Goede Tijden Slechte Tijden op Alpe d'Huez - Fiets

De fietswereld heeft er een klein maar zeer
geestdriftig pelotonnetje bij. Het begon allemaal
met een losse opmerking van een der
regisseurs bij Nederlands langst lopende
soap, Goede Tijden Slechte Tijden. Regisseur Aart
van Asperen, in zijn vrije tijd een verwoed
fietser: “Ik zei dat ik de Alpe d’Huez wel weer
eens op wilde.” Een handjevol van de jongere
mannelijke acteurs keek elkaar eens aan:
“Wij gaan mee.” Niet dat ze ooit zoiets gedaan
hebben, maar de Alpe d’Huez, de Hollandse
berg uit de Tour de France, per fiets bedwingen,
dat is toch kicken? Wat volgt is het klassieke
sneeuwbaleffect. Tot en met de visagiste,
de opnameleiding, de jongen die over de
kleding gaat, nog een regisseur, een assistent-
90 FIETS 10 - 2004
Stiekem wil elke Nederlander wel eens met de
fiets de Alpe d’Huez bedwingen. Zo ook de bekende
Nederlanders uit de soapserie Goede Tijden Slechte
Tijden. Regisseur Aart van Asperen weet wat fietsen
inhoudt, maar de rest van de crew? Met hulp van
Leontien Zijlaard-van Moorsel en haar ploeg moest
het dan gebeuren.
Tekst & foto’s: Wammes Bos
Goede Tijden Slechte Tijden op Alpe d’Huez
“Dat kleine
verzetje ga je toch
niet gebruiken?”
producer, noem maar op, allemaal willen ze
mee. Eén probleem: niemand heeft een racefiets,
noch de bijbehorende kleding. Nu weten
ze bij GTST heel goed dat hun acteurs de neus
maar buiten de deur hoeven te steken of er
staan al fans met handtekeningenboekjes en
types van de showpagina’s op de stoep, dus
publicitair moet er rond fietsende soapsterren
wel iets te regelen zijn.
Dat klopt. Fabrikant Giant zorgt voor spiksplinternieuwe
leenfietsen en kleding, Zuid-
Limburgse vestigingen van Van der Valk
bieden gratis onderdak om van daaruit
trainingsritjes in de streek te houden; zelfs
Leontien Zijlaard-van Moorsel en haar ploeg,
Farmfrites-Hartol, zeggen ja. Leontien komt
Christoph (Nick) zou uiteindelijk in 1.15 als goede tweede boven komen

komen
Bas Muijs (l) en assistent-opnameleider Wouter Hamann, die zijn 90 kilo omhoog moest trappen
in hoogsteigen persoon opdraven, en zij niet
alleen: de vrouwenploeg van Farmfrites levert
ook de bus, de fysiotherapeute/verzorgster,
de mecanicien, en zelfs ploegleider en
echtgenoot Michael Zijlaard. Dit kan niet
meer mis gaan.
Van Asperen heeft een doordacht trainingsprogramma
opgesteld dat in de maanden die
aan de apotheose voorafgaan, serieus moet
worden afgewerkt. Vóór de vakantie is een
aantal ritjes gepland; de prestaties zijn daar
op zijn zachtst gezegd niet altijd hoopgevend.
In de vakantie zelf zullen de meesten de fiets
thuis laten. Van Asperen: “Ze gaan ver weg,
naar tropische bestemmingen, daar herkent
niemand hen en hebben ze rust.”
Als soapsterren Alpe d’Huez opfietsen is dat nieuws voor
RTL-Boulevard. Winston (Benjamin in GTST`), Christophe
(Nick), Koert (Dennis), Bas (Stefano) en Sebastiaan (Ray)
dragen Leontien Zijlaard-van Moorsel
De laatste training valt een week voor de
grote dag, begin september in de Ardennen,
en daar ontvouwt zich een waar slagveld.
Vooral qua materiaal. Het weer is mooi, de
fietsen zijn dat ook, maar de afstelling is niet
altijd optimaal, de een na de ander komt stil
te staan met haperende versnellingen.
Kledingman Pieter blijft achter en raakt zoek,
de ellende is compleet. Bovendien zijn sommigen
niet eens op komen dagen. En dit
zooitje moet de Alpe d’Huez op?
