Perspectief - Katholieke Vereniging voor Oecumene

christelijke missie evangelisatie en profetisch getuigenis met elkaar te verzoenen. “Het is
belangrijk een dialectische en creatieve spanning te bewaren tussen de verschillende
aspecten van onze roeping”, zei hij. Hij legde tevens de nadruk op het feit dat missie en
eenheid onlosmakelijk met elkaar zijn verbonden: “Missie en eenheid gaan samen. Christen
zijn houdt in getuigenis afleggen van Christus”. “Ondanks de positieve vooruitgang kan men
in de vorige eeuw spijtig genoeg een zekere vijandigheid vaststellen in de missie, dat weten
we maar al te best”, verklaarde de secretaris-generaal van de Wereldraad en hij stelde dat
hieruit vele moeilijke lessen te trekken waren geweest. “Wij hebben allen veel geleerd over
de band tussen missie en kolonialisme, over de schandalige machtsstrijd en over ons
antwoord om de evangelie te vernieuwen in culturen die vroeger ‘christelijk’ werden
genoemd.”
De aanwezigheid van de directeur van de Evangelische Wereldalliantie was erg significant,
want ‘evangelische’ christenen zijn steeds wat aan de kant gebleven van de oecumenische
beweging, maar hebben zich steeds erg geëngageerd op alle vlakken van de missie.
Edinburgh 2010 was dus een stap in een zekere toenadering tussen de Wereldraad en de
Evangelische Wereldalliantie. Dominee Tunnicliffe zei dat, ook al mag men realistisch gezien
geen oplossing voor de historische geschillen in de tijdsspanne van enkele dagen
verwachten, hij toch hoopte “dat christenen aan beide kanten inzien dat ze naar elkaar
kunnen luisteren met liefde en respect, bruggen kunnen slaan in plaats van de kloven te
verbreden, samen kunnen bidden, samen kunnen leren en nieuwe vriendschapsbanden
kunnen smeden”.
Antonios Kireopoulos, adjunct secretaris-generaal belast met kwesties van Geloof en
Kerkorde en met de interreligieuze betrekkingen in de Amerikaanse Raad van Kerken
plaatste ‘de goede evangelisatie’ tegenover de ‘slechte’: het proselitisme dat ‘christenen
tracht te werven onder mensen die al christen zijn’. Hij sprak over zijn ervaringen in Rusland
en andere landen in Oost Europa na de val van de Sovjet Unie, toen zendelingen –
grotendeels, maar niet alleen - uit evangelische en fundamentalistische protestantse
gemeenschappen in de Verenigde Staten misbruik hebben gemaakt van de zwakheid van
bepaalde personen.
De traditionele opvatting over missie moet rekening houden met de nieuwe openheid naar
niet-christelijke godsdiensten, maar de confrontatie tussen beide stromingen kwam
nauwelijks tot uiting tijdens Edinburgh2010. Dit probleem leidde zelfs tot het ontslag van de
internationale directeur van het gebeuren, dominee Daryl Balia, die beweerde dat de
organisatoren zijn ideeën over een meer open bijeenkomst, met ondermeer een
interreligieuze component, hadden verworpen.
De Gemeenschappelijk oproep, de slotboodschap van de conferentie, draagt het stempel
van de klassieke geloofsbelijdenis. Daarin staat onder meer, dat de kerk, teken en symbool
van het Rijk Gods, is geroepen om te getuigen van Christus vandaag door deel te nemen
aan de goddelijke liefdesboodschap in de vernieuwende kracht van de Heilige Geest. “Vanuit
de heilige Geest die in de wereld waait waar hij wil, die de banden herstelt in de schepping
en nieuw leven brengt, zijn we geroepen om gemeenschappen van mededogen en heling te
worden waar jongeren actief aan de zending deelnemen en waar vrouwen en mannen
evenwaardig het gezag en de verantwoordelijkheden met elkaar zullen delen, met
vernieuwde ijver zullen werken voor gerechtigheid, vrede en de bescherming van het milieu
en waar de nieuwe liturgie de schoonheid van de Schepper en zijn schepping zal
weerspiegelen. … Wachtend op de komst van de Heer in de glorie en voor het oordeel,
beleven we zijn aanwezigheid midden onder ons in de heilige Geest en nodigen we de hele
wereld uit zich bij ons aan te sluiten in de vernieuwende en verzoenende missie van liefde
voor heel de wereld.”
Perspectief, Digitaal Oecumenisch Theologisch Tijdschrift
Katholieke Vereniging voor Oecumene, nr. 11, maart 2011
4