Strijders tegen littekens - CBF

Mijn brandwonden en ik…
Nieuwsgierig als ik was liep op 1,5 jarige leeftijd, ik kon amper lopen, door de keuken. Tijdens mijn speurtocht kreeg ik het hand-
vat van de theepot te pakken die op de rand van het aanrecht stond: Net gekookte thee viel over mij heen. Mijn moeder kwam
op mijn gekrijs afgerend en heeft mij onmiddellijk onder de koude douche gezet. Aangezien ik veel huilde heeft ze mijn pyjama
in paniek uitgetrokken zodat ze kon zien wat er aan de hand was. Met het uittrekken van mijn pyjama is een groot deel van mijn
huid meegegaan. Ik heb mijn linker arm en een stukje van mijn borst verbrand.
Op advies van de huisarts is ze met
mij direct naar het brandwonden­
centrum in Groningen gegaan. Daar
aangekomen ben ik meteen van mijn
moeder en mijn knuffel gescheiden en
werd ik meegenomen naar een steriele
afdeling waar mijn wonden bekeken en
verzorgd werden. Twee dagen later ben ik geopereerd en is
er huid van mijn rechterbovenbeen getransplanteerd.
Drie weken lag ik in het ziekenhuis. Mijn moeder is ver­
pleegkundige en heeft mij in de maanden na ontslag uit
het ziekenhuis verzorgd. Verbanden wisselen en het aanen
uittrekken van een drukhemdje was dagelijkse kost. Dat
was echt naar, met veel huilen van de pijn, maar natuurlijk
ook verdriet en schuldgevoelens van mijn moeder.
in de jaren die er volgden onderging ik enige operaties.
Psychisch gezien is het met meer ‘operaties’ verlopen. Op
de basisschool ging het wel goed, iedereen wist wat ik had
en klasgenootjes groeiden er min of meer mee op. Maar
buiten school was het lastiger, vooral het zwembad was
een struikelblok. kinderen zagen mijn arm en ik zag de
kinderen. Ze keken soms met vieze gezichten of hadden
het er met elkaar over…
Toen het uiterlijk van groter belang werd, werd ik mij
steeds bewuster van mijn arm. ik ging naar de middelbare
school waar ik nieuwe mensen leerde kennen die mij en
mijn arm leerden kennen. ik ben er nooit mee gepest,
maar de schaamte die ik er zelf voor had maakte het mij
erg moeilijk. ik liep zoveel mogelijk met lange mouwen
totdat het zomer werd en ik er niet onderuit kon om
t­shirts met korte mouwtjes te dragen. Op straat voelde ik
dan alle ogen op mij gericht en de welbekende vraag werd
onvermijdelijk gesteld: ‘wat heb jij met je arm?’ ik heb
altijd uitgelegd dat ik mijn arm verbrand heb. Als mensen
dan vroegen: ‘Vind je het niet vervelend dat mensen dat
altijd vragen’, zei ik altijd heel stoer: ‘Nee hoor, geen probleem.’
ik vond het verschrikkelijk. De opmerkingen waar
ik het altijd het moeilijkst mee had, waren in de trant van:
‘wees maar blij dat je het niet in je gezicht hebt!’ hoezo?
ik voel me er op mijn manier net zo rot over dat ik een arm
heb die anders is.
in de loop der jaren durf ik al weer vaker hemdjes te
dragen in de zomer maar toch voel ik mij daarbij nog altijd
wat ongemakkelijk. Gelukkig ben ik na lange omzwervin­
gen in contact gekomen met de plastisch chirurg van het
brandwondencentrum Beverwijk, die de nodige medische
correcties heeft uitgevoerd. Na deze ingrepen gaat het
dragen van korte mouwtjes me steeds makkelijker af. ik
draag regelmatig hemdjes en kan makkelijker over mijn
brandwonden praten. Dat komt niet alleen door de cor­
recties, maar ook de jongeren­ en wandelkampen van
de Brandwonden stichting hebben hieraan bijgedragen.
Tijdens zo’n kamp voel ik me op mijn gemak en zie ik een
brandwond vanuit een ander perspectief.
Op die momenten besef ik mij dat mijn brandwond ge­
woon bij mij hoort. Om dit in het dagelijks leven ook altijd
te bedenken vind ik nog moeilijk, maar het gaat gelukkig
steeds beter.
Emmy Stolwijk
JAARDOCUMENT 2006