2 havana -advertenties- STUDIJOB BESTAAT 10 JAAR! In 2009 viert StudiJob Uitzendbureau haar 10-jarig Jubileum. Dit zal menigeen niet zijn ontgaan: een grote banner in het raam, een aangepast vrolijk feestlogo dat overal in terugkomt en ga zo <strong>maar</strong> door. Al 10 jaar staat het StudiJob team paraat om een kwalitatief goede match te maken tussen uitzendkracht en opdrachtgever. We hebben ons inmiddels gespecial<strong>is</strong>eerd in uitzen<strong>ding</strong>, payrolling, werving & selectie en loopbaanbegelei<strong>ding</strong> & coaching. We willen onze diensten nog lange tijd aan blijven bieden aan onze opdrachtgevers en uitzendkrachten. Kortom: Ben je op zoek naar exibel en kwalitatief goed personeel? Of ben je ju<strong>is</strong>t op zoek naar een passende bijbaan? Neem dan snel contact op met een van de consulenten! Een feestelijke groet van het StudiJob team
Mea maxima culpa In deze Havana kunt u onder andere een interview lezen met Lou<strong>is</strong> Tavec- chio. Een interessante en bevlogen man met een duidelijke mening die hij niet achter een rookgordijn verbergt. Over agressie heeft Tavecchio veel te melden. Hij ziet het als een wezenlijk aspect van de mannelijke identiteit. Ik ben man en heb dan ook regelmatig last van agressieve neigingen. Door <strong>mijn</strong> opvoe<strong>ding</strong> en oplei<strong>ding</strong>en heb ik geleerd creatief en constructief met <strong>mijn</strong> agressiegevoelens om te gaan. Hoewel ik het soms wel zou willen, deel ik nooit een tik uit, laat staan dat ik iemand in elkaar sla. Natuurlijk, ik dagdroom er wel eens over, <strong>maar</strong> tussen dagdroom en daad staat het vermo- gen om mijzelf te beheersen. Mijn ratio doet mij geloven in de kracht van het woord. Wat riep de afgelopen weken agressie bij mij op? De Sorbon? Nee, de voedselschuivers van de HvA roepen helemaal niets meer bij me op. Ik heb de culinaire terreur achter mij gelaten. Ik put hoop uit de gedachte dat we Sorbon binnenkort in het grote vergeetboek kunnen bijschrijven. Riep de klantenservice van de HvA dan <strong>mijn</strong> agressie op? Integendeel, die afdeling wordt steeds beter. Nee, van de week <strong>is</strong> er op de HvA iets gebeurd dat bij mij – en bij vele anderen – elk gevoel voor nuance met de snelheid van een rollercoaster deed verdwijnen. Waar heb ik het over? Ju<strong>is</strong>t, het m<strong>is</strong>- lukken van de CMR-verkiezingen. Wie er verantwoordelijk voor <strong>is</strong>, weet ik niet. Ik weet wel dat iedereen meent dat iemand anders verantwoordelijk <strong>is</strong>. Wat was er aan de hand? De afdeling M&C van de HvA bleek niet in staat een mail naar alle studenten te sturen. Een andere afdeling – ook HvA – kreeg het niet voor elkaar om uit een database de gewenste deelverzameling te halen. Nog een andere afdeling – alweer HvA – ontdekte of veroorzaakte allerlei techn<strong>is</strong>che problemen waardoor het stemmen werd bemoeilijkt. De CMR zelf? Verstijfd van verbijstering. Hoe <strong>is</strong> het in godsnaam mogelijk dat wij als HvA zo’n relatief simpel klusje niet foutloos kunnen uitvoeren? Ik heb met vertegenwoordigers van alle betrokken afdelingen gesproken. Allemaal vriendelijke en bereidwillige mensen, <strong>maar</strong> niemand kon een wel- gemeend sorry over de lippen krijgen. Wat <strong>is</strong> er met ons aan de hand als we het mea (maxima?) culpa niet meer kunnen uitspreken? Niemand hoeft op traditioneel Japanse wijze seppuku te plegen, <strong>maar</strong> een diepgemeend sorry <strong>is</strong> toch wel het minste dat we mogen verwachten. Paul van de Water hoofdredacteur inhoud Redactieadres Weesperzijde 190 (kamer B.2.18), 1097 DZ Amsterdam, tel 595 24 90 e-mail havana@hva.nl. Hoofdredactie/management Paul van de Water p.l.van.de.water@hva. nl Eindredactie Wim de Jong w.de.jong@hva.nl Redactie Jobien Groen j.groen@hva.nl, Jarinde de Klerk (stagiair), Selina van Loon (redactie-ass<strong>is</strong>tent) s.van.loon2@hva.nl, Thijs den Otter m.d.den.otter@hva.nl, Annemarie V<strong>is</strong>sers a.m.w.t.v<strong>is</strong>sers@hva.nl, Medewerkers Kim Bos, Martien Bos (correctie), Anke Brouwer, René Glas, Anne Kle<strong>is</strong>en, Hans van Vinkeveen Redactieraad Maroesja Perizonius, Wijnand Scholtens, Evelien Spaan, Jerke van der Woerdt Fotografen Bram Belloni, Fred van Diem, Marc Deurloo, Jan-Maarten Hupkes, Henk Tho- mas, Chr<strong>is</strong>tel Wolters Coverbeeld Pascal Tieman Illustratoren Pepijn Barnard, Martien Bos, Bas Kocken, Magda Rinkema, Pascal Tieman Vormgeving Pascal Tieman Ontwerp Lay-out Death Valley / Amsterdam Advertenties Bureau Van Vliet, Postbus 20, 2040AA, Zandvoort, telefoon 023 571 47 45 fax 023 571 76 80 of zandvoort@bureauvanvliet.com Abonnemen- ten € 18,15 per jaar, opgave via de redactie-ass<strong>is</strong>tent of per e-mail. Drukkerij Dijkman Offset Diemen. Havana Auteursr<strong>echt</strong> voorbehouden. Het <strong>is</strong> verboden zonder toestemming van de hoofdredacteur artikelen of illustraties geheel of gedeeltelijk over te nemen. ISSN - 1385-5670 Havana heeft een samenwerkingsverband met <strong>Folia</strong>. Redactie Nadine Böke, Mirna van Dijk, Jim Jansen, Anne Koeleman, Harmen van der Meulen, Dirk Wolthekker De volgende Havana verschijnt woensdag 3 juni Havana <strong>is</strong> het weekblad voor studenten en medewerkers van de Hogeschool van Amsterdam 27 mei 2009 jaargang 14 / #32 04 nieuws 09 knip en plak 09 vraag van de week 09 ondertussen in 19 passie 20 recensies 21 eten 21 zwartwit 22 dobbertjes 22 hva-agenda 23 weekgast 24 afstuderen 20 jaar togaparty’s Bij Aorta, de studentenvereniging van de ALO, <strong>is</strong> het al twee decennia gezelligheid kent geen tijd. Herstelopvoe<strong>ding</strong> Laat geweldsplegers zien welke schade ze aanrichten. Daarvoor pleit lector Lou<strong>is</strong> Tavecchio. studenten. Wij sloten ons bij Erik en