3 - Den Haag Centraal

More documents

Recommendations

Info

16>cultuur Eigenzinnig gebruik van papier bij Guthschmidt Bij Galerie Guthschmidt zijn geheimzinnige herinneringsdozen van Imre van Buuren te zien. Die dozen bevatten ontroerende, eigenhandig vervaardigde boeken die, door het eigenzinnige gebruik van papier en andere materialen, zacht-roepend vragen om aandachtig door te bladeren. Door Sjoerd van Faassen Sieraden voeren bij Galerie Guthschmidt de boventoon, maar andersoortige objecten vormen vaak een verrassende afwisseling van de ringen, oorbellen, colliers die er permanent te zien zijn. Ik herinner me tentoonstellingen van prachtige lichtobjecten van Jürgen Reichert, schatkistjes van Hans van der Weyden en – recent – glasobjecten van Anna Carlgren. Bij een ontwerpster als Marleen Guthschmidt, die ooit zelf een prachtige serie architectonische ringen ontwierp met namen als tempel, moskee en dergelijke, ligt een dergelijke belangstelling in lijn. Ook de sieraden die zij van andere ontwerpers in haar galerie verkoopt, zoals de ringen van Nicolette van Hattum en Annette Clay hebben een vaak driedimensionaal karakter. Momenteel toont Guthschmidt herinneringsdozen van de Haagse grafische ontwerpster Imre van Buuren. Het is haar tweede solotentoonstelling bij Guthschmidt; eerder waren daar van haar al even boeiende tassen te zien. De tentoonstelling omvat ruim twintig vierkante dozen van verschillend, maar altijd handzaam formaat. De spannende dozen zijn op zichzelf al begeerlijke objecten. Beplakt met stevig wit papier met een ruwe structuur, kun je ze aan de bovenzijde openklappen. Niet meteen doen, maar eerst die buitenzijde goed in ogenschouw nemen. De kleppen zijn versierd met kleine objecten – in het geval van het afgebeelde ‘Le souffle de la mer’ zelfs een aantal kleine boekjes – en de suggestie van een slot. Als je, nieuwsgierig geworden, vervolgens de doos opent, zie je een boekachtig voorwerp liggen dat je meteen in de hand wilt nemen. Het uitnemen wordt vergemakkelijkt doordat Van Buuren in veel gevallen zo attent is geweest een lintje in de doos aan te brengen, waarmee het boek kan worden opgelicht. Eenmaal in de hand, zie je dat het boek door de duidelijk zichtbare bindwijze jazz Verrassingen in Het Paard en Murphy’s law Scott Hamilton was een sensatie toen hij eind jaren zeventig op de grote podia verscheen. Een saxofonist die klonk als de groten van weleer. Ben Webster, Coleman Hawkins. Een anachronisme, vond men. Hamilton maakte deze weken een tournee door Nederland, maar helaas, géén Den Haag. Mijn enige troost is dat Hamilton op 7 maart in Jazz- en bluessocieteit Engels te vinden is. Niet om te spelen, maar om te praten. Want Nic Japanse invloeden toont. Die zijn ook te zien in de verfijnde structuur van het boek zelf. Papierstructuren Sinds 2001 experimenteert Van Buuren met papierstructuren. De structuur van het door haar gebruikte papier blijft altijd goed zichtbaar. Ze gebruikt voor haar boeken onder meer oud behangpapier, maar prepareert haar papier ook zelf. Het door haar vaak eigenhandig gemarmerde of anderszins van kleuraccenten voorziene papier wordt in veel gevallen gecombineerd met zijde, wol of garens. Ook bevatten haar boeken soms uiterst dunne bladen, waartussen een gekleurd stukje zijde geplakt is. Dunne draadjes of vogelveertjes op het blad of tussen twee bladen dragen eveneens bij aan de aaibaarheidsfactor (als ik die voor de poezenvacht gebruikte term van Rudy Kousbroek mag lenen). Aan het vervaardigen van de dozen en de inliggende boeken moet overigens