Naar een bestaan volkomen - VU-DARE Home - Vrije Universiteit ...

handoplegging." 13 Wentsel heeft dus op zichzelf geen bezwaar tegen een gebed
met handoplegging en eventueel ziekenzalving, maar wel tegen de opvatting van
Kraan en Verhoef en anderen dat de ambtsdragers en gemeenteleden de
apostolische (vol)macht hebben om ziekten gebiedend weg te zenden en demonen
uit te werpen. Het valt voor hem gewoon onder het reguliere ziekenpastoraat. Op
de achtergrond staat het primaat van de verzoening: "Het wonder dat God
zondaren met zich heeft verzoend in Christus tot nieuwe schepselen, 2 K 5, heeft
ook op het welzijn van de mens een helend, krachtgevend, vitaliserend en naar
anderen uitstralend effect." 14 Zo kan in algemene zin de zorg voor zieken,
invaliden en bejaarden als een objectief werk van de Geest beschouwd worden en
als effect van het verzoeningswerk van Christus.
Desgevraagd geeft Wentsel vier gronden voor een 'dienst der genezing' in de zin
van gericht gebed voor de zieken. a) Er is in het bijbels getuigenis een
ontegenzeggelijke samenhang tussen lichaam en ziel. Zo verbindt het boek
Deuteronomium (bijv. 7:15 en 28:27) gehoorzaamheid aan Gods geboden met
fysiek welzijn. b) Voorts kan gewezen worden op Christus' herstelwerk in het
evangelie. Hij bekommerde zich om lichamelijke nood en genas zieken. c) Daar is
de belofte van gebedsverhoring, ook als wij zieken bij de Heer brengen. Twee
bewijsplaatsen zijn hier van belang: Johannes 14:12-14 (A... wie in Mij gelooft, de
werken die Ik doe, zal hij ook doen, en grotere nog dan deze...@); en vervolgens de
bekende tekst Jakobus 5:14-16, waarin vooral het ambtelijke aspect opvalt. De
oudsten (presbyters) hebben de ambtelijke plicht om de zieken te bezoeken en
voor hen te bidden om kracht en genezing (huisbezoek). Tijdens de voorbeden in
de eredienst verdient het de voorkeur om de zieken bij name te noemen en in het
midden van de gemeente voor hen te bidden. Op zichzelf is er daarnaast geen
bezwaar tegen een aparte kerkelijke dienst voor de zieken, waarin voor hen
gebeden wordt en zij een zegen ontvangen. Er is slechts één voorbehoud: de
ambtsdragers handelen in een dergelijke dienst niet met dezelfde volmacht als de
apostelen destijds. d) Tenslotte is er in deze dienst ook principieel ruimte voor de
handoplegging als een bijbelse handeling.
Aldus geformuleerd is deze dienst der genezing toch iets anders dan een volmacht
tot genezing, waarbij een zegenend machtswoord van Godswege tot de zieke
wordt gericht met als gevolg een al of niet directe genezing. Want er is nu
eenmaal verschil tussen exousia en charisma. Exousia heeft betrekking op de
bevoegdheid en kracht om demonen uit te drijven, zieken te genezen en zelfs
doden op te wekken. Deze exousia is van blijvende aard bij de apostelen en
tijdelijk bij de zeventig. Het charisma van genezing van lichamelijk en geestelijk
zieken is een gave aan de enkeling. Ook het uitdrijven van demonen, het
exorcisme kan een charisma zijn, al blijft de voornaamste kracht tegen de satan en
de demonen de prediking van Christus' triomf. Het opwekken van doden behoort
tot de apostolische exousia, maar kan, indien de Geest het behaagt, ook
voorkomen. 15
13 Ibid.
14 Ibid.
15 "De Geest schenkt niet alleen krachten om demonen uit te werpen en zieken te genezen maar
61