Lasagne
Vrijdag 10 september, de bus arriveert met
regen in Le Bourg d’Oisans, maar het klaart
gelukkig op, zodat om vier uur de geplande rit
naar de Col d’Ornon door kan gaan. Een goeie
opwarmer voor wie nog nooit een echte Alp
heeft beklommen, met redelijk vriendelijke
percentages en ongeveer even lang als de grote
jongen die de volgende dag op het program
staat, een kilometer of twaalf dus. Helaas is
de ploegleiderswagen met de Farmfritescoryfeeën
nog niet gearriveerd, een foutje
met de route, en dat is erg jammer want de
coryfee die op dit moment het meest nodig is
heet niet Leontien maar Magnus, de jonge
Zweedse mecanicien van de vrouwenploeg
en nu even van GTST. Dan maar zonder gecheckte
fietsen op weg en ja hoor, bij opnameleider
Caston springt de ketting in de klim
bij elke trap spontaan op een ander kransje.
Hij wordt vastgezet, het lichtste verzet blijft
tijdelijk onbereikbaar, het moet maar even
zo. Halverwege de klim knijpt assistent-opnameleider
Wouter in de remmen en keert om.
Hij wil zich sparen, zegt hij, maar later horen
we de echte reden: nog twintig minuten voor
het vertrek heeft hij een flink stuk lasagne
naar binnen gewerkt. En ja, die wil dan weer
naar buiten.
De overigen houden zich keurig aan de instructies
(“licht fietsen, als je dat nu niet doet,
ben je morgen de pineut”) en rijden gestaag
omhoog. Winston (wijlen Benjamin in de serie)
en Bas (Stefano) doen het zo rustig aan
dat ze adem genoeg hebben voor lullige liedjes
van het genre Rosamunde. Sebastiaan (Ray)
koestert een discman in zijn shirtzakje en zit
met twee dopjes in zijn oren.
“Wat is dat voor muziek?”
10 - 2004 FIETS 91

Een van de grootste feestvierders, Koert Jan, kwam
totaal uitgeput boven
“Huh?” Hij doet één dopje uit. “Hardrock, hou
ik van, geeft een lekkere boost man!”
“Kun je er met dit tempo niet beter Willeke
Alberti in duwen?”
Hij grijnst vals, stopt demonstratief het dopje
terug in zijn oor: “Laat me nu maar weer met
rust.”
Iedereen komt boven, trots dat dit al gelukt is
maar ook onzeker. Lijkt dit op de Alpe
d’Huez? Winston, die twee weken geleden de
auto pakte om zelf het parcours alvast te verkennen
(“anders heb ik de neiging me verrot
te rijden; nu weet ik dat ik mijn krachten
moet verdelen”) kent het antwoord: de Alpe is
veel en veel zwaarder. Even later koerst hij
met ruim 85 kilometer per uur naar beneden.
Een boze Van Asperen: of hij niet zo ongelofelijk
stom wil doen door met die snelheid een
auto rèchts te passeren! “Een stuurbeweging
van die man en jij ligt in het ravijn.”
In Bourg staat ze er dan eindelijk, de koningin
van de weg, de heerseres van de wielerbaan:
la Leontien, in een charmant wit mantelpakje
met minirok waaronder mooie bruine benen
het licht zien. Als ze hoort dat Christophe (bad
guy Nick in de serie) als eerste van de crew boven
was, meldt ze dat ze morgen bij hem in
de buurt blijft. Christophe, een charmante
Vlaming, stamelt dat het eerder andersom zal
zijn. “Ik begin pas, we rijden allemaal met
triples.” Leontien bukt zich naar de tandwielen
en vraagt met ongeloof in haar stem:
“Maar dat kleine verzetje ga je toch niet
gebruiken? Dat heb je toch niet nódig?”
Helaas, jawel dus, en niet alleen Christophe
maar iedereen.
Later, als alles achter de rug is, zal Leontien
bekennen dat ze zich “behoorlijk zenuwachtig
heeft gemaakt. Ik heb twee weken niet
92 FIETS 10 - 2004
Winston krijgt een bidon van fysio Wendy. Hij had vooraf
het parcours met de auto verkend
getraind, en jullie allemaal wel, dacht ik.”