een onvoorstelbare hoeveelheid tijd gespendeerd zijn. Sommige bladen van haar boeken zijn voorzien van envelopjes, zakjes of strookjes als in een postzegelalbum. Dat suggereert praktisch nut. On- Le souffle de la mer. >Foto: PR Wendorf maakt een documentaire over hem, waarvoor zij trompettist Michael Varekamp heeft aangezocht om daar de vragen te stellen. Ik luister mee. In Studio 3 op de vrijdagavond laat twee grote jazzsaxofonisten: eerst ‘onze’ Ferdinand Povel, op 8 maart, een musicus wiens invloed je in generaties jongere saxofonisten hier te lande terug kunt horen. Een week later (15 maart) de Amerikaan John Ruocco, al jarenlang een inspirerende docent danks het dromerige, etherische karakter van de boeken is dat ook de bedoeling van de ontwerpster. Je mag de bladen van de boeken beschrijven, beplakken en hoeft er wat Van Buuren betreft niet overdreven voorzichtig mee om te gaan. Integendeel. Je mag wat haar betreft de bladen beschrijven. Je kunt de boeken gebruiken als album voor je kinderen, als kraamboek, trouwboek, receptiealbum of condoleanceregister. Je kunt het boek ook buiten de doos bewaren en die vervolgens gebruiken als bewaarplaats voor sieraden, vakantiefoto’s en dergelijke. Dat profane gebruik van iets dat je geneigd bent met de uiterste zorg te behandelen, neemt erg in voor de kunstenares. Het lijkt of de tijden van de eind negentiende-eeuwse Artsand-Craftsbeweging herleven: op de Middeleeuwen gebaseerde ambachtelijkheid die voorwerpen genereert die zowel mooi als nuttig zijn. Ondanks dat nut, zijn het toch ook objecten met een museale kwaliteit, die niet zouden misstaan in collecties als die van Museum Meermanno of Koninklijke Bibliotheek. Imre van Buuren, ‘Herinneringsboeken’, tot en met 23 maart in Galerie Guthschmidt, Prinsestraat 39/41, www.galerieguthschmidt.nl aan het conservatorium hier. Povel wordt begeleid door pianist Rob van Bavel, bij Ruocco speelt Karel Boehlee. Zij geven al aan welke richting het uit gaat: de eerste mooi ‘mainstream’, de tweede meer van het klankavontuur. Op 8 maart speelt in Muzee Scheveningen de Italiaanse pianiste en zangeres Francesca Tandoi met een combo onder leiding van drummer Hans Braber. Een fijne muzikante die hier aan het conservatorium studeerde en van wie jazzdocent Wouter Turkenburg en ikzelve (juryleden bij de finale) verbaasd waren dat ze de voorrondes van het recente Leidse jazzconcours niet overleefde. In Grand café Grote Markt op 7 maart saxofonist Sjoerd Dijkhuis bij het trio van BobWijnen (hammond) en Danni Nicholas (bas); op zondag 10 maart daar Simon Rigter met drummer Joost van Schaik. En Door Bert Jansma Robertinho Silva heeft niet alleen de breedste glimlach die je ooit bij een muzikant zag, je kan rustig stellen dat hij ook de breedst toegeruste slagwerker/percussionist is in de moderne Braziliaanse muziek. Zet hem achter de klassieke jazzdrum, geef hem tan tan, surdo, repinique, ganza, caixa, pandeira of hoe al dat Braziliaans instrumentarium ook moge heten in handen en hij haalt er bijna achteloos het ene na het andere ritme uit. Pianist en componist Edgar van Asselt haalt de meester-percussionist dezer dagen voor de tweede maal naar Nederland. Voor concerten en workshops, in Den Haag, Rotterdam, Delft en Leiden. Tot en met 24 maart. Met een slotconcert in Den Haag op 23 maart in de Anton Philipszaal. Van Asselt: “Ik ben naast de hardbop, zoals met mijn eigen cd’s, mijn tournees met saxofonist Dave Schlitter, en naast mijn inmiddels beëindigde werk achter de piano bij The Young Sinatra’s, ook al lang met