar niet te geloven.<br />
Daar begon alles mee.<br />
De avond viel en werd steeds neveliger en triester. Daar<br />
waren de eerste huizen van Nuoro, boven de overwoekerde<br />
tuinen. Daar was, tussen twee hoge muren in, het steile, vieze<br />
straatje waar Pietro doorheen moest.<br />
De ossen in hun stomme moeheid zetten de tocht<br />
behoedzaam en ernstig voort. Een groepje halfnaakte<br />
kwajongens wierp zich op de wankelende wagen.<br />
- ‘Geef ons wat druiven, een paar maar!’<br />
- ‘Ga weg, ga weg!’ schreeuwde Pietro, opgeschrikt uit zijn<br />
dromen. - ‘Ga weg of je krijgt hiermee.’ Woedend hief hij zijn<br />
ossenprik; Malafede blafte. De jongens drukten zich<br />
schreeuwend en lachend tegen de muur.<br />
Een ster schitterde hoog boven het steegje, boven de<br />
armoedige huizen in de avondmist. Pietro verzonk opnieuw<br />
in mijmeringen. Hij geloofde niet in praatjes en helemaal niet<br />
in die van vrouwen. Maar het zou toch wel heel vreemd zijn<br />
als Maria.. nee, ondenkbaar. En steeds weer kwamen zijn<br />
gedachten bij Sabina terecht. Alleen zij kon zijn hartsgeheim<br />
verraden hebben, het geheim dat hij nauwelijks aan zichzelf<br />
durfde bekennen.<br />
- ‘Wat een onbenul, wat een verschrikkelijk onbenul. Ze ging<br />
www.lophius.net 22
Change language