1978-056 geschiedenis/histoire pharmacie - Kringgeschiedenis - Kava

— 28 —
scholen zullen in openbare cursussen onderricht moeten geven in de grondbeginselen
en de theorie.
Art. VIM : Geen leerling kan examen voor apoteker doen tenzij hij minstens
acht jaar als leerling heeft gewerkt in een apoteek, welke voldoet aan de wet.
De leerlingen die drie jaar de lessen aan de scholen voor farmacie hebben
gevolgd, moeten hierbij nog drie jaar in een apoteek werkzaam zijn geweest.
Art. IX : Het examen voor een toelating tot apoteker kan geschieden door
de scholen voor farmacie of door de in ieder departement aangestelde Jurys.
Art. XV : De examens zullen gelijk zijn zowel bij de Jurys als aan de scholen.
Er zullen twee theorie- en een praktisch examen worden gehouden ; dit laatste
zal vier dagen duren en bestaan uit tenminste negen chemische en farmaceutische
bewerkingen.
Art. XVI : Om voor het examen te kunnen slagen moet de kandidaat minstens
vijfentwintig jaar zijn en twee derde van de stemmen van de examinatoren
verwerven. Hij zal dan een diploma krijgen, dat hij bij de prefect van zijn departement
moet indienen. Hij zal voor de prefect de eed moeten doen dat hij
de artsenijbereidkunde eerlijk en getrouwelijk zal beoefenen.
Het Arrêté contenant règlement sur les écoles de pharmacie 25 thermidor an
XI (13 augustus 1803) bepaalt de examenstof :
Art. XI : Elke school voor farmacie zal ieder jaar vier kursussen geven : 1°
over de botanica ; 2° over de natuurlijke historie der geneesmiddelen (l'histoire
naturelle des drogues simples) ; 3° over de scheikunde en 4° over de artsenijbereidkunde
(les principes de l'art de la pharmacie). De eerst drie moeten behandeld
worden met toepassing op de farmacie.
Deze verordeningen mondden uit in de gekke situatie, dat er nu 2 soorten van
apotekers praktizeerden : „Pharmaciens de 1ière Classe" die gediplomeerd waren
in een der scholen voor geneeskunde en zich in het gehele grondgebied der
Republiek mogen vestigen en „Pharmaciens de 2e Classe", die alleen door de
departementale Jurys waren aangenomen en alleen hun praktijk mogen uitoefenen
in het departement waar zij examen hadden gedaan.
Doch het principe, dat de apotekers van een universitaire opleiding moesten
kunnen genieten was gesteld.
Toen door het verdrag van Parijs van 30 mei 1814 de Nederlanden herenigd
werden, moest eenheid geschapen worden in die poespas van vigerende
wetten : de Oostenrijkse, de Franse, de Bataafse en dit mondde uit, voor wat
de geneeskunde betreft, in de Wet van 12 maart 1818. Deze basiswet van de
geneeskunde, die, het hoeft gezegd, veel goeds bevat, viel voor de apotekers
zeer ongunstig uit,om verschillende redenen o.a. om het feit dat de apotekers
in één zak gestopt werden met allerlei tweederangspractici : stads-, plattelandsen
scheepsheelmeesters, vroedmeesters, apotekers, vroedvrouwen, oogmeesters,
tandmeesters, drogisten en herboristen... Er werden in ieder der provinciën
van het Koninkrijk een of meer Provinciale Commissiën van Geneeskundig
Onderzoek en Toezicht ingericht (in het Frans was dit nog duidelijker :
Commissions médicales de l'examen et de la surveillance de tout ce qui a
rapport à l'art de guérir). De opleiding tot apoteker verschilde van provincie
tot provincie ; wel werden kursussen ingericht over geneeskunde, farmacie
en chirurgie. Examen moest worden afgelegd voor de Jury van de Commissie.
Van een universitaire opleiding tot apoteker was helemaal geen sprake meer.