Interviews - Skynet.be

zo vermijd je een nutteloze en oncontroleerbare overspoeling, wordt
migratie beheersbaar en geeft het bovenal een positieve input aan het
land.
Monica De Coninck verwijst ook naar een interview dat ze in 2006
gegeven heeft aan de Liga voor Mensenrechten en een opiniestuk dat
dd 12.05.2006 gepubliceerd is in De Morgen, telkens in verband met (de
verplichte huisvesting voor) asielzoekers. Zij stelt voor hieruit enkele
interessante fragmenten te citeren.
“Verplichte huisvesting voor asielzoekers”
Vandaag (= 2006) zijn er in Antwerpen achtduizend asielzoekers in de
bevolkingsregisters ingeschreven die eigenlijk aan andere gemeenten
of opvangcentra in bijna heel België zijn toegewezen. Op zich zegt dat
cijfer misschien weinig, maar achtduizend mensen is meer dan de totale
bevolking van gemeenten als Lint, Kortessem of Dentergem. Het is de
helft van de bevolking van Riemst, Kasterlee of Blankenberge. Het is
zelfs iets meer dan al wie (voor een goed begrip: geen asielzoekers) in
Antwerpen maandelijks steun krijgt van het OCMW.
Deze aan andere gemeenten toegewezen asielzoekers leven dikwijls
in erbarmelijke omstandigheden, zoeken aanvullende inkomsten in
zwartwerk of komen in de handen van gewetenloze huisjesmelkers
terecht.
Ons land kent al jarenlang een zogenaamd spreidingplan dat
asielzoekers evenwichtig probeert te verdelen over alle gemeenten. Het
is een poging om te beletten dat alle asielzoekers in de grote steden
terechtkomen. Het plan sanctioneert OCMW’s die weigeren om solidair
hun verantwoordelijkheid op te nemen: OCMW’s die de hen toegewezen
asielzoekers geen volwaardige woonst aanbieden, krijgen maar de helft
van de federale bijdrage voor het leefloon van de asielzoekers. Het is
boter aan de galg. Veel gemeenten hebben lak aan het plan. Ze hebben
0
met plezier wat extra belastinggeld veil om de asielzoekers elders,
en dus vooral in grotere steden, onder te brengen. Als ze maar geen
asielzoekers op hun grondgebied hebben.
Helaas worden gemeenten die weigeren solidair te zijn daarvoor ook op
de wat langere termijn beloond. Er zijn inderdaad weinig asielzoekers
die, zodra hun dossier in orde is, weerkeren naar de gemeente die voor
hen had moeten zorgen (en dus komen velen na enkele jaren helemaal
ten laste van het Antwerpse OCMW, of dat van een andere grote stad).
Er zijn er nog minder die, zodra hun dossier wordt afgewezen, in deze
gemeente in de anonimiteit en de illegaliteit onderduiken.
Het is bijgevolg een goede zaak dat Minister van Binnenlandse Zaken
Patrick Dewael de asielprocedure heeft ingekort en dat Minister van
Integratie Christian Dupont het spreidingsplan wil bijsturen. Dupont wil
asielzoekers nog uitsluitend materiële hulp aanbieden, en dat gedurende
een periode van één jaar. Tijdens hun wachttijd van een jaar zouden
de asielzoekers eerst vier maanden kost en inwoning krijgen in een
gemeenschappelijk asielcentrum. De volgende acht maanden zouden ze
worden ondergebracht in een huis van de gemeente waaraan ze zijn
toegewezen. Maar de maatregelen van minister Dewael en zijn collega
Dupont zijn ontoereikend en zullen de stroom asielzoekers naar de
steden niet droogleggen. Wie afziet van materiële steun kan nog altijd
gaan wonen waar hij wil.
Het is onze verdomde plicht om mensen die in hun land worden vervolgd
op te vangen en in ons rijke land een nieuwe kans te geven. Maar het is
ook onze verdomde plicht om erg zorgvuldig met asiel om te gaan. Doen
we dat niet, dan ondermijnen we het draagvlak dat vandaag gelukkig nog
altijd bestaat, getuige de talrijke steunbetuigingen en acties voor mensen
die na een ellendig lange procedure en dikwijls meer dan behoorlijke
inburgering, het land worden uitgezet.