te langzaam voor de teller - Fiets

Zes dagen biken rond de Mont blanc
te langzaam
voor de teller
Een zesdaagse mountainbiketocht in de Alpen. Hoe
ervaart de gemiddelde Nederlandse mountainbiker
zo’n avontuur en wat komt erbij kijken om deze met
plezier uit te rijden? Karst Zijlstra organiseerde samen
met Erik den Oudendammer een trip rond de Mont
Blanc en doet verslag.
Tekst & foto’s: Karst Zijlstra
“Wat helpt een dure mountainbike als de motor
na drie dagen is opgeblazen.” Johan van
Hoorne kent na vier dagen rond de hoogste
berg van West-Europa reeds de klappen van
de zweep. “In Nederland ben ik gewend zwaar
te rijden, maar dat kun je je hier niet permitteren.”
De inwoner van Molenaarsgraaf rijdt
sinds vijf jaar wekelijks over de Loonse en
Drunense duinen, afgewisseld met een weekendje
Ardennen. Maar Van Hoorne wilde meer.
En dat ‘meer’ krijgt de 44-jarige stukadoor
deze week zeker voorgeschoteld, samen met
zeven andere enthousiaste mountainbikers in
een tocht om de Mont Blanc.
Pas op!
Drie dagen geleden zijn de laaglandbikers vertrokken
uit het Zwitserse Verbier voor een
‘rondje’ Mont Blanc. Veertig kilometer per dag
met in totaal meer dan tienduizend hoogteme-
Op de Col de Ferret
De ijskoude wind giert om de hut en dompelt iedereen
in diepe slaap
ters. De afstand klinkt als te doen. “Maar pas
op”, waarschuwt gids Erik den Oudendammer,
“we rijden gemiddeld vijf uur per dag en
weinigen van ons zijn gewend dagen achtereen
off the road in het hooggebergte te fietsen.”
Den Oudendammer (32) woont sinds
2003 in Verbier en begeleidt sindsdien mountainbikers
door zijn ‘achtertuin’.
De eerste dag leidt hij de groep over een geleidelijk
stijgende route door de Vallée de Ferret
naar overnachtingsplaats Foully. Daar hebben
we op het terras van het hotel een
schitterend uitzicht over de Glacier de la Neuve
en de ruige toppen van de Aguilles Rouges.
Het is helaas van korte duur, want het is vroeg
donker en het bed lonkt doordat de relatief
makkelijke route er toch behoorlijk inhakte.
Over een karrenspoor dat overgaat in een
singletrack klimt de route de volgende dag
scherp naar de Col de Ferret, de poort naar
Italië. De tour du Mont Blanc is ook een populaire
wandeltocht. De piek van wandelaars ligt
in augustus. Dat komt voor ons goed uit, want
wij zijn begin september op pad. Voor het gebruikelijke
bonjour is geen zuurstof tijdens de
lange en technische klauterpartij. Een beleefd
knikje naar wandelaars kan er nog net vanaf
als dank voor de aanmoedigingen.
De groep is inmiddels ver uiteen geslagen.
Iedereen klimt in zijn eigen tempo. Harry Gill
38 WWW.FIETS.NL 03-2008 03-2008 WWW.FIETS.NL 39
“
iedereen lukt het om tot de laatste meters te blijven fietsen
“Niet

“
Fouten door overmoed worden in dit Hoogalpine
l andschap hard afgestraft
uit Engeland is de enige buitenlander en de
enige die nergens afstapt. De Nederlanders
duwen de laatste kilometer(s) hun mountainbike.
Het steeds imposanter wordende uitzicht
over de ruige rotspieken en grillige gletsjers
helpt hen omhoog.
Op enkele zeer bochtige en diepe downhillpassages
wordt dringend geadviseerd te lopen.
“Ik kende de bergen wel, alleen mezelf
niet meer”, bekent Carlo den Otter (44) als we
aan de maaltijdsoep zitten in Rifugio Elena.