Jacob aan en haalden de verschillende comm<strong>is</strong>sies bij elkaar. Zo zat iedereen in de feest-, intro-, sport-, uit- of sooscomm<strong>is</strong>sie. Na een tijdje was ik meer op de ALO dan thu<strong>is</strong>.” De eerste sociëteit van de ALO was een knap stukje doehetzelfwerk. “Erik – de doener van de twee, Jacob was de denker – besloot dat we een eigen bar nodig hadden. Jacob regelde de diplomatieke zaken met het ma- nagement en Erik koos een plek in de kelder, precies onder het zwembad. Hij verzamelde zelf houten planken en een tap, en timmerde daarvan de eerste soos in elkaar.” Vanuit die soos werd in de verschillende comm<strong>is</strong>sies de bas<strong>is</strong> gelegd voor veel tra- dities die nu nog gelden zoals beljatten, de introductieweek en themafeestjes. “De toga- party <strong>is</strong> <strong>mijn</strong> hoogtepunt op de ALO. Daar worstelden de sterkste mannen uit de klassen tegen elkaar in lange gewaden en de moo<strong>is</strong>te meiden waren symbol<strong>is</strong>ch de trofee.” De jaren negentig De toenmalige ALO-directeur en een speciale comm<strong>is</strong>sie besluiten in 1996 dat de oude soos niet meer veilig <strong>is</strong> en sluiten de tent. Iwan de Koker, op dat moment voorzitter van Aorta, bedenkt een plan voor een nieuwe soos, tien meter naast de oude, wederom in een deel van de etsenkelder. “Voor dat plan weekten we een bak geld – zo’n twintigduizend gulden – los van de HvA. In ruil daarvoor moesten we wel een stichting worden zodat het nancieel wat overzichtelijker werd.” Die nieuwe bar werd stevig gebouwd. “Met gasbetonblokken zodat er door de voltallige sooscomm<strong>is</strong>sie aan gehangen kon worden bij het inv<strong>echt</strong>en van andere studenten. De lam- pen haalden we weg bij een verbouwing van bioscoop Tuschinski. Maar die waren van gips en zijn later jammerlijk gesneuveld.” In die tijd leefde de soosfeesten op. “Ik weet ook niet helemaal waarom,” <strong>zeg</strong>t Joppe de Vries, in die jaren ook actief in Aorta. “We waren erg fanatiek met het ronselen van gasten, <strong>maar</strong> de dj was elke keer dezelfde en die was niet eens zo heel goed. De thema’s sloegen ook nergens op, <strong>maar</strong> bijna iedereen Meer luxe, meer regels studentenvereniging aorta De eerste sociëteit timmerden de studenten destijds eigenhandig in elkaar. Twintig jaar later bestaat de studentenvereniging van de ALO nog steeds, <strong>maar</strong> met minder vrijheid en chiquere voorzieningen. “Een wet T-shirt contest hoort er niet meer bij.” Gijs Hardeman nus Gijs Hardeman ging in gesprek met drie generaties actieve Aortianen. Eind jaren ’80 “We wilden het studentenleven op gang brengen, zodat niet iedereen na de lessen direct terug de provincie indook,” vertelt Sandy Spil. Eind jaren tachtig was Spil stu- dent op de ALO, nu <strong>is</strong> ze er docent Zelfver- dediging. “De belangrijkste mannen achter het ontstaan van een actief studentenleven op de ALO zijn Erik Herber en Jacob Nien- hu<strong>is</strong>. In <strong>mijn</strong> jaar zat een groepje fanatieke Het begon met een kratje bier op vrijdag in het etsenhok. Een jaar later bouwde het groepje studenten van de Academie voor Lichamelijke Opvoe<strong>ding</strong> (ALO) een bar in die etsenkelder en de soos was geboren. De vereniging die daar zijn intrek nam, genaamd Aorta, bestaat nu twintig jaar. Ofcieel staan die letters voor ‘Als Onver- moeibaar Rustpunt Te ALO Amsterdam’, al werd volgens sommigen die uitleg er pas later aan gegeven. En zo zijn er wel meer onduidelijkheden over de afgelopen twintig jaar. Oud-Havana-column<strong>is</strong>t en ALO-alum- h a v a n a deed mee. De eerste keer hadden we overigens alleen gedacht aan opbouwen, niet aan afbre- ken. Toen het klaar was, stonden we daar met nog <strong>maar</strong> vijf man om de boel schoon te ma- ken. Dat duurde dus tot laat in de ochtend.” De soosfeesten werden steeds drukker en er konden er geen introducés meer bij. “Na een v<strong>echt</strong>partij zijn we uitsmijters gaan inhuren om te zorgen dat het niet weer uit de hand zou lopen,” <strong>zeg</strong>t Iwan. “Dat waren jongens van de F-Side van Ajax dus toen bleef het gewoon ‘rustig’.” 2005 een nieuw gebouw Toen Cees Vervoorn directeur werd van de ALO, was hij vaak te vinden in de soos. “In het begin ging ik daar twee keer per week een biertje drinken. Dat stelden de studenten op prijs en zo kon ik de sfeer op de ALO goed leren kennen. Aorta <strong>is</strong> altijd een bloei- ende studentenvereniging geweest. Het werd volledig gerund door ALO’ers die midden in de oplei<strong>ding</strong> stonden en iedereen kenden. De laatste jaren <strong>is</strong> er veel veranderd. Het <strong>is</strong> niet makkelijker geworden voor de bestuurders. Vroeger kreeg de stichting voor elke student ongeveer 8 gulden per jaar, <strong>maar</strong> door een jurid<strong>is</strong>che uitspraak <strong>is</strong> die weggevallen. En er zijn twee oplei<strong>ding</strong>en bijgekomen waar- door het studentenaantal van vijfhonderd naar tweeduizend ging. Tel daar dit nieuwe gebouw bij op, met allerlei andere regels, en dan kun je concluderen dat toen en nu niet vergelijkbaar zijn. Wij hebben als domein ook onze eigen hou<strong>ding</strong> veranderd. We heb- ben er na de verhuizing een tijdlang dichter op gezeten om te bewaken of de activiteiten wel pasten binnen de nieuwe sfeer. Een wet T-shirt contest hoorde daar bijvoorbeeld niet meer bij.” Intussen <strong>is</strong> Vervoorn niet meer twee keer per week in de soos te vinden. “Ik ben er nog wel af en toe. Op het jubileumfeest in het Sloterparkbad ga ik ook zeker een kijkje nemen. Ik denk niet dat ik achter de tap ga staan, zoals Aorta aan docenten gaat voor- stellen. Ik geef veel te veel bier weg.” Het huidige Aorta heeft het qua regels een stuk zwaarder, <strong>maar</strong> qua ruimte en luxe heeft de vereniging