latin music bezig. Ik heb vroeger in salsa-bandjes gespeeld, heb een tournee met Tango Extremo gedaan, ben een bewonderaar van Elis Regina en ik zocht meer. Iets educatiefs”. “Een bevriende producent maakte me er een paar jaar geleden opmerkzaam op dat Robertinho Silva misschien beschikbaar was voor optredens en workshops. Een naam van jewelste, natuurlijk.Niet alleen van zijn band Som Imagionario uit de jaren zestig, of met het Wagner Trio, met Gilberto Gil en met Milton Nascimiento bij wie hij jarenlang vaste drummer was. Bovendien woonde hij vier jaar in New York waar hij cd’s maakte waarin hij jazz en dan een paar internationale verrassingen in het Paard. Op 8 maart verschijnt er de Franse trompettist Erik Truffaz met zijn kwartet. Prima blazer, die na een Miles Davis-achtige start op het podium, vooral de kant van de ‘cross over’, jazz-rock en hip-hop uitging. Minder. Zijn laatste cd heet ‘El tiempo de la revolución’. Tekenend voor hem. Op 13 maart in dat Paard het Kyteman orkest van Colin Benders. Niet met Eric Vloeimans ditmaal, dus hoe groot het jazzgehalte wordt weet ik niet. Maar het orkest durft muzikaal aardig wat aan. Van hiphop-werk dat van mij niet zo hoeft, tot klankverkenningen in modern-klassiek. In de Regentenkamer presenteren bassist Paul Berner en gitarist Ed Verhoeff hun nieuwe cd ‘Duo’op 8 maart. “Een lach, een traan en de verstilde klank”, omschrijft Berner zelf. De dag erna Den Haag Centraal > Vrijdag 8 maart 2013 Robertinho Silva is misschien wel de breedst toegeruste slagwerker/ percussionist in de moderne Braziliaanse muziek. > Foto: PR Lessen in ritme van meesterpercussionist Robertinho Silva Braziliaanse muziek combineerde. Met groten van de Amerikaanse jazzscene als Wayne Shorter en Sarah Vaughan”. Contact “In 2011 kreeg ik contact en is Silva hierheen gekomen. Hoofdzakelijk voor workshops met amateurs. Dat was een succes, het contact bleef, en ik ben gaan werken aan een groter programma rond hem. Dat is er nu. Celebraçao! heet het, Portugees voor ‘viering’ ”. ‘Celebraçao’is een productie van Van Asselts WorldTown Music, dat concerten en educatieve muziekprojecten organiseert voor een breed publiek. Onderdeel van ‘Celebraçao’ is de uitvoering van ‘Batucada Reeds, Rhythms & Beats’, gebaseerd op vier Braziliaanse ritmes: maracatu, tambor de Minas, tambor de Creoula en de Maculele. Dat gebeurt met een aantal muziekgroepen uit Den Haag: de Swing Time Big Band, blazersensemble Windkracht 10, brassband The Legendairs en Nueva Tradicion, gespecialiseerd in Antilliaanse Tipiko-muziek. Op 8 maart BinkVijfhoog. Edgar van Asselt: “Robertinho Silva speelt op een paar van die concerten met Nederlandse topmuzikanten als Jan van Duikeren, Marco Kegel, Bart van Lier en Ack van Rooyen. Voor het slotconcert in de Dr Anton Philipszaal heb ik zangeres Lilian Vieira gevraagd, toch het boegbeeld van de Braziliaanse muziek in Nederland. Ze schreef ook de Portugese teksten bij mijn composities”. celebraçao! in Den Haag: 10 maart ritmos Afro-brasileiros in Bibliotheek Spui; 15 maart celebraçao! rio meets Jazz in Muzee, Scheveningen; 23 maart celebraçao! Xl, A.Philipszaal. vormen pianist Rob van Kreeveld en gitarist Vincent Koning er een intrigerende combinatie. En dan zie ik in de agenda van het aloude jazzcafé Murphy’s Law – van de maandagsessies voor conservatoriumstudenten – als verrassend tussenspel op 9 maart de Amerikaanse zangeres Judy Niemack aangekondigd. Met als begeleider de Belgische gitarist Jean François Prins. Zomaar in de kroeg. Topmuzikanten. Zij voor de ‘standards’ en de blues, hij poëtisch en gepassionneerd op de snaren (laatste cd ‘El gaucho’, met bassist Joris Teepe). Een aanrader, al zal ik er zelf niet kunnen zijn omdat mijn ‘vreemde tussenspel’ die avond in de Koninklijke Schouwburg plaatsvindt. Bert Jansma
