3 - Den Haag Centraal

20>society
Bomansianen in de biep
Godfried Bomans, wie kent hem niet?
Velen, u hoeft maar even op straat te
gaan vragen, maar daar waren we niet.
Het was die middag een eeuw geleden
dat Bomans geboren werd en dat moest
natuurlijk gevierd worden. Daartoe zou
er door burgemeester Jozias van Aartsen
een tegeltje onthuld worden aan de
Bierkade nummer 2a, het geboortehuis
van de schrijver. Hieraan voorafgaand
vond in de bibliotheek een literaire
middag plaats. Het genootschap Godfried
Bomans heette iedereen van harte
welkom.
Het was een bijzondere bijeenkomst.
Bomvol natuurlijk, en velen van de aanwezigen
leken op Bomans. Daar stond
een jongeman met precies zo’n bril,
elders zagen wij een vergelijkbare houding
en achter ons leek de auteur zelve
druk in gesprek te zijn, maar het moest
een verre achterneef geweest zijn.
Familie was overigens ook aanwezig,
die zat met de burgemeester en bobo’s
vooraan op een bankje.
De Bomansianen vormen een gemoedelijk
volk, dat de humor van de grote
voorganger als richtlijn voor het leven
beschouwt. In de gezellige gesprekjes
die we afluisterden, citeerde de één tegenover
de ander uit ‘Erik of het klein
insectenboek’, en dat iedereen wist wie
Pa Pinkelman en Tante Pollewop waren,
nou, dat sprak vanzelf. Maar zult
u het Genootschap niet onderschatten?
Ze hebben ruim 250 leden, die de
eigen periodiek Godfried volschrijven,
lezen en daarna becommentariëren en
bediscussiëren. Ook is er een eigen You-
Tube-kanaal met Godfried Bomans TV.
De ene Bomansiaan bezit min of meer
dezelfde kennis als de ander, en die wisselen
ze dan steeds uit, dat is een vorm
van gezelligheid.
De literaire middag bestond uit twee
lezingen. Geen hapjes, geen drankjes,
geen Powerpoint, alleen twee staande
mannen achter een lessenaar. Een
cameraman van Godfried Bomans TV
nam alles op. Eerst sprak tot ons biograaf
Gé Vaartjes. Een nette man, die
met een ietwat zuidelijk accent ons
nader inlichtte over de psyche van Bomans
(alsof de Bomansianen die niet
al dóór en dóór kenden) en olijke bon
mots citeerde. Die werden met instemmend
gegrinnik ontvangen. Men knikte
elkaar tevreden toe: ja, zo was het
precies, dat had Bomans zo gezegd, leuk
was dat toch, elke keer vónd je er wat
in. Naarmate de lezing voortduurde,
werd het knikken heviger, en dat waren
in deze eigen wereld bepaald emotionele
hoogtepunten.
Na de biograaf trad Fred Berendse, de
voorzitter van het Genootschap, voor
Een bijna vergeten schrijver?
' Vragen? Geen vragen!'
Ook de burgmeester houdt van Bomans. > Foto's: Otto Snoek Het bleef nog lang onrustig in de stad.
de lessenaar. Hij bleek een geestige
spreker, en waarschijnlijk had hij daarom
deze positie bereikt. Fred wees er
fijntjes op dat alle activiteiten van het
Genootschap zich in Haarlem concentreerden,
aangezien Bomans weliswaar
in Den Haag geboren was, maar als baby
de stad verliet. In de toespraak had hij
als running gag: hoe oud was Bomans
toen? Eerst: vijf maanden. Of twee. Of
zes. Of drie. Natuurlijk citeerde hij de
wisselende feiten uit het werk van de
schrijver. Daarmee oogstte ook hij het
hoogst haalbare: een zaal vol knikkende
en grinnikende mensen. Hoe de burgemeester
zich daarbij hield, weten we
niet. Hij zat ingeklemd tussen bestuur
en familie, uit het zicht van anderen.
De voorzitter vertelde ook, dat het
geboortehuis van Bomans gesloopt
was. We vonden dat verwarrend. Zo’n
herdenkingstegeltje moet toch ergens
Den Haag Centraal > Vrijdag 8 maart 2013
vilan, renate & de residentie
op aangebracht zijn? Waarschijnlijk
was dit Genootschapshumor, wat we
vrijwel zeker wisten toen de voorzitter
nadere instructies gaf hoe aan de Bierkade
te geraken. Hij beschreef de route
dermate nauwkeurig, dat geen van de
aanwezigen bij het niet bestaande huis
zou geraken, de inzet van verkeersregelaars
ten spijt. En inderdaad. Eenmaal
buiten de bibliotheek viel de hele groep
snel uit elkaar. Een deel zwabberde de
ene kant op, een ander deel verdween
acuut in het winkelcentrum en slechts
de burgemeester professioneel optimistisch
leek op route te zijn. Uit de golf
van foto’s die we later in de media aantroffen,
bleek dat er inderdaad een tegeltje
aan een huis werd onthuld. Welk
huis, dat vinden we een mooi raadsel.
Vilan van de Loo