niets te klagen. Er <strong>is</strong> een lange bar en een keuken annex opruimhok en een achterdeur naar buiten zodat op een mooie dag in no time de banken in de zon staan. De ruimte die ze nu hebben <strong>is</strong> groter en moderner dan die in de oude ALO, hoe- wel de troep doet denken aan een studen- tenhu<strong>is</strong> op de dag na Koninginnedag. “We moeten nog opruimen en sinds het laatste feest zijn de gesneuvelde fotolijsten nog niet vervangen,” <strong>zeg</strong>t Bas Beuse, de huidige voorzitter van Aorta. “We zijn iets relaxter dan de comm<strong>is</strong>sie voor ons. De sfeer <strong>is</strong> sinds dit jaar erg ontspannen en we staan erg open voor iedereen. Er werd ons wel eens verweten dat we te veel een kliek waren die mensen buiten hield. Dat proberen we tegen te gaan, hoewel het lastig <strong>is</strong> om hier geen kliek te worden.” Sinds de ingebruikname van het nieuwe gebouw, <strong>is</strong> er het nodige veranderd. “Wij hebben nu te maken met drie opleidin- gen, waarbij de ALO toch nog steeds de dominante groep <strong>is</strong>,” vertelt Bas. “Sport Management & Ondernemen haakt wel aan, <strong>maar</strong> Voe<strong>ding</strong> blijft wat achter. Die zouden we graag meer in de soos zien of zelfs in Aorta.” En wat <strong>is</strong> er dan nog meer anders dan een paar jaar geleden? “We zijn bijna elke dag open in plaats van alleen op dinsdag en donderdagmiddag. Studenten kunnen hier overdag komen chillen, een computerspelletje spelen of muziek lu<strong>is</strong>te- ren. De activiteiten die al jaren hetzelfde waren, werken niet meer zo. M<strong>is</strong>schien moeten we weer eens wat nieuwe <strong>ding</strong>en bedenken.” Aanstaande vrijdag: een knallend feest Om het twintigjarige bestaan te vieren vindt aanstaande vrijdag in het Sloterparkbad het jubileumfeest Wet ’n Wild plaats. “Bijna alle oud-Aortianen komen en nog zevenhonderd studenten van de Dr. Meurerlaan,” vertelt Lex Bronkhorst van Aorta. Introducés zijn ook welkom, <strong>maar</strong> dan moet wel iemand van de ALO, SM&O of Voe<strong>ding</strong> je meene- men. Het wordt een feest in het zwembad waarbij verschillende dj’s zoals Hardwell, Bart Skillz en Marcel Woods komen draaien en het recreatiebad gewoon open blijft. Lex: “Dit feest wordt de bom.” ■ Meer luxe, meer regels studentenvereniging aorta h a v a n a het te veranderen. Ik heb als wetenschapper natuurlijk geen pasklare oplossing. Ik heb wel wat inzichten geformuleerd en hopelijk kunnen we daar verder mee komen. Een collega van mij in Utr<strong>echt</strong> – Daan Brugman – pleit voor herstelopvoe<strong>ding</strong> bij deze groep. Een onderdeel van die heropvoe<strong>ding</strong> <strong>is</strong> dat je de geweldspleger laat zien wat hij voor schade aanricht bij anderen. Dat zou dan een corrigerend effect moeten hebben. Eigenlijk ben je natuurlijk al te laat als je het wilt herstellen bij iemand van 14 jaar, <strong>maar</strong> beter laat dan nooit. Ik ondersteun die initiatieven dan ook van harte.” Maar waar komt dat gewelddadige ge- drag vandaan? “Het zijn bijna allemaal jongens. Ik zie een vrouw niet zo snel een buschauffeur in elkaar slaan omdat hij iets <strong>zeg</strong>t wat haar niet welgevallig <strong>is</strong>. Vrouwen hebben die neiging veel minder. Het gewelddadige gedrag <strong>is</strong> een extreme uitingsvorm van mannelijke identi- teit. We moeten uitzoeken en bestuderen hoe het komt dat er in de mannelijke identiteit een gevaarlijke kant zit die ervoor zorgt dat er ineens een buitenproportionele reactie ontstaat op vrij normaal gedrag van bijvoor- beeld een buschauffeur. Je kunt natuurlijk <strong>zeg</strong>gen dat het een paar gekken zijn, net als die man in de Suzuki op Koninginnedag. Die gedachte vind ik te simpel. Volgens mij zit de kern van het probleem in het feit dat de dader op een of andere manier in zijn man- nelijke identiteit <strong>is</strong> geraakt, zich gekrenkt, gedwarsboomd of m<strong>is</strong>kend voelt. Hij ziet zichzelf als kansloos in een samenleving die de zijne niet <strong>is</strong>. In de combinatie van een laag zelfbeeld, een sl<strong>echt</strong> toekomstperspec- tief en een dwingende behoefte aan materiële agressieve jongeren Surveillanten bedreigd. Buschauffeur in elkaar geslagen. Treinconducteur neergestoken. Leraar vermoord. Inci- denten of <strong>is</strong> er meer aan de hand? Havana sprak hier- over met Lou<strong>is</strong> Tavecchio (63), hoogleraar aan de UvA en lector bij de HvA. “Gewelddadig gedrag <strong>is</strong> een ex- treme uitingsvorm van mannelijke identiteit.” Paul van de Water niets in elkaar geslagen. Ik ben daar niet zo optim<strong>is</strong>t<strong>is</strong>ch over, het zal niet gauw minder worden. Er komen steeds meer jongens met een laag ontwikkeld moreel besef die het volstrekt normaal vinden om bij het minste of geringste onmiddellijk tot geweld over te gaan. Je zou dat natuurlijk kunnen accep- teren als een vaststaand gegeven. Blijkbaar zijn er mensen die af en toe een buschauf- feur in elkaar slaan. Jammer, <strong>maar</strong> dat <strong>is</strong> nu eenmaal zo en dus gaan we weer over tot de orde van de dag. Je kunt ook proberen om U wordt wel ‘de professor van het korte lontje’ genoemd. Waarom? “Ik heb een keer iets in De Telegraaf ge<strong>zeg</strong>d over de verhuftering van de maatschappij door agressieve jongeren met een kort lontje. Die agressie richt zich vooral tegen mensen met een controlerende functie: buschauffeurs, ambulancepersoneel en treinconducteurs. Die jongeren accepteren de regels en normen van de samenleving niet. Daar willen ze tegen- aan schoppen en dus worden de symboli- sche gezagsdragers van die samenleving om ‘Het gewelddadige gedrag <strong>is</strong> een extreme uiting van mannelijke identiteit’ h a v a n a kinderen die niet naar de crèche zijn gegaan. Het <strong>is</strong> de