Taal is zeg maar echt mijn ding - Folia Web

studentenvereniging aorta
Meer luxe, meer
De eerste sociëteit timmerden de studenten destijds
eigenhandig in elkaar. Twintig jaar later bestaat de
studentenvereniging van de ALO nog steeds, maar met
minder vrijheid en chiquere voorzieningen. “Een wet
T-shirt contest hoort er niet meer bij.” Gijs Hardeman
Het begon met een kratje bier op vrijdag in
het fietsenhok. Een jaar later bouwde het
groepje studenten van de Academie voor
Lichamelijke Opvoeding (ALO) een bar in
die fietsenkelder en de soos was geboren.
De vereniging die daar zijn intrek nam,
genaamd Aorta, bestaat nu twintig jaar.
Officieel staan die letters voor ‘Als Onvermoeibaar
Rustpunt Te ALO Amsterdam’,
al werd volgens sommigen die uitleg er pas
later aan gegeven. En zo zijn er wel meer
onduidelijkheden over de afgelopen twintig
jaar. Oud-Havana-columnist en ALO-alum-
10 havana
nus Gijs Hardeman ging in gesprek met drie
generaties actieve Aortianen.
Eind jaren ’80
“We wilden het studentenleven op gang
brengen, zodat niet iedereen na de lessen
direct terug de provincie indook,” vertelt
Sandy Spil. Eind jaren tachtig was Spil student
op de ALO, nu is ze er docent Zelfverdediging.
“De belangrijkste mannen achter
het ontstaan van een actief studentenleven
op de ALO zijn Erik Herber en Jacob Nienhuis.
In mijn jaar zat een groepje fanatieke
studenten. Wij sloten ons bij Erik en Jacob
aan en haalden de verschillende commissies
bij elkaar. Zo zat iedereen in de feest-, intro-,
sport-, uit- of sooscommissie. Na een tijdje
was ik meer op de ALO dan thuis.”
De eerste sociëteit van de ALO was een knap
stukje doehetzelfwerk. “Erik – de doener
van de twee, Jacob was de denker – besloot
dat we een eigen bar nodig hadden. Jacob
regelde de diplomatieke zaken met het management
en Erik koos een plek in de kelder,
precies onder het zwembad. Hij verzamelde
zelf houten planken en een tap, en timmerde
daarvan de eerste soos in elkaar.”
Vanuit die soos werd in de verschillende
commissies de basis gelegd voor veel tradities
die nu nog gelden zoals beljatten, de
introductieweek en themafeestjes. “De togaparty
is mijn hoogtepunt op de ALO. Daar
worstelden de sterkste mannen uit de klassen
tegen elkaar in lange gewaden en de mooiste
meiden waren symbolisch de trofee.”
De jaren negentig
De toenmalige ALO-directeur en een
speciale commissie besluiten in 1996 dat
de oude soos niet meer veilig is en sluiten
de tent. Iwan de Koker, op dat moment
voorzitter van Aorta, bedenkt een plan voor
een nieuwe soos, tien meter naast de oude,
wederom in een deel van de fietsenkelder.
“Voor dat plan weekten we een bak geld
– zo’n twintigduizend gulden – los van de
HvA. In ruil daarvoor moesten we wel een
stichting worden zodat het financieel wat
overzichtelijker werd.”
Die nieuwe bar werd stevig gebouwd. “Met
gasbetonblokken zodat er door de voltallige
sooscommissie aan gehangen kon worden bij
het invechten van andere studenten. De lampen
haalden we weg bij een verbouwing van
bioscoop Tuschinski. Maar die waren van
gips en zijn later jammerlijk gesneuveld.”
In die tijd leefde de soosfeesten op. “Ik weet
ook niet helemaal waarom,” zegt Joppe de
Vries, in die jaren ook actief in Aorta. “We
waren erg fanatiek met het ronselen van
gasten, maar de dj was elke keer dezelfde en
die was niet eens zo heel goed. De thema’s
sloegen ook nergens op, maar bijna iedereen