Dialyse & Nefrologie Magazine - Landelijke Vereniging Dialyse en ...

Dialyse & Nefrologie Magazine
r water…
dag later gedialyseerd kon worden, wie
naar een ander centrum toe kon, welke
en hoeveel opgenomen patiënten er
waren en of die met ontslag of overgeplaatst
zouden kunnen worden, etc.
Besloten werd, aangezien er voor een
aantal uren toch nog water bleek te zijn,
twee acute, in het UMCG opgenomen,
patiënten op de afdeling te dialyseren,
de rest zou elders ondergebracht gaan
worden. De acute patiënten op de IC’s
zouden, mocht er een dialyse-indicatie
zijn, overgaan op een CVVH-behandeling.
De medisch coördinator had inmiddels
contact gehad met de directeur van
het Dialyse Centrum Groningen, dat op
het UMCG-terrein is gehuisvest en dus
eveneens een waterprobleem had. Ook
zij zouden met de patiënten moeten
gaan schuiven. Om een en ander goed
op elkaar af te stemmen volgde er al snel
een gezamenlijk crisisoverleg, waarbij
in kaart werd gebracht om hoeveel
patiënten het in totaal zou gaan en wat
andere dialysecentra in de regio voor ons
zouden kunnen betekenen.
De watervoorziening van
het UMCG
Het UMCG heeft voorraadtanks, de zgn.
reinwaterbekkens, onder het ziekenhuis
die een voorraad hebben van 250.000
liter water. Het water van het waterleidingbedrijf
wordt via deze bekkens
aangevoerd. Per uur wordt er, als het
ziekenhuis volledig in bedrijf is, ongeveer
60.000 liter water gebruikt. Het komt er
dus op neer dat, als de aanvoer stagneert,
het ziekenhuis een voorraad heeft
voor 4 uren. Om het waterverbruik op 10
maart zoveel mogelijk te minimaliseren
werd er besloten om zo weinig mogelijk
personeel naar binnen te laten. Eenieder
die toch ongemerkt via een achterdeur
binnen was gekomen, werd vriendelijk
verzocht weer naar huis te gaan. Het verbruik
liep hierdoor terug tot minder dan
15.000 liter per uur. De waterbekkens die
in de loop van de ochtend steeds leger
raakten werden inmiddels gevuld door
middel van tankwagens. Het water in de
tankwagens was van dezelfde kwaliteit
als het leidingwater. Dit laatste is van
groot belang om te weten aangezien
waterkwaliteit van grote invloed is op
een RO-installatie.
In de middag was de aanvoer van schoon
water d.m.v. de tankwagens onder controle
en waren de bekkens weer vol. Aan
het eind van de dag kwam de mededeling
dat er vanaf de volgende dag weer
water via het leidingnet aangevoerd zou
gaan worden.
De rest van de dag
’s Ochtends op de fiets was ik nog van
mening dat het een rustige dag zou
gaan worden. Inmiddels wist ik wel
beter. De dag was opgegaan aan overleggen
en bellen. Bijna om het half uur
kwam er nieuwe informatie binnen over
de watervoorraden, de kwaliteit hiervan
en wat de consequentie van dit alles zou
zijn voor de RO-installatie. Hierover werd
voortdurend intensief contact gevoerd
met de apotheek.
Voor de patiënten was inmiddels alles
goed geregeld, met hulp van een aantal
centra in de regio, waaronder Emmen
en Leeuwarden. Daar konden een aantal
patiënten, samen met 2 UMCG-verpleegkundigen,
terecht voor hun dialysebehandeling.
De rest van onze patiënten
was doorgeschoven naar de volgende
dag en gelukkig … geen acute dialyses op
een intensive care.
Tot slot
Tijdens een dag zoals hier beschreven
besef je hoe kwetsbaar we zijn. Een
breuk in een waterleiding zorgt ervoor
dat we ons realiseren hoe afhankelijk we
zijn van water. Zolang onze problemen
niet groter worden dan een druppende
douchekop of wel/geen koffie, valt het
toch nog wel mee. Maar een dialyseafdeling
kan niet zonder water, een dialysepatiënt
niet zonder behandeling. Dan
komt een waterprobleem opeens in een
heel ander perspectief te staan. Een dag
als 10 maart heeft mij dat maar weer al
te duidelijk gemaakt.
26e jaargang | september 2008 | nummer 3 45