Den Otter was ooit mountainbikegids, maar
reed daarna slechts nog over de Utrechtse
Heuvelrug. “Dan is het weer erg wennen dat
er na één moeilijk bochtje nog vele van zulke
bochten volgen.”
Na de pauze nemen de meesten de route door
de vallei, de anderen klimmen via een driehonderd
meter hoger gelegen singletrack naar
de berghut Monte Bianco.
Technische leerschool
“Deze week is veel technischer dan ik te voren
heb ingeschat”, blikt Pierre Berntsen (44) ‘s
avonds aan de cappuccino terug. “Ik gebruik
de mountainbike als trainingsvorm in de winter.
De Cristalp reed ik als zomers uitstapje.
den Oudendammer leidt op de Col de Joly richting Les Contamines
“Erik
Dat was een fysieke ervaring, dit is meer een
technische leerschool. De eerste afdalingen
waren behoorlijk schrikken, maar ik pak het
steeds beter op en dan is het kicken en verbazend
wat je allemaal kunt op de mountainbike.“
Dinsdag klimmen én sjouwen de bikers over
een oud smokkelaarspad naar de Col de la
Seigne (2516 m) en de grenspaal met Frankrijk.
Een 360-gradenuitzicht en een lange afdaling
vormen de beloning. Over het pad vol
rotsen en drops dalen we af naar Les Chapieux.
In een hut wordt bijgetankt voor de klim
naar de Cormet de Roseland, bekend van de
Tour de France. Onze route gaat door de weilanden
tot vlak onder de top. De hut die honderd
meter hoger ligt, ademt een sfeer uit als
die in een boerderij in het Openluchtmuseum.
Het op hout gestookte fornuis verwarmt de
slaapzaal. De ijskoude wind giert om de hut
en dompelt iedereen in diepe slaap.
Best nuttig als je de volgende dag na de lange
beklimming van de Col de la Gittaz ook nog
de bizarre afdaling naar de Col de Joly voor
de kiezen krijgt. Het is de dag van de onbelemmerde
uitzichten op de Mont Blanc, met
zijn indrukwekkende ijzige top en de steile
De laatste meters naar de top van de Col de Balme
gletsjers die zich een weg naar beneden
banen. De etappeplaats is Les Contamines,
waar we overnachten in een hotel met zwembad.
De afwisseling zit ‘m ook in de accom-
modaties.
“De groepsdynamiek stimuleert me heel erg”,
vertrouwt Eric Machiels (43) uit Eindhoven me
aan de bar toe. “Niet alleen in de tocht, maar
ook daarbuiten trek je veel met elkaar op. Een
ideale manier om de ervaringen die je overdag
gezamenlijk beleeft, uit te wisselen. Want je
hebt allemaal dezelfde intentie.”
Vermoeidheid
Donderdag starten we met een ‘Nederlandse’
route langs de rivier. Korte klimmetjes en snelle
afdalingen wisselen elkaar af. Maar dan
volgt de lange, zeer steile klim naar de Col de
Voza. Het is niet alleen het hoge stijgingspercentage,
maar ook de vermoeidheid die na vijf
dagen de klimsnelheid onder de vier kilometer
per uur laat zakken. Te langzaam voor de teller
om aan te geven.
Na een paar dagen hoog in de bergen met
zelfs een dag geen telefoonverbinding denk je
aan de rand van de wereld te leven. Vergeet ‘t
maar. Boven komen we uit op een terras met
40 WWW.FIETS.NL 03-2008

De lange technische klim tegen de Col de Ferret
uitgebreid lunchende toeristen die met het
treintje uit Chamonix zijn gekomen. De Telegraaf
van de dag ligt naast hen op tafel.
Wij dalen via wortelpaden door het bos af naar
Chamonix, het Zandvoort van de bergsport.