betw<strong>is</strong>tbare conclusie van op zich wel belangrijk wetenschappelijk onderzoek. Er <strong>is</strong> <strong>echt</strong>er geen causale relatie aangetoond tussen kinderopvang en agressief gedrag. De conclusie ligt – ik overdrijf nu een beetje – op het niveau van de bewering dat er een causale relatie <strong>is</strong> tussen het m<strong>is</strong>daadcijfer en het aan- tal kerktorens in een stedelijke omgeving. Die relatie <strong>is</strong> er inderdaad <strong>maar</strong> dat komt omdat een grote stad meer kerken heeft en dat in een stad ook meer m<strong>is</strong>daad voorkomt dan op het platteland. Het <strong>is</strong> dan een beetje dom om te stellen dat religie m<strong>is</strong>daad veroorzaakt.” U kent zowel de HvA als de UvA goed. Welke verschillen ziet u tussen de stu- denten van beide instellingen? “HvA-studenten zijn wat minder zelfstan- dig en verlangen te vaak dat de docent ze instructies geeft hoe ze iets moeten doen. Ze zijn gewend geraakt aan veel begelei<strong>ding</strong>. Ze hebben mogelijk ook wat minder abstractie- vermogen dan UvA-studenten. Ze zijn veel meer geneigd meteen te handelen, wat ook best een goede eigenschap kan zijn. Maar een HvA-student moet leren dat afstand nemen, beschouwen en analyseren ook voor een hbo’er belangrijke vaardigheden zijn. Ook zij hebben een theoret<strong>is</strong>ch kader nodig. Zonder zo’n kader kun je problemen eigenlijk niet oplossen. UvA-studenten zijn wat analyti- scher ingesteld en zijn ook meer bereid en be- ter in staat om de <strong>ding</strong>en zelf uit te zoeken.” Waar ergert u zich aan? “Ik kan mij ergeren aan de grote invloed van managers die alleen <strong>maar</strong> denken in termen van rendement en geld. Zo belemmeren ze de voortgang van onderwijs en onderzoek. Dat <strong>is</strong> jammer. Je ziet dat verschijnsel zowel op de UvA als de HvA. Ik erger mij ook aan docenten die wat kenn<strong>is</strong> over methodolo- gie en onderzoeksopzet betreft zijn blijven steken in de jaren zeventig. Ze dragen die verouderde kenn<strong>is</strong> over op hun studenten of leren hun de kunstjes die ze zelf vroeger geleerd hebben. Dat <strong>is</strong> onacceptabele, intel- lectuele luiheid. Als ik de macht zou hebben, zou ik alle docenten verplicht laten bijscho- len op het gebied van onderzoeksvaardighe- den. Dat <strong>is</strong> binnen het domein waar ik werk geen overbodige luxe.” Wat laat u achter als u de HvA verlaat? “In de huidige situatie <strong>is</strong> in het domein Maatschappij en R<strong>echt</strong> te veel sprake van kleine, geïsoleerde onderzoekjes die ook niet op elkaar zijn afgestemd. Een of andere organ<strong>is</strong>atie wil iets laten onderzoeken en een paar studenten gaan dat onder begelei<strong>ding</strong> van een docent doen. Er wordt een mooi rapportje gemaakt en daarna <strong>is</strong> iedereen te- vreden. Klaar, volgende opdracht. Een jaartje later komt een soortgelijke vraag binnen en wordt het onderzoek opnieuw uitge- voerd. Op die manier wordt het wiel telkens opnieuw uitgevonden. Het zijn ‘u vraagt en wij draaien’-projectjes met losse odderop- brengsten. Van een duidelijke v<strong>is</strong>ie en van een cons<strong>is</strong>tente, lange lijn <strong>is</strong> nu nog geen sprake. Dat veroorzaakt hijgerigheid. Ik zou de deur tevreden achter mij dichtdoen als we het niveau van incidentele hijgerigheid en het korteter<strong>mijn</strong>denken achter ons hebben gelaten. Dat vere<strong>is</strong>t een cultuuromslag en daar maak ik mij hard voor. Ik wil over dit thema ook een mooi leerboek voor hbo’ers achterlaten. Verder hoop ik een aantal promotietrajecten tot een goed einde te brengen. Tot slot wil ik graag dat ik samen met de docenten hier tot gemeenschappelijke criteria kan komen voor het beoordelen van scripties, eindverslagen en andere (onder- zoeks)producten van studenten.” ■ CV Lou<strong>is</strong> Tavecchio ■ Geboren 10 <strong>maar</strong>t 1946 ■ Oplei<strong>ding</strong> Psychologie aan de UvA, gepro- moveerd in 1977 ■ Functies Lector Vraaggerichte Methodiek- ontwikkeling (HvA) ■ Hoogleraar in de Pedagogiek van de Kin- deropvang (UvA) ■ Bijzonderheden: Hoofdredacteur Peda- gogiek ■ Redactielid Kind & Adolescent ■ Juryvoorzitter Vaderdagtrofee agressieve jongeren welvaart ontstaat dan agressie. Als je deze hypothese aanneemt dan kun je gaan zoeken naar een aanpak, naar behandelingen. Ook de school moet hier een belangrijke rol spelen. De school heeft immers ook een duidelijke opvoedende beteken<strong>is</strong>.” Keihard aanpakken? “Nee, ik ben geen voorstander van keiharde sancties zoals dat wel in Amerika wordt gedaan. Dat <strong>is</strong> niet effectief. Je maakt die jongens <strong>echt</strong> niet beter door op ze in te beuken. In een detentieoord wordt hun neiging alleen <strong>maar</strong> sterker. Jongens van 12 of 13 langdurig in de gevangen<strong>is</strong> opsluiten, <strong>is</strong> <strong>echt</strong> helemaal verkeerd. Ik zie veel meer in inzichtgevende gesprekken en behandeling. Je kunt beter aan iemand sleutelen om te kijken of er nog wat van te maken valt. In de behandeling moet wel een strafelement zitten, <strong>maar</strong> je moet altijd iemand de kans geven zich alsnog positief te ontwikkelen. Die jongens zijn <strong>echt</strong> niet zo <strong>maar</strong> agressief geworden. Er zit een wereld van frustraties achter. Ju<strong>is</strong>t die frustraties en het gevoel van m<strong>is</strong>kenning moet je zien te voorkomen door middel van opvoe<strong>ding</strong> en oplei<strong>ding</strong>skansen. Je moet die jongeren in ieder geval niet al- leen <strong>maar</strong> corrigeren en kleineren.” Is er een relatie tussen agressief gedrag en oplei<strong>ding</strong>sniveau? “Bij dit soort grensoverschrijdend gedrag <strong>is</strong> er een duidelijke samenhang met oplei<strong>ding</strong>s- niveau. Ik <strong>zeg</strong> er