Vrijdag 8 maart 2013 > Den Haag Centraal Koninklijke Haagsche Golf & Country Club blijft de mooiste ‘De Haagsche behoort tot de wereldtop’ Als de lente komt, dan rennen op Duindigt de paarden hun spieren warm voor een nieuw seizoen, starten de honkballers van ADO Lakers met hun ‘spring training’ en halen Haagse golfers hun clubs uit de garage. Er zijn plenty plekken om in en rond de stad een balletje te slaan. Al blijft veruit de mooiste speellocatie de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club. En wie beweert dat dit niet zo is, die liegt. Door Martin van Zaanen Het is een oprijlaan die je normaal alleen in films ziet. Met een lengte die je eerder bij een koninklijk paleis verwacht. Op zich niet zo vreemd, want we hebben het bij dit schilderachtige terrein aan de Groot Haesebroekseweg in Wassenaar wel over de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club. Nog voor de slagboom lachen drie graveltennisbanen je aan de rechterkant verleidelijk toe en door de slagboom heen, wordt naast het clubhuis jeu de boules gespeeld. Deze diversiteit maakt De Haagsche tot een heuse Country Club. De oprichters van de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club vormden een zuiver adellijk gezelschap. Het waren de baronnen Van Brienen van de Groote Lindt, Van Wassenaer van Rosande, Groeninx van Zoelen en Van Pallandt, de graven Van Limburg Stirum en Dumonceau én Sir Horace Rumbold. Voordat De Haagsche werd opgericht, had Baron van Brienen al vijf holes laten aanleggen op zijn Schaepenweide op Landgoed Clingendael, waar hij regelmatig vrienden uitnodigde om te komen spelen. De baan werd rap verplaatst naar Duinzigt, waar hij ook eigenaar van was. Het was hier dat de club in 1893 het levenslicht zag, wat haar tot de oudste van Nederland maakt. Klassiek In 1947 verhuisde De Haagsche naar de huidige locatie aan de Groot Haesebroekseweg, waar binnenin het clubhuis – overweldigend wit en met rieten dak – de klassieke sfeer van een sociëteit hangt. En je vanaf het ruime terras prachtig kunt uitkijken over de baan waar in de loop der jaren niet alleen tienduizenden vrijetijdsgolfers achter hun bal aanliepen, maar ook een grootheid als Gerard de Wit de zinnen begoochelde. De in 1918 in Wassenaar geboren en in 1988 in Den Haag overleden De Wit wordt vaak in één adem genoemd met zijn eeuwige rivaal Piet Witte, die jarenlang bij hem in de buurt bleef, maar niet aan hem kon tippen. Geen schande, want dat kon en kan geen Nederlandse golfer. Speelde hij strokeplay, was De Wit een berekenende speler. Nam geen overbodige risico’s, als een ware rekenmeester haalde hij op bijna klinische wijze de zeges binnen. Speelde hij matchplay, leefde De Wit helemaal op, was hij bereid alle risico’s te nemen en waren de ooh’s en de aah’s bij de toeschouwers niet van de lucht. De Wit won 14 maal het Nationaal Open, was vijf keer tweede bij het Internationaal Open (voorloper Dutch Open) en vijfmaal runner-up bij het Dutch Open. Gedurende het einde van de jaren veertig en vijftig, was hij, samen met Belg Flory van Donck, de beste Golfers slaan een balletje bij de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club. >Foto: Creative Images ‘Men ziet nu in dat een golfbaan ook gewoon natuur kan zijn’ speler van het continent. Ook was De Wit een vaste klant bij