Bureau zonder haat - Klik hier door naar de hompage van de8

neutraliteit is maar al te vaak het broertje van onverschilligheid.
En onverschilligheid is te lang een kenmerk geweest van ons
beleid.Nu moet ik daaraan toevoegen dat de fond, het
maatschappelijk draagvlak waar ik het in het begin over had,
ook minder sterk is dan op het eerste gezicht lijkt. Sinds 11
september 2001 is het multiculturalisme murw geslagen.
Mensen als Pim Fortuyn, Ayaan Hirsi Ali, Paul Cliteur en anderen
hebben de focus van het debat resoluut veranderd. In plaats
van over discriminatie, racisme en sociale ongelijkheid praten
we nu uitsluitend over de culturele kwesties: de opvattingen
van moslims over vrouwen, homo's, vrijheid van meningsuiting,
de scheiding van kerk en staat... Thema's waar ook de
linkerzijde gevoelig voor is.Er is ook veel mist gespoten over
wat nu eigenlijk racisme is: islamofobie is geen racisme,
moslims achterlijk noemen is geen racisme, het is vrijheid van
meningsuiting. Zeker na de moorden op Fortuyn en Van Gogh,
en de bedreigingen aan het adres van Hirsi Ali, is de linkerzijde
ook daar gevoelig aan: het is onze stijl niet, maar het moet
kunnen. Dat zorgt voor verwarring, verdeeldheid en
intellectuele onmacht.
Een hippe versie van de rode knoop
Je herinnert je die kleine rel over of er halal vlees geserveerd
werd op uitstappen van het Antwerpse stedelijk onderwijs. Je
herinnert je ook de lezersbrieven in De Morgen. Los van de
grond van de zaak, was ik verbaasd over hoe fel die waren.
'Weer een overwinning voor de moslimfundi's!' - dat zijn
uitlatingen die ik, tot voor enkele jaren, niet verwacht had van
dat publiek. Een deel van de linkerzijde heeft het opgegeven.
Hun tolerantie is teruggebracht tot een ethisch minimum. Een
ander deel zet zich nog wel in, maar beperkt zich tot vage
statements: verdraagzaamheid, openheid, respect, termen waar
niemand iets tegen kan hebben, maar die voor iedereen wat
anders betekenen. 0110 was zo'n voorbeeld, en de trouwerij in