meteen bij dat er ook grote schoften zijn met een hoge oplei<strong>ding</strong>. Het nadenken over wat je doet en wat de gevol- gen zijn van je handelen vere<strong>is</strong>t een bepaald abstractieniveau. Je moet geleerd hebben afstand van jezelf te nemen en je moet leren behoeftebevrediging uit te stellen. Dat hangt zonder meer samen met intelligentieniveau en oplei<strong>ding</strong>. Als we het over agressieve jongeren hebben dan gaat het toch veelal om jongens met een laag oplei<strong>ding</strong>sniveau die ook denken dat ze kansloos zijn in deze samenleving.” Er zijn collega’s van u die een relatie zien tussen agressie en crèches. “Het verblijf in een crèche zou tot gevolg hebben dat kinderen agressiever worden en dat ze hun agressie ook nog overdragen op Keihard inbeuken of nieuwe kansen? agressieve jongeren h a v a n a Voorheen zorgden radio- en telev<strong>is</strong>iezenders voor muziek. De gebruiker kon bepalen welke zender hij belu<strong>is</strong>terde, <strong>maar</strong> de enige mogelijkheid om zijn voorkeursmuziek op te zetten, was naar de platenwinkel gaan of een nummer aanvragen bij een radio- of tv-zender. Met de komst van internet werd het mogelijk om je favoriete muziek direct te downloaden of te streamen. Muziek werd als kraanwater: overal en altijd beschikbaar. Anno 2009 <strong>is</strong> de website Last.fm een van de belangrijkste spelers in de oline muziek- branche. Mensen melden zich massaal aan om hun muzieksmaak verder te ontwikkelen en om in contact te komen met personen met dezelfde smaak. Vanaf 2002 <strong>is</strong> Last.fm in tweehonderd landen actief. Last.fm heeft momenteel meer dan 21 miljoen leden. Dagelijks worden er vijftien miljoen tracks belu<strong>is</strong>terd. Last.fm houdt stat<strong>is</strong>t<strong>is</strong>ch bij waar mensen naar lu<strong>is</strong>teren en probeert zo in te spelen op de voorkeuren van de gebruiker. Wij willen een krit<strong>is</strong>ch oog werpen op de communitywebsite van Last.fm. In hoeverre kan een computer bijdragen aan de muziek- smaak van een mens? Op bas<strong>is</strong> van welke informatie genereert de website suggesties? Verbreedt Last.fm de muzieksmaak van de gebruiker? Of leiden de suggesties eerder tot een tunnelv<strong>is</strong>ie? Manipuleert Last.fm de muzieksmaak van de gebruikers? Lijstjes De kracht van Last.fm zit in het veelge- prezen suggestiesysteem. Online suggesties worden gegenereerd naar aanlei<strong>ding</strong> van het lu<strong>is</strong>tergedrag van de gebruiker. Last.fm gebruikt twee methodes om de lu<strong>is</strong>terende liefhebber muziek aan te bieden. Online kun je lu<strong>is</strong>teren naar radiozenders, of ine kun je muziek lu<strong>is</strong>teren met je gangbare muziek- programma en suggesties krijgen via de software van Last.fm. Tunnelv<strong>is</strong>ie Onze enquête (zie kader) vertelt meer. Sl<strong>echt</strong>s 27% van de ondervraagden bleek meer buiten de deur dan thu<strong>is</strong> achter de pc te werken. Van deze 27% was nog niet eens de helft bekend met het bestaan van de website. Draait het de leden wel om het suggestiesysteem? Gebrui- ken ze Last.fm enkel om zich te pro leren? Opmerkelijk <strong>is</strong> dat het overgrote deel van de ondervraagden Last.fm ook zou gebruiken zonder het suggestiesysteem. 86% geeft aan dat de gegeven suggesties niet of nauwelijks aansluiten bij hun smaak. De applicatie vindt haar populariteit door haar muzikale aanbevelingen. Een aanbeve- ling hoort niet meer dan een suggestie te zijn. Een gebruiker moet hiermee kunnen doen wat hij wil. Is er wel sprake van aanbevelingen, kijkend naar de werking van de online radio? Een gebruiker die zoekt naar een bepaalde artiest, krijgt muziek te horen van vergelijk- bare artiesten. Nog zonder dat de gebruiker een keuze heeft gemaakt, wordt de muziek gedraaid en toegevoegd aan zijn bibliotheek. In hoeverre bestaat de muzikale bibliotheek dan nog uit jouw favoriete muziek? M<strong>is</strong>schien zat er muziek tussen die niet jouw interesse wekte. Het overgrote deel van je muzikale bibliotheek bestaat uit bands waarvan je m<strong>is</strong>schien een enkele keer een nummer hebt gehoord. Interactiviteit <strong>is</strong> een van de belangrijkste kernwoorden voor web 2.0. Hoe interactief <strong>is</strong> Last.fm eigenlijk, kijkend naar de aanbevelingen? Gebruikers blijken zich niet bewust te zijn van het altijd aanwezige ‘sug- gestiesysteem’. Uit de enquête bleek dat bijna alle gebruikers Last.fm ook zouden gebruiken zonder de suggesties, <strong>maar</strong> iemand die naar een Last.fm-radiozender lu<strong>is</strong>tert, ontkomt niet aan verwante muziek. Heeft het suggestiesysteem van Last.fm dan een manipulatieve werking? Het suggestie- systeem neemt meer keuzevrijheid weg dan dat het keuzes creëert, zoals dat wel ver- wacht zou worden bij web 2.0. Is je nieuwe muzieksmaak mede mogelijk gemaakt door Last.fm of <strong>is</strong> het gecreëerd door Last.fm? Heb jij je smaak zelf ontwikkeld of heeft een computer die voor jou berekend? Het systeem <strong>is</strong> zo waterdicht dat een gebrui- ker er zelf nog weinig aan kan toevoegen. De gebruiker komt eerder in een tunnelv<strong>is</strong>ie dan in een omgeving waarin hij zijn eigen weg bewandelt. Dit <strong>is</strong> een verkorte versie van een artikel dat Jurre en Edward voor het vak Research Lab schreven. ■ Enquête (165 deelnemers) ■ Waarom gebruik je Last.fm? ■ Ga je zelf opzoek naar nieuwe muziek op Last.fm? ■ Zijn de suggesties op jou van toepas- sing? ■ Had je Last.fm ook gebruikt zonder suggesties? onderzoek Last van manipulatie? Muzieksite Last.fm beweert te kunnen helpen je muziek- smaak verbreden. Is dat ook zo? Of word je stiekem toch in een bepaalde richting geduwd? Twee studenten Inter- actieve Media deden onderzoek. Jurre Hehenkamp en Edward Boom h a v a n a interview “Ik vond het altijd