Programmaboek - Franz Liszt Kring

Prinses Marie de Montesquiou
(schilderij en portretfoto, in: idem, p. 141)
Charles de Bériot en Henry Vieuxtemps.
Na zijn terugkeer in België werd hij lid
(1874) en vervolgens voorzitter (1877)
van de toezichtscommissie van het
Brusselse muziekconservatorium. 13
Aldus bleef hij nauw betrokken met de
activiteiten van het conservatorium:
concerten, bibliotheek, oprichting van
het Instrumentenmuseum (1877) en
installatie van het Cavaillé-Coll-orgel
(1880).Tijdens de Wereldtentoonstelling
te Parijs in 1878 was hij voorzitter van
de Belgische afdeling en tevens belast
met de organisatie van een expositie van
oude muziekinstrumenten in het bezit
van Belgische muziekverzamelaars. Een
vitrine van deze tentoonstelling was
trouwens gewijd aan zijn eigen collectie
en de genummerde catalogus vermeldt
veertien instrumenten uit de 17 de en
18 de eeuw. 14 In 1886 schonk hij ten
slotte negen strijkinstrumenten aan het
Muziekinstrumentenmuseum te Brussel.
Zijn Maggini-viool ging echter verloren
tijdens de brand in het kasteel van
Chimay in 1935. 15
Op 16 juni 1857 huwde de prins te
Parijs met Marie de Montesquiou-
Fezensac (1834-1884). 16 Zij was een
goede pianiste en had o.a. les gekregen
van Camille O’Meara - de laatste leer-
53
linge van Chopin - en van Clara
Schumann-Wieck. Prinses de Chimay
nam haar grote Erard-vleugel bij al haar
verhuizingen mee. 17
Liszt bleef tot op het einde van zijn
leven in contact met de Chimay’s. Hij
was op zondag 29 mei 1881 in de zaal
van het Paleis der Academieën, Hertogstraat
te Brussel, aanwezig op een huldeconcert
ter zijner ere, georganiseerd
door Franz Servais onder voorzitterschap
van de prins de Chimay. 18
Er zijn trouwens drie brieven van Liszt
aan de prins de Chimay bewaard. (zie
Bijlage 3). Naar aanleiding van het
overlijden van de prinses de Chimay op
25 december 1884 betuigde Liszt zijn
deelneming en zijn “constante amitié”
aan de prins. 19 In een brief schreef Liszt
te Antwerpen op 25 april 1886 aan
“Cher Prince” dat hij hem kon ontmoeten
“après demain mardi matin” na zijn
bezoek aan het atelier van kunstschilder
Godfried Guffens (1823-1901) te
Brussel. 20 Het derde geschreven document
is ongedateerd, maar voor ons
onderwerp wel interessant, want het
heeft volgens Marie Cornaz, die het in
de archieven van het kasteel te Chimay
vond, waarschijnlijk verband met de
bewuste generale repetitie voor het
concert in april 1865 in het Palazzo
Barberini. Liszt schrijft aan “Cher Prince”
dat het podium klaar is, maar de piano
van Alexandroni, gekozen door de
prinses de Chimay, moet nog worden
vervoerd en gestemd naar de diapason
van het harmonium, voor de generale
repetitie die om “5 heures aujourd’hui”
plaats heeft. 21
Naar de betrekkingen tussen Liszt
en de Chimay’s verwijst ten slotte nog
een handgeschreven kopie van La notte
voor viool en piano, gesigneerd door
Liszt, in het archief van het kasteel van
Chimay. (Het autografisch manuscript
wordt bewaard in de Library of Congress
in Washington). Liszt schreef dit stuk -
dat samen met Les Morts en Le Triomphe
funèbre du Tasse deel uitmaakt van de
bundel Trois odes funèbres - oorspronkelijk
voor pianosolo.Volgens Cornaz
dateert de versie voor viool en piano
van La notte uit de tijd toen Liszt en de
Chimay’s in Rome verbleven. In 1866
schreef Liszt nog een georkestreerde
versie van La notte. 22