Langs de dure buitensportwinkels en de volle
terrassen is het zien en gezien worden. Het
liefst als lookalike van de echte toppenbedwingers.
Carlo den Otter evalueert de dag.
“Er zaten een paar afdalingen bij die ik nog
niet eerder had meegemaakt. Vooral die naar
Chamonix overtrof al mijn eerdere ervaringen.”
Den Otter rijdt op een hardtail en gaat na terugkomst
met zijn vrouw in conclaaf over de
gezinsbegroting van 2008. “Want duidelijk is
dat een volledig geveerde mountainbike een
minder ervaren biker een heel eind helpt.”
Door de vallei richting Argentière en La Tour
maken we op de laatste dag een zeer afwisselende
tocht naar de voet van de Col de
Balme. Op aanraden van Erik pakken we de
lift. Niemand protesteert. Boven passeren we
de grens met Zwitserland, gevolgd door een
spectaculaire afdaling vol haarspeldbochten
naar Le Peuty. De korte klim naar de Col de la
Forclaz is de laatste top van de tocht. Hierna
Voordeel van een groep is dat je elkaar opzweept
om “ door te gaan
rest de afdaling door dorpjes en wijnvelden
naar de oude Romeinse stad Martigny in de
Rhônevallei.
Adrenaline
‘s Avonds wordt stevig geproost op de geslaagde
week. Hellingen worden steiler, afdalingen
heftiger, glazen voller. “Ik heb niet geleden”,
beweert oud-wegamateur Ed Kraan (43)
uit Zwanenburg. “Elke dag was er ongeveer
één zware, lange klim en als je je daarop instelde,
ging het wel. Alleen de loopstukken
vond ik irritant. De traktatie was echter waanzinnig
mooi met al die singletrack-afdalingen.
Je rijdt routes waar je anders nooit komt. Dat
heb je in Nederland niet. Vette pech dat ik de
eerste dag op mijn plaat ging. Gelukkig spoelde
de adrenaline de angst snel weg.” Kraan
rijdt de laatste jaren veel op de mountainbike.
“Maar jullie aanwijzingen had ik wel nodig.”
Ook Yvette van Rossen (37) ging de eerste
dag onderuit. “Je moet hier sowieso meer
remmen en dat deed ik te plotseling. Begin
nooit met te grote, nieuwe schijfremmen aan
zo’n tocht”, tipt de enige vrouw van het gezelschap.
“Ik hield er fysiek gelukkig niets aan
over, maar tussen mijn oren zat het nog niet
goed. Voordeel van een groep is dat je elkaar
opzweept om door te gaan.“
Harry Gill uit Horwich in Midden-Engeland
was de meest ervaren deelnemer. “Ik was verbaasd
en verheugd dat er elke dag stukken
waren die me uitdaagden”, waardeert de Brit
de route. Maar Gill was vooral verbaasd over
de Nederlanders. “Niet iedereen was ervaren.
Engelsen zouden hebben geklaagd dat het te
zwaar was. En hoe steil het ook was, iedereen
kwam uiteindelijk naar beneden.”
“Maar vraag niet hoe”, haakt de meest onervaren
biker, Ronald Meersschaert (45), aan.
Het was de eerste keer dat Meersschaert buiten
Nederland op de mountainbike reed. “Ik
ben een risk-lover en heb net als iedereen mijn
grenzen verlegd, maar de door mijn lichaam
razende adrenaline hielp op een zeker moment
ook niet meer”, aldus de bloemrijk verhalende
Oisterwijker. “Op de weinig vergevingsgezinde
passages van de buiten categorie-afdalingen
moest ik toch regelmatig afstappen. Want
fouten door overmoed worden in dit Hoogalpine
landschap hard afgestraft.”
Info: www.mtbclinic.nl
42 WWW.FIETS.NL 03-2008
“
De spectaculaire afdaling van de Col de Balme naar Le Peuty