MOOI GRONINGEN! - Provincie Groningen

derhouden. Hier wordt gesproken over het landschap
dat mooi wordt gevonden en dat men in stand zou
willen houden, maar als het uiteindelijk op uitwerking
aankomt, is het een wurgconstructie om ze in stand te
houden. Hoe gaat men daarmee om?
Dhr. Folmer (RUG) vindt dit een belangrijk punt. Men
onderhoudt het landschap en bewijst de maatschappij
een dienst, maar het kost de landbouwer eigenlijk alleen
maar geld. Men kan een vergelijking maken met
monumenten. Monumenten hebben dezelfde functie:
ze maken de stad mooier. Er is wel een monumentenfonds.
Je zou een soortgelijk iets moeten hebben
voor het landschap, dat er voor dit soort zaken betaald
wordt. De diensten die met die houtwallen en poelen
worden geleverd, zijn net zo belangrijk als een fraai
gebouw in de stad. Dat zou misschien een instrument
kunnen zijn wat in het POP ingebouwd kan worden
om dit soort zaken te ondersteunen.
Dhr. Van Miltenburg (BoerenNatuur ZWK) heeft ook
wel eens in het buitenland gekeken hoe ze met elementen
omgaan. De economische angel wordt er
soms helemaal uit gehaald. Dan vallen ze ook niet
meer onder een aankoopgebeuren. Houtsingels zijn
natuurlijk heel iel. Valleien, lage gedeelten die niet interessant
zijn voor landbouw, landbouwpercelen zijn
niet een kadastrale maat (zie file bij 144.47), maar de
gemeten maat tot daar waar de cultuurgrond ophoudt.
Het laatste stukje wordt dan nooit verkocht en blijft
een stukje natuur waar men geen lasten, etc. over betaalt.
Het word soms passief gebruikt als weide maar
er vinden geen werkzaamheden plaats om er cultuurgrond
van te maken. Als je bijvoorbeeld hier een
halve hectare moerasbos hebt, betaal je daar waterschapslasten
over. Als het wordt overgedragen, dan
komt er overdrachtbelasting over als het nog een bepaalde
waarde vertegenwoordigt. Men heeft het niet
MOOI
GRONINGEN!
52
gemakkelijk gemaakt om het te behouden. Twintig à
dertig jaar geleden is men begonnen met de Relatienota
om mooie gebieden vast te leggen. Die moesten
behouden blijven. De waarde van de gebieden die op
dat moment in de Relatienota terecht gekomen zijn, is
momenteel vaak niet meer terug te vinden. Die mooie
landschappelijke waarden zijn verdwenen. Dhr. Van
Miltenburg maakt zich hier zorgen over.
Mw. Schalij (dagvoorzitter) verklaart dat de werkgroep
zich de vraag heeft gesteld hoe burgers de kwaliteit
van het landschap beoordelen. Mw. Noordhof schreef
een prachtig artikel in Noorderbreedte onder de titel
‘Geef het landschap aan de burgers terug’.
Mw. Noordhof (Op het land) geeft aan dat het al op
verschillende niveaus aan de orde is gekomen. Men
moet met mensen in gesprek raken over wat ze mooi
vinden en dan terugkijken naar het verleden en dan
naar de toekomst. Het gaat er om dat je burgers een
binding geeft met het landschap. De vraag is hoe je
dat doet. Het artikel van mw. Noordhof in Noorderbreedte
was een oproep. Men kan allemaal beleid
maken. In Nederland is enorm veel beleid. Er zijn ook
enorm hoge kosten aan het verdelen van het weinige
geld dat men over heeft voor natuur en landschap.
Het belangrijkste wordt echter vergeten, namelijk de
mensen die er wonen, de mensen die er elke dag
langslopen en vanzelf wel zien of er een of ander
houtwalletje in stand blijft of niet. Er zit een zwaar
controleapparaat op om te kijken of die bomen dik
genoeg zijn, maar de mensen die er wonen zien het
gewoon vanzelf. Als men hen een goede relatie geeft
met het landschap, is men een heel stuk verder. Verschillende
keren kwam de vraag aan de orde hoe je
dat kunt verankeren in de verordeningen. Het voorstel
van mw. Noordhof is om ervoor te zorgen dat men
beleid maakt waarbij wordt gesteld dat de provincie