pdf 1 - exhibitions international

die van de glasplaat. Hij spreekt met het
te fotograferen monument — hij gebruikt
daarvoor de plaats van zijn camera — op
welke afstand, vanuit welke hoek en dus
met welk kader snijdt hij zijn onderwerp
aan? Een landmeter. Doel is het beste
beeld.
Het beste beeld, dat is nu juist het
probleem. Wanneer is iets beter dan iets
anders? Een stijl ontwikkelen is precies
dat zoeken naar een juiste benadering,
maar dan juist voor de fotograaf. Heeft
hij een eigen manier van werken? (Eerder
dan een eigen stijl, toch altijd misleidend
in fotografie.)
[43]
Sacré zet het monument centraal,
natuurlijk, want het is zijn onderwerp.
Maar toch met een kleine verschuiving uit
het midden. Nooit frontaal maar met een
kleine hoek die een aanzet tot het volume
geeft. Hij vertrekt van het centrale, maar
creëert met een fractie van verschuiving,
met een hoek van amper vijf graden, een
minimale nuance, een kleine onduidelijkheid,
een heel lichte instabiliteit. Dat
zegt veel over zijn werkwijze (en mogelijk
ook over hemzelf). [afb.4]
Daarmee is er, nee, geen twijfel over
wat het onderwerp is, maar toch. Hij geeft
het monument niet echt het hoogste, het
[4] Edmond Sacré. Sint-Michielshelling en torenrij, 1909 (De Zwarte Doos — Stadsarchief Gent)