Naar een bestaan volkomen - VU-DARE Home - Vrije Universiteit ...

moedeloosheid en vergeefsheid zich van ons meester maken, dat wij het met ons
geloof niet redden tegen deze werkelijkheid, die doortrokken is van machten van
zonde en dood, een wereld waarin bovendien talloze afgodsbeelden door ons zijn
opgericht, die wij meer aanbidden dan Christus. Anderzijds is er de verleiding van
de anticipatie: dat wij in ons ongeduld bij déze zieke het Koninkrijk willen
forceren.
Wij zullen dus met de grenzen van het gebed rekening moeten houden. Daarbij is
het een troost te bedenken dat niet-verhoring van ons gebed niet alleen maar te
wijten is aan onze gebedstekorten, maar ook ligt aan het feit dat wij 'tussen de
tijden' leven, namelijk in de periode van de voorlopigheid. In dit interim hult de
onbeperkte macht van Christus zich in lijden. De kerk hier op aarde is daarom
kruisgemeente, in navolging van haar Heer. "Er is een goddelijke terughouding in
het uitoefenen van de Macht. Dit heeft niets te maken met zielige machteloosheid,
maar dit is ondoorgrondelijke wijsheid; dit is een wonderlijk goddelijk geduld, dat
aan de wereld nog tijd en ruimte laat om de weg terug te vinden door te horen
naar het Woord dat haar verkondigd wordt; maar dat voor de gemeente op aarde,
terwijl zij van de overwinning zeker is, 'kruis' betekent" (158v.).
Behalve een 'tijdgrens' is er de grens in de omgang met God zelf. Wij hebben zijn
bijzondere leiding te aanvaarden, zodat wij niet gebeden moeten blijven herhalen,
die niet meer terzake zijn omdat Hij zijn wil in deze kenbaar heeft gemaakt. Het
rapport noemt dit de 'zalving van de Heilige' (naar 1 Joh. 2:20,27) of ook de 'tucht
van de Heilige Geest'. "Deze tucht van de Heilige Geest is niet iets vaags, maar
een reële zaak. Zij kan bepaalde gebeden verhinderen, maar niet minder: tot
concrete en stoutmoedige gebeden, en voorbeden, de moed schenken (...) De
Heilige Geest bindt ons aan het Koninkrijk Gods; en men kan leren bidden om
genezing juist uit een diepe, door God geschonken, overtuiging, dat het Rijk met
déze genezing gediend wordt. Zo heeft Luther wel gebeden om de genezing van
Melanchthon in een vast vertrouwen, dat het hier om Gods eigen zaak ging en
Melanchthon voor de arbeid der Reformatie nog nodig was. Hier kan sprake zijn
van een bijna profetische visie op een bepaalde situatie, waardoor de voorbidder
zich opgedragen weet om met grote aandrang, a.h.w. in volmacht, te bidden en
niet af te laten bij God tot het gebed is verhoord. God kan deze volmacht
schenken in bijzondere omstandigheden" (160). Dit is 'spelen met vuur' in de volle
ernst van het woord, in de vrijheid maar ook onder de tucht van de Geest: Hij leert
ons hoe, wat, waarom wij wel en soms niet meer of nog niet zullen bidden.
Op deze wijze mag het gebed een instrument in Gods hand heten. Hier is volgens
de rapporteurs sprake van een zekere paradoxie: God is niet afhankelijk van ons
gebed, Hij volvoert zijn plannen ook als wij niet bidden of ophouden te bidden.
En toch neemt Hij ons gebed op in zijn bestel en in zijn concrete heilsdaden. Hij
wil er rekening mee houden en met onze gebeden werken. Zij vormen een levende
factor van betekenis. Het gebed om genezing geeft zich als instrument - haast
letterlijk zouden we zeggen - in de hand van Hem, die er de bron van is, en laat
ook aan Hem over of en hoe Hij genezing schenkt.
17.2.7 Medisch en kerkelijk handelen
Ziekte moet worden bestreden omdat zij storend inwerkt op Gods plannen en
344