Overijsselse Historische Bijdragen - Historisch Centrum Overijssel

dr. A.D. Verlinde
In memoriam R. van Beek
(1915-1997)
Voor intimi toch niet geheel onverwacht
overleed Ruud van Beek op
22 maart na een kortstondige opname
in het ziekenhuis van Zwolle.
Hij, geboortig uit de middenstand
van Alkmaar, was in Zwolle en Salland
zo vanzelfsprekend en nadrukkelijk
aanwezig, dat de tijd zal moeten
uitmaken dat hij er niet meer is.
En dat vooral in noordelijk Salland,
waar hij zich nauw mee verbonden
voelde, veel meer dan met zijn
geboorteplaats en -streek.
De betreurde was een veelzijdig en
gedreven mens, vooral doch niet uitsluitend
op het gebied van archeologie
en geschiedenis, misschien
toch wel met de meeste betrokkenheid rond het raakvlak van deze verschillende
disciplines met hetzelfde einddoel. Zijn belangstelling voor het vergeten
verleden was intens en kwam van heel diep en was zeker geen 'vlucht uit de
werkelijkheid'. Daarop wijst onder meer zijn 'zendingsdrang', waarmee hij op
vrijwel alle denkbare wijzen de archeologie uitdroeg. Steeds opnieuw fungeerde
hij als stimulator.
Toch is zijn gepassioneerde belangstelling voor en zijn verbondenheid met het
verleden, niet alleen maar wel vooral Noord-Salland betreffend, pas manifest
geworden voor de buitenwereld omstreeks 1960, toen hij dus al 45 jaar was.
Deze nogal late opbloei laat zich ongetwijfeld wel verklaren door de tijdspanne
waarin hij leefde, toen de archeologie nog niet zo dicht bij publiek en maatschappij
stond. In weerwil van zijn late opbloei werd Van Beek dank zij zijn
gedrevenheid de eerste amateur-archeoloog in Noord-Salland, die op ruime
schaal als zodanig bekend werd. Mede vanwege door hem ingeleide 'leerlingen'
kan hij worden betiteld als de nestor van de amateur-archeologen in deze
regio. Voor zover wij kunnen vaststellen, heeft hij zich niet kunnen optrekken
aan een andere archeoloog uit de regio (zo iemand ontbrak), en heeft hij zich
min of meer autonoom ontwikkeld.
Ruud van Beek's vooruitstrevendheid en veelzijdigheid blijken op meerdere
punten. Wat mij destijds, eind jaren zestig, het meest trof was, dat hij als enige
in heelOverijssel, zijn vindplaatsen, toen al ruim in aantal, had gekarteerd en
van coördinaten had voorzien. Hij was hierbij nooit op een fout te betrappen.
Aan deze werkwijze is zijn landmeetkundige achtergrond uiteraard niet vreemd
OHB 112e stuk 1997 In memoriam R. van Beek