al gaaf om bokswedstrij- den op tv te zien. Dat wilde ik ook! Maar het mocht niet van <strong>mijn</strong> ouders. Toch bleef het altijd in <strong>mijn</strong> hoofd zitten. Anderhalf jaar ge- leden ben ik lessen gaan volgen. Al snel wilde ik een grotere uitdaging: wedstrijden doen. Op het moment dat ik de ring instap, denk ik dat ik sterker ben dan <strong>mijn</strong> tegenstander. Ik wíl graag winnen, <strong>maar</strong> ik kan tegen verliezen als ik weet dat ik alles heb gegeven. Alleen de eerste wedstrijd heb ik verloren. Dat was een prestatiewedstrijd, waarin ik het tegen iemand met meer ervaring uit een zwaardere gewichtsklasse moest opnemen. Ik ben de eerste in de familie die bokst. Mijn familie staat inmiddels positief tegenover <strong>mijn</strong> sport. Ze staan achter me en zijn trots op me. Mijn moeder moti- veert me zelfs en zorgt heel goed voor me. Na een wedstrijd houdt ze bijvoorbeeld ijs tegen <strong>mijn</strong> zwellingen. Ik ben <strong>echt</strong> een familiemens. Ik ben helemaal niet agressief en denk dat ik alleen <strong>echt</strong> kwaad zou kun- nen worden als er iets met <strong>mijn</strong> zussen zou gebeuren. Als er een con ict <strong>is</strong>, dan begin ik er niet op los te rammen. Ik zou ook nooit als eerste een klap uitdelen en zou eerder weglopen. Maar als ik een klap krijg, dan zou ik me wel verdedigen.” Droom “Een wedstrijd duurt drie keer twee minu- ten. Na de laatste woorden van de scheids – ‘hou het gev<strong>echt</strong> netjes’ – <strong>is</strong> het stil. Praten <strong>is</strong> verboden. Daar heb je tijdens de wedstrijd ook geen energie voor. Je weet dat je een klap krijgt, <strong>maar</strong> door de adrenaline voel je het niet <strong>echt</strong>. De kater komt later, hé? Tijdens de wedstrijd krijg ik alleen mee wat er in de ring gebeurt. Ik hoor het niet eens als <strong>mijn</strong> familie iets roept. Het enige waar ik op reageer <strong>is</strong> de stem van <strong>mijn</strong> trainer, omdat ik weet dat ik daarop moet letten. Een deel van de klappen geef ik op gevoel, <strong>maar</strong> ik merk dat ik steeds meer ervaring krijg, waardoor ik beter na kan denken. Mijn laatste wedstrijd was zwaar. De stand punten onder de tien blijven. En je krijgt pas punten als het een harde klap <strong>is</strong>. We waren allebei heel erg offensief, bleven aanvallen. De schade viel mee: een bloedneus tijdens de wedstrijd en achteraf een dikke neus en een blauw oog. Na een week was alles weer nor- maal. Ik heb nog geen erge verwon<strong>ding</strong>en of een hersenschud<strong>ding</strong> opgelopen, <strong>maar</strong> ik weet dat dat r<strong>is</strong>ico er <strong>is</strong>. Tijdens <strong>mijn</strong> laatste wedstrijd heb ik <strong>mijn</strong> tegenstander twee keer acht tellen gegeven. Dat <strong>is</strong> het ergste dat ik tot nu toe heb aangericht. Die jongen had na de wedstrijd een paarse kin. Natuurlijk krijg ik wel eens de vraag waarom ik ervoor kies om vrijwillig geslagen te worden. Maar het <strong>is</strong> niet alleen pijn die je krijgt, je deelt ook uit. Boksen <strong>is</strong> mooi. Ik heb het altijd al een mooie, techn<strong>is</strong>che sport gevonden. Het <strong>is</strong> niet wild erop los rammen, <strong>maar</strong> je moet goed kijken en nadenken. Het <strong>is</strong> een uitlaatklep voor me en boksen geeft mij meer zelfvertrouwen. Ik weet wat ik kan. Mijn familie lmt elke wedstrijd, zodat ik het later terug kan kijken. Achteraf denk ik wel eens: ‘Die had ik kunnen ontwijken!’ Het boksen vraagt soms offers. Onlangs ben ik gestopt met werken. School, boksen en werken was te veel van het goede. Ik boks zelf in de lichtwelterklasse, tot 64 kilogram. Als je te zwaar bent, kun je ged<strong>is</strong>kwali ceerd worden. Daarom zorg ik dat ik goed op ge- wicht blijf. Ik rook en drink uit principe niet en ben vegetar<strong>is</strong>ch voor <strong>mijn</strong> Hindoestaanse geloof. Ik snoep niet, al vind ik het soms wel lastig. Ik houd bijvoorbeeld erg van Suri- naamse cake, <strong>maar</strong> ik kan de verlei<strong>ding</strong> wel weerstaan. Op dit moment zit ik vlak voor tentamens en het Nederlands Kampioen- schap, dan moet ik <strong>mijn</strong> sociale leven even op een lager pitje zetten. Voorlopig <strong>is</strong> het winnen van de Nederlandse Kampioenschapschappen voor Nieuwelingen en C-klassers <strong>mijn</strong> doel. 31 mei weet ik of ik kampioen ben. Als dat zo <strong>is</strong>, dan <strong>is</strong> dat wel een droom die uitkomt. Daarna zie ik wel weer verder. Ik wil de komende jaren kijken hoe ver ik kom met <strong>mijn</strong> sport, <strong>maar</strong> niet ten koste van <strong>mijn</strong> studie. Na <strong>mijn</strong> studie wil ik gaan werken en dan kun je niet met een blauw oog aankomen.” ■ ‘Het <strong>is</strong> niet alleen pijn’ In anderhalf jaar heeft Romano Audhoe (20) al twee bokstitels in de wacht gesleept. Tussen zijn tentamens Inter- national Business and Management door stoomt Romano zich klaar voor zijn vierde en belangrijkste wedstrijd: de Nederlandse Kampioenschapschappen 31 mei. Jarinde de Klerk ‘De schade viel mee: een bloedneus en een blauw oog’ h a v a n a De verkiezingen van de Centrale Mede<strong>zeg</strong>- genschapsraad (CMR) voltrekken zich veelal achter de schaduw van de dagelijkse hectiek van het studentenleven. Veel studenten weten niet wat de CMR <strong>is</strong> en dat er verkiezingen zijn blijft al te vaak onopgemerkt. Dit studiejaar zijn de verkiezingen op 11 mei gestart. Veel tamtam van tevoren: folders, website, special in Havana, voorlichtingscampagnes, kortom: er werd veel uit de kast getrokken om ervoor te zorgen dat de verkiezingen succesvol zou- den verlopen. Toch maakte het stembureau van de CMR op 14 mei bekend dat de ver- kiezingsperiode een week verleng werd en dat iedereen tot en met 22 mei zijn of haar stem