Untitled - Papuaerfgoed.org

5
JUNGLE
TOEN DE SCHRIJVER PIET BAKKER NIEUW-GUINEA BEZOCHT,
wilde hij ook iets van de jungle zien. Hij werd daartoe naar een
stuk bos gebracht, niet ver van de grote weg, doch een bos dat
inderdaad „maagdelijk" was, compleet met omgevallen bomen, lianen
en wat er zo gemeenlijk tot de inventaris van een maagdelijk oerwoud
wordt gerekend.
De begeleider had zich waarschijnlijk voorgesteld dat de heer Bakker
grote afstanden door het bos zou willen sjokken, maar na 100 m stond
zijn gast stil en vroeg o£ het bos er 500 m verder net zo uitzag.
Ja, dat was inderdaad het geval.
En 5 km verder? — Ja, ook dat zag er niet anders uit.
Wel, zei Piet Bakker, waarom zou ik dan verder lopen? En hij
keerde om.
Die opvatting mag op het eerste gezicht een beetje eigenaardig lijken,
toch had Piet Bakker volkomen gelijk. Hij had verder kunnen lopen
en zou dan misschien andere soorten bomen en lianen hebben kunnen
zien — die hij toch niet zou hebben herkend — en een ander soort
mieren of torren zou hem in de nek gekropen zijn. Zijn voeten zouden
hebben getrapt in rottende substantie van andere samenstelling, andere
plantendelen, maar hij zou het niet geweten hebben. Het zou voor
hem allemaal eendere „blubber" zijn geweest.
Het zou hem waarschijnlijk ook niet geïnteresseerd hebben. Klaarblijkelijk
was hij er op uit een impressie van de jungle op te doen en
wanneer men maar ver genoeg van de beschaving is verwijderd om
het rumoer niet meer te horen, dan maakt het weinig uit of de afstand
500 of 5000 m is.
Natuurlijk zijn er verschillen in jungletype, naar gelang van bodem
en klimaat. Maar binnen een bepaald type is de algemene indruk
overal hetzelfde, het bos overal zichzelf gelijk.
In het tropische regenwoud heerst een eeuwige strijd om het bestaan.
Overal ziet men trotse woudreuzen, hun kruinen tachtig, honderd
meter boven de grond, omstrengeld in een verstikkende greep door
lianen en klimplanten, die hen licht en lucht ontnemen. De grond is
bezaaid met stammen, die in deze strijd het onderspit dolven en liggen
te vergaan. Doch tussen rotting en bederf schiet het nieuwe leven weer
op, groeien jonge stammen omhoog naar het licht, in eeuwige vernieuwing.
Altijd wordt de strijd om het bestaan verloren, altijd wordt
hij weer gewonnen.
44