de World Cup, in de jaren vijftig en zestig van de vorige eeuw een zeer prestigieus toernooi. Tevens was ‘Gerry’ de eerste Nederlandse deelnemer aan de US Masters, viel vijfmaal een uitnodiging voor het Brits Open op zijn deurmat en in totaal drie keer voor de US Masters. Ooit speelde hij op zijn homecourse een prestigewedstrijd tegen de Amerikaanse absolute wereldtopper Byron Nelson. De Wit won. Rijk van golf is hij nooit geworden, daarvoor was hij te vroeg geboren. In deze tijd zou hij multimiljonair zijn geweest. Leraar Na zijn loopbaan werd De Wit een inspirerende leraar, die zijn leerlingen met veel geduld en natuurlijk overwicht met sprongen vooruit liet gaan. Nog steeds lopen er op De Haagsche mensen rond die les hebben gekregen van Gerard de Wit. Hier, op de mooiste baan van ons land. Nu is ‘mooi’ een subjectief begrip, maar in dit geval is er weinig chauvinistisch aan. Wie beweert dat dit niet de mooiste baan van Nederland is, die liegt. In de ziel van het ware golf ligt een diep gevoel voor de natuur verankerd en De Haagsche is de meest natuurlijke baan van allemaal. Een typische linkscourse, midden in de duinen, op een paar kilometer van zee, waardoor het er qua wind aardig kan spoken. Het natuurlijke landschap waar de baan uit verrees, vormt een lust voor het oog. Veel en aanzienlijke hoogteverschillen, adembenemende vergezichten, dichtbegroeid groen tussen de holes; dauwbramen en duindoornen. Harmonie Vermaard baanarchitect Gerard Jol zei een aantal jaren terug: “Milieubewegingen waren aanvankelijk tegen de sterke groei van het aantal golfbanen, maar sinds het streven naar ‘commited to green’, is die beeldvorming omgeslagen. Men ziet nu in dat een golfbaan ook gewoon natuur kan zijn. De Haagsche was, meer dan welke baan ook, altijd al met het landschap in harmonie”. Zijn jongere collega Frank Pont: “Buitenlandse architecten die ik deze baan laat zien, zijn altijd onder de indruk. De Haagsche behoort tot de wereldtop”. Door de groei van het aantal openbare banen, waar een ieder met een GVB (Golfvaardigheidsbewijs) terecht kan, is golf niet meer voor de happy few. Gelukkig zijn er nog wel tradities overgebleven. Zo is er het begrip De Oude Negen. Dan hebben we het over de banen uit de oertijd van de sport: de Utrechtse Golfclub De Pan in Bosch en Duin (1894), de Rosendaelsche Golfclub in Arnhem (1895), de Kennemer Golf & Country Club in Zandvoort (1910), de Hilversumsche Golfclub (1910), de Noordwijkse Golfclub (1915), de Noord-Brabantse Golf Club Toxandria (1928), de Eindhovensche Golf in Valkenswaard (1930), Golf Club Broekpolder in Vlaardingen (1981; voortzetting van de Rotterdamsche Golfclub in Kralingen van 1931) en De Haagsche. Het zijn eliteclubs waarvan het lidmaatschap een exclusieve verworvenheid is. Hun voorzitters hebben regelmatig overleg, hun leden mogen met korting op elkaars banen spelen. Voorhangen Lid worden van de Koninklijke Haagsche Golf & Country Club is niet voor iedereen weggelegd. Vrienden en familie krijgen voorrang en snobs en vooral nieuwe rijken houdt men er het liefst buiten de deur. Iedere aanvraag dient te worden vergezeld van vijf ondertekende aanbevelingsbrieven van leden. Dan volgt een voorselectie en een verschijning voor de ballotagecommissie. Bevalt de kennismaking van beide kanten, wordt het aspirant SPort
Page 1 and 2: Actueel Beelden aan Zee veilt kunst
Page 3 and 4: Vrijdag 8 maart 2013 > Den Haag Cen
Page 15: Vrijdag 8 maart 2013 > Den Haag Cen

3 - Den Haag Centraal

Create successful ePaper yourself

Delete template?

Save as template?