kon uitbrengen. Waarom werd deze keuze gemaakt? Agnes van Furstenberg, grif er bij de verkiezingen, licht toe: “De opkomst valt tegen. Tot nu toe [19 mei, red.] hebben 2100 studenten gestemd en dat komt neer op een dat percentage zo laag <strong>is</strong>. Er <strong>is</strong> van alles onder- nomen om stemmers binnen te halen.” Schuld Hebben alle inspanningen dan zo weinig ef- fect gehad? Volgens leden van de CMR <strong>is</strong> er meer aan de hand. Verschillende afdelingen van de HvA zijn in gebreke gebleven. Zo bleek de afdeling Marketing & Communi- catie (M&C) niet in staat om alle studenten een mail te sturen met informatie over de verkiezingen. De afdeling ICT kreeg het niet voor elkaar om de kiessite en de daarachter- liggende programmatuur foutloos te laten werken. De afdeling Studenten Databeheer kreeg opdracht om een bestand van alle kiesger<strong>echt</strong>igde studenten aan te leveren. Ook dat verliep verkeerd. “Persoonlijk vind ik het zwaar kut,” aldus Ruben van der Linde, student lerarenoplei<strong>ding</strong> Geschieden<strong>is</strong> en coördinator van de verkiezingscampagne. “Het <strong>is</strong> belachelijk dat zoiets belangrijks met zo veel tegenslagen moet verlopen.” Wim Hendriksen, voorzitter van het Cen- traal Stembureau, voegt hieraan toe: “Wij zijn als stembureau eindverantwoordelijk, <strong>maar</strong> we besteden allerlei diensten uit aan de afdelingen die daar speciaal voor zijn. Vervolgens blijkt het daar m<strong>is</strong> te lopen. Dat <strong>is</strong> natuurlijk vervelend. Na de verkiezingen moeten we evalueren om te kijken wat er volgend jaar beter kan.” M&C reageert verbaasd en een tikje geïr- riteerd. “Dat studenten niet konden inloggen op de site, ligt niet aan M&C. Dat <strong>is</strong> <strong>echt</strong> een ICT-probleem. Wij hebben natuurlijk wel de mailing verzorgd. Daarna hebben we gehoord dat door vervelende ICT-problemen niet alle studenten de verkiezingsmail heb- ben ontvangen. Het <strong>is</strong> onredelijk om ons daarvan de schuld te geven. Integendeel, we hebben ju<strong>is</strong>t extra tijd geïnvesteerd om dit probleem op te lossen en te zorgen dat ieder- een in tweede instantie alsnog de mail heeft gekregen,” aldus Gabriëlla Faneyter van de afdeling M&C. ICT-problemen vallen deels onder de verant- woordelijkheid van de afdeling ITS. Eduard Franke, hoofd ITS, vindt het vervelend dat de problemen zijn ontstaan, <strong>maar</strong> benadrukt dat het wat te ver gaat om zijn afdeling de schuld te geven. “Eventuele inlogproblemen op de site liggen bij de afdeling die de site beheert en dat <strong>is</strong> niet <strong>mijn</strong> afdeling. Wat de niet verstuur- de mails betreft: wij zijn sl<strong>echt</strong>s doorgee uik. We mailen de studenten die in het bestand staan zoals wij dat door de studentenadmi- n<strong>is</strong>tratie krijgen aangeleverd. Daar <strong>is</strong> iets m<strong>is</strong>gegaan <strong>maar</strong> dat ligt buiten onze invloeds- sfeer. We moeten natuurlijk wel zorgvuldig uitzoeken wat de oorzaken zijn. Als blijkt dat wij iets fout gedaan hebben, dan ben ik de eerste om dat te erkennen en om ervoor te zorgen dat het niet meer zal voorkomen.” Vinger Els Spreij van de afdeling Studenten Databe- heer – verantwoordelijk voor het maken van de mailbestanden – laat per mail weten dat er inderdaad sprake <strong>is</strong> van techn<strong>is</strong>che problemen bij het genereren van de bestanden die nodig zijn om de mails aan studenten te versturen. Een medewerker van de studentenadmin<strong>is</strong>tra- tie laat desgevraagd weten dat het een extern bedrijf <strong>is</strong> dat hier verantwoordelijk voor <strong>is</strong>. Willem Brouwer, CMR-lid en docent Infor- matica: “Kijk, dat <strong>is</strong> nou typ<strong>is</strong>ch voor dit soort situaties. Iedereen schuift de zwarte piet naar een ander en wast daarna de han- den in onschuld. Ondertussen zitten wij – en daarmee dus eigenlijk de gehele HvA – met een lastig probleem.” Wat vindt algemeen directeur Jeroen Knigge? “Jammer dat de opkomst – voor zover we dat nu kunnen overzien – opnieuw tegenvalt. Het heeft in ieder geval niet gelegen aan de inzet en betrokkenheid van de studenten van de CMR en de Week van de Amsterdamse Student. De activiteiten die hiervoor werden georgan<strong>is</strong>eerd waren succesvol. Als het inderdaad zo <strong>is</strong> dat er veel m<strong>is</strong> <strong>is</strong> gegaan met de bestanden en het bereiken van de kiezers, dan <strong>is</strong> dat treurig. Ik ga nog geen beschul- digende vinger opheffen. Eerst <strong>maar</strong> eens kijken waar het <strong>echt</strong> <strong>is</strong> m<strong>is</strong>gelopen. Er moet geëvalueerd worden en een verbeterplan op- gesteld worden. In ieder geval niet de moed verliezen. Ieder jaar gaat het steeds een beetje beter, zo <strong>is</strong> <strong>mijn</strong> stellige overtuiging.” ■ cmr-verkiezingen Wet van Murphy slaat toe Mails kwamen niet aan en de kiessite was vaak niet bereikbaar: de CMR-verkiezingen zijn ‘zwaar kut’ verlopen. Om het opkomstpercentage toch op een acceptabel niveau te krijgen werd de ter<strong>mijn</strong> een week verlengd. Paul van de Water h a v a n a sporten met... Of ik een cursus yoga op het Universitair Sportcentrum (USC) wil gaan doen, wordt me gevraagd. Ik? Maar ik heb helemaal niets met mystiek, houd ik de boot af. Des te beter, klonk het afgemeten. Daar zit ik, de vleesge- worden sceps<strong>is</strong>, mooi aan vast. Maar wat zeur ik! Yoga, dat <strong>is</strong> toch als een suf zoogdier een beetje wazig staren naar hoe het gras groeit. Een continu glimlachende dame in sarong serveert intussen kruidenthee. Terwijl het overspannen hoofd dankzij de wijze lessen van goeroe Swami Dinges langzaam leegloopt. Met aan het eind: geestelijke extase. Nirvana. Ik doe de rest van <strong>mijn</strong> leven niets meer. Helaas