Zenuwen voor een echte koers, voor de
Olympische Spelen, vooruit, maar dit? Fietsen
met ongetrainde soapsterren? Dat meent ze
niet. “Jawel, echt, zo ben ik nu eenmaal. Ik heb
me er druk om gemaakt.”
Pretentieloos beweegt ze zich in de groep, ze
lijkt nog meer bewondering voor de acteurs te
hebben dan zij voor haar. Met Winston Post
heeft ze een speciale band: Rotterdam. “Het
leek er even op dat ik bij jou in de straat zou
komen wonen, dus ik zei tegen iedereen
‘wauw, in de straat van Winston!’ Maar ja, dat
ging niet door.”
Gelukkigste man
De grote dag. Visagiste Annechien heeft
slecht geslapen, vijf keer eruit om te plassen,
zenuwen. Koert Jan (Dennis) zit aan het ontbijt
en bekent dat ook hij nerveus is. Of ik misschien
zo’n zakje vloeibare koolhydraten aan
hem over wil doen? Hij wil er dik voor betalen.
Een uurtje later, als de fotosessies en de interviewtjes
met het ploegje van RTL-Boulevard
achter de rug zijn, als de eerste tien kilometers
rustig inrijden zijn afgelegd, dondert
Koert bij de startplaats van zijn fiets. Een
schoenplaatje zit los en blijft dus in het pedaal
hangen, hij komt er met geen mogelijkheid
uit. Pas als dat gerepareerd is, gaat het
spel op de wagen. Het eerste vlakke stukje
wordt nog gezamenlijk afgelegd, na de bocht
Van de acteurs van GTST deden uiteindelijk alleen mannen mee.
Rechts naast Leontien Zijlaard staat hockey-international Minke
Smabers, sinds de Spelen van Sydney bevriend met de wielrenster
begint het echte werk. Leontien rijdt met een
39x23 als lichtste verzet en verdwijnt, keert
even later terug om opnieuw een stukje met
de groep te rijden, dan geeft ze definitief de
sporen. Een stipje aan de horizon, nog een
bocht en weg is ze. Ze zal er een ruime drie
kwartier over doen, tot in het dorp bij de fontein.
Manlief Michael Zijlaard zigzagt tussen
bocht 14 en 15 al vervaarlijk hen en weer.
Praten kan hij nog wel: “M’n poten willen niet
meer, ik rij veel te zwaar. Ik denk nog altijd
dat ik wielrenner ben, dat kan ik beter niet
meer doen.” Ook hij heeft 39x23 staan. Het
wordt een ramp, een paar kilometer verderop
zal hij een raamstijl van de ploegwagen grijpen
en zich naar boven laten trekken. Hij
wordt er hartelijk om uitgelachen.
En de GTST’ers? Ze halen het. Ook de jonge
maar gezette assistent-opnameleider Wouter,
die zijn 90 kilo omhoog trapt terwijl het zweet
langs zijn gezicht gutst. Afzien, ja, maar hij is
binnen de anderhalf uur aan de finish. De
winnaar, Bas Muys, doet er zelfs maar 1.11
uur over. Christophe 1.15, een goede tweede.
Dat zijn nog eens goede tijden. Sebastiaan
komt met hardrock en al over de streep, grijpt
zijn telefoon en belt zijn vriendin; de gelukkigste
man op aarde. Iedereen belt naar huis,
naar geliefden, men valt elkaar in de armen,
trots, blijdschap, “dit pakt niemand ons meer
af!” Is iedereen binnen? Nee, de twee grootste
nachtelijke feestvierders van de groep nog
niet, Caston en Koert. Leontien gaat Koert
halen, even later verschijnen ze in het dorp,
hij komt uitgeput over de streep. Leontien: “Ik
zat hem aan te moedigen, zei dat z’n moeder
trots op hem zou zijn, ja toch, dat is elke moeder
in zo’n geval, maar hij keek zo lelijk dat ik
me verder maar stil hield!” Koert: “Dat praten
kon ik er net even niet bij hebben. Maar ze
bedoelde het goed.”
Farmfrites-fysio Wendy Kouwenhoven: “Toen
ik ze donderdagavond voor het eerst bij de
bus zag dacht ik: die en die en die gaan het
niet halen. Tja, dat zie je aan de gezichten,
hun houding, hoe ze met hun fiets omgaan.
Maar verdomd, ik heb me vergist, ze zijn allemaal
binnen. Mooi hoor.”