DE WEG VAN HET KWAAD

Maria liep in de keuken heen en weer om de vastenspijs
voor de vooravond van kerstmis te bereiden.
Buiten sloegen de kerkklokken het Ave met vrolijk
gebeier.
En daar kwam Zio Nicola binnen. Ook hij was bleek en
vermagerd en zag er ongewoon droefgeestig uit. Maar zodra
hij Pietro zag, die beleefd was opgestaan en glimlachte, lachte
hij en stampte met zijn stok op de grond.
- ‘Goed zo’, zei hij. Hij zette zich op Zia Luisa’s plaats en
sloeg zijn hand op Pietro’s knie, -‘Ik zat op je te wachten!
Vannacht blijven we op en zingen we disputas. Laat de
vrouwen maar naar de nachtmis gaan, ik zie er graag vanaf. Ik
heb altijd een hekel gehad aan de nachtmis. Ze gaan er alleen
maar heen om de laatste schandaaltjes te horen. Jij wilt er
toch niet naartoe, hoop ik?’
- ‘Ik niet’, zei Pietro gevleid. - ‘Als u dat wilt houd ik u
gezelschap, ook al zou u de nacht misschien beter met uw
vrienden kunnen doorbrengen.’
- ‘Weg ermee!’ riep de baas en spreidde zijn armen uit. -
‘Vrienden zijn er om nu je wijn op te drinken en morgen
kwaad van je te spreken. De beste vriend is een
trouwe knecht. En de hond, nietwaar Malafe’? Hier! Voor de
duivel, wat een lelijke hond ben je!’
Malafede kroop tussen zijn benen en likte zijn handen.
- ‘Breng te drinken, vrouwen’, zei Zia Nicola.
Maria kwam naar hen toe met de karaf en de glazen.
- ‘Moet je niet naar de mis?’ vroeg Pietro.
- ‘Ik? Welnee! Ik ga meteen na het eten naar bed. Ik hoef
niemand tegen te komen; daarvoor hoef ik niet naar de mis.
En jij deed ook beter meteen naar bed te gaan, vader.’
Pietro luisterde niet naar het antwoord van zijn baas. Dus
Maria hoefde niemand tegen te komen. Dus ze had geen
vrijer of een nog min of meer geheime verloofde. Wat een
vrouw! Hij keek haar dankbaar aan en dronk bijna met
wellust van de wijn die ze voor hem ingeschonken had.
- ‘De vrouwen gaan naar bed. Des te beter’, antwoordde de
baas, -’s Nachts horen de vrouwen in bed en nergens anders,
zo denk ik erover. Maar wij, Pietro
Benu, we sluiten de poort en doen zelfs de duivel niet open.
We steken een groot vuur aan, zetten een fles wijn naast ons
neer en we gaan zingen.’
- ‘Maar ik kan niet zingen’, wierp Pietro tegen, - ‘Nodigt u
ook iemand anders uit.’
- ‘Maar ben je doof? Heb je niet gehoord wat ik zei?’
schreeuwde Zio Nicola geërgerd, - ‘Ik zeg je, mijn beste
vrienden zijn mijn knecht, de hond en mijn stok. Ja, de stok!
Een vriend die ik een jaar geleden nog niet had.’ Hij
www.lophius.net 48