blijk ik de verkeerde yogavariant te hebben gekozen. Foutje. Even Apeldoorn bellen gaat niet meer. Ik ben welkom bij ‘bharata yoga’, zo ongeveer het tegendeel van de relaxte geitenwollensokkenvariant. “Wij zijn niet van het gezweef naar verre oorden,” helpt lerares Snežana Klobucar me hard uit de droom. “Joh, we zitten al genoeg in ons hoofd, weg ermee, ga lekker bewe- gen.” Bharata <strong>is</strong> een superactieve yogavari- ant, waarbij ‘het lichaam krit<strong>is</strong>ch wordt uitgelijnd’. Alles draait om de wervelkolom. Is die eenmaal r<strong>echt</strong>gezet, dan verdwijnen lichaamsklachten als sneeuw voor de zon. Wat ligt daar, vraag ik wijzend op een stapel enge apparaten? Dat zijn hulpmiddelen: houten boogjes, grote rubberen trekdroppen, hoofdstandbankjes. Hare Kr<strong>is</strong>hna, denk ik, wat staat me straks te wachten? Ballon De start <strong>is</strong> rustgevend. Ik lig samen met veertien curs<strong>is</strong>ten van alle leeftijden op een mat en een hoofdkussentje dat vast lekker slaapt. Indiase klanken geven het begin van een aangenaam roesje. Maar dat <strong>is</strong> niet de bedoeling. We moeten languit op de rug te gaan liggen met het opgerolde kussentje onder de onderrug. “Focus op de ademha- ling. V<strong>is</strong>ual<strong>is</strong>eer dat de buik een ballon <strong>is</strong> die wordt opgeblazen.” Ik voel de eerste pijn, <strong>maar</strong> deze pijn <strong>is</strong> volgens Snežana goed. “Pijn <strong>is</strong> het weglopen van spanning.” De volgende oefening <strong>is</strong> een standje genaamd ‘de hond’. Je staat met handen en voeten uitgestrekt. “R<strong>echt</strong>e rug, anders <strong>is</strong> het een doorgezakte teckel.” Afw<strong>is</strong>selend wordt een been opgetild alsof je een geurmarkering aanbrengt. Ik kijk met een schuin oog naar de hoger gelegen tnessruimte. Gelukkig, geen pottenkijkers. “Nu gaan we de wervels mobil<strong>is</strong>eren,” <strong>zeg</strong>t Snežana. Daarvoor dient een kratje met een ronde boog, waarover je de bovenrug wervel voor wervel moet uitrollen. “Dat kan heftig aanvoelen. Niet erg, er komt beweging in iets wat al tijden vastzit.” Er volgen nog meer oefeningen waarbij <strong>mijn</strong> botten angst- aanjagend knakken. Als ze <strong>maar</strong> op z’n vaste plek blijven. Toch wel raar, een wasbordje kweken via yoga, bedenk ik. Daar zullen ze in India van opkijken. Tot slot nog een hand- stand met het hoofd door de zitting van een krukje. Het staan lukt wonderwel, ik weet alleen niet hoe ik terug moet komen. Trekdrop Na aoop blijk ik niet de enige die door de cursus <strong>is</strong> verrast. “Ik verwachtte dat we in kleermakerszit rustig rondjes met de vingers gingen draaien,” vertelt Barbara van Schuren (19), aankomend UvA-student. “Ik heb na de eerste les dagenlang spierpijn gehad. Die rubberen trekdrop in je rug voelde aan als martelen.” Ze <strong>is</strong> samen met Marianne Nuij (20), eerstejaars Kunstgeschieden<strong>is</strong> aan de UvA, op yoga gegaan. “We zijn geen typ<strong>is</strong>che yogamensen, het leek ons wel grappig. Agendatechn<strong>is</strong>ch kwam ik bij deze cursus uit,” <strong>zeg</strong>t Marianne. Af en toe schiet het tweetal wel in de slappe lach bij gekke standjes. Maar opgeven, dat nooit. “Hierna gaan we op kickboksen, om alle agressie eruit te slaan.” Curs<strong>is</strong>t Eefke Eenink (23) <strong>is</strong> positief. “Ik had nek- en rugklachten en spanning in de schouders. Dat <strong>is</strong> nu al een stuk minder.” Eefke houdt zich als aan de HvA afgestudeerde ergotherapeut vakma- tig met het bewegingsapparaat bezig: de ju<strong>is</strong>te werkhou<strong>ding</strong>, goed r<strong>echt</strong>op zitten. De inhoud van de cursus sluit prima aan bij wat zij geleerd heeft, vindt zij. Sjorren Volgens Snežana helpt bharata yoga tegen allerlei klachten als rsi, hernia, tenn<strong>is</strong>arm en ook hyperventilatie en depressies. Is het eigenlijk niet gewoon tness? Dat doet ook pijn. Nee, tness <strong>is</strong> beweging vanuit kracht. “Je staat te sjorren aan gewichten, bouwt de spanning in het lichaam steeds meer op en kweekt zo dikke spierbundels. Maar het <strong>is</strong> domme kracht waarmee je niets kan. Een bodybuilder houdt een handstand nog geen twee seconden vol.” Yoga daarentegen <strong>is</strong> be- weging vanuit ontspanning. Je beweegt ook de verstijfde gebieden. Allemaal leuk en aar- dig, <strong>maar</strong> ik m<strong>is</strong> toch een meditatief moment. Dat <strong>is</strong> er als er aandacht <strong>is</strong> voor het ademen, zodat je voelt dat je krachten opbouwt, vertelt Snežana. Maar die ‘verstilling’ <strong>is</strong> er in andere lessen wat vaker. “Dan zijn we meer gexeerd op het leegmaken van het hoofd. Ik kan er een heel boek over schrijven.” Ik heb vanavond pech. Moeizaam sleep ik me op de ets naar hu<strong>is</strong>. Geradbraakt na een yogales, hoe leg ik dit aan het thu<strong>is</strong>front uit? ■ Bottenkraken op Indiase klanken Havana doet mee aan een cursus: deze keer bharata yoga. Niks wazig voor je uit staren! Het hele lichaam wordt met behulp van apparaten gemangeld. “Nu gaan we de ruggenwervel mobil<strong>is</strong>eren.” Hans van Vinkeveen Hare Kr<strong>is</strong>hna, wat staat me straks te wachten h a v a n a 10 12 16 18 En verder... 13 Tunnelv<strong>is</strong>ie Last.fm verbreedt je smaak niet, <strong>maar</strong> dringt ju<strong>is</strong>t muziek op waar je niets mee hebt. Boksen vraagt offers Romano Audhoe stoomt zich klaar voor de Nederlandse Kampioen- schapschappen Boksen. Dikke pech Zo’n beetje alles ging m<strong>is</strong> bij de CMR-verkiezing, <strong>maar</strong> niemand <strong>is</strong> verantwoordelijk. Geradbraakt Havana-verslaggever Hans van Vinkeveen m<strong>is</strong>t een meditatief mo- ment bij de yogales van het USC. 11 15 17 havana 3
Change language