1978-056 geschiedenis/histoire pharmacie - Kringgeschiedenis - Kava

— 40 —
à l'art de guérir) ; ook zullen er plaatselijke commission voor Geneeskundig
Toevoorzicht worden opgericht in alle zoodanige steden als het Ons zal voorkomen
nuttig te zijn (commissions médicales locales).
Art. 4. De werkzaamheden der Provinciale Commissie zullen bestaan :
a. In het onderzoek en de beoordeeling van de bekwaamheid of bevoegdheid
dergenen welke zich tot uitoefening van eenigen tak der geneeskunst, in derzelver
provincie of district nederzetten.
b. In het afleveren van behoorlijke, getuigschriften van bekwaamheid, aan alle
degenen die binnen derzelver provincie of district tot stads-, plattelands of
scheeps-heelmeester, vroedmeester, apotheker, vroedvrouw, oogmeester, tandmeester
en drogist of kruidenverkooper wenschen bevorderd te worden.
Art. 5. In de getuigschriften der heel- en vroedmeesters, vroedvrouwen en
apothekers zal worden gespecificeerd of de houder derzelve geregtigd is ten
platten lande of in de steden zijne kunst uit te oefenen".
De wet, in 23 artikelen vervat, bevat ontegensprekelijk zeer veel goede elementen,
maar voor de apotekers was zij niet zo schitterend : zo zagen deze
zich als een soort paramedici in gezelschap geplaatst van tweederangspractici
en wisten zij meteen, dat van een universitaire opleiding geen spraak zou
zijn.
Wel was aan de universiteit de titel van Doctor artis pharmaceuticae voorzien,
maar om deze te verkrijgen moest de promotie als Medicinae Doctor voorafgaan.
Deze onzinnige titel heeft dan ook weinig succes gekend en verdween
zonder sporen na te laten.
II. MONOPOLIE
Wat de apotekers even dwars zat, was het feit dat door Art. 11 van dezelfde
Wet van 1818 getornd werd aan hun eeuwenoude monopolie van de verkoop
van geneesmiddelen.
Eeuwenoude monopolie, inderdaad. Want toen in 1231 Frederik II von Hohenstaufen
zijn overbekende Ordonnantie uitvaardigde over de uitoefening van de
geneeskunde, maakte hij reeds duidlijk onderscheid tussen diegene die de
diagnose stelt, diegene die de manuele ingrepen doet en hij die de geneesmiddelen
inzamelt, bewaart en bereidt.
Hij formuleerde dus duidelijk de drie takken der geneeskunde en bakende
ieders bevoegdheid af.
Frederik II von Hohenstaufen had in feite geen innovatie ingevoerd, maar alleen
nog eens wettelijk bevestigd wat de Arabieren reeds in de IXe eeuw wisten
over de onverenigbaarheid tussen het voorschrijven en het uitvoeren van het
recept.
De apothecarissen hebben om den brode en ook uit principe steeds de hand
gehouden aan het monopolie van de geneesmiddelenaflevering. In de stedelijke
verordeningen wordt deze verworvenheid dan ook expliciet vermeld en herhaald.
Zo bv. in de oudste Ordonnantie uit onze streken : de Ordonnance politique
nopende het verkoopen van medicynen. Gent, 16 october 1456 staat vermeld
: Item dat geen enkele medecijn (= geneesheer) gelicencieerd of wie
hij moge zijn, van nu voortaan zal mogen maken of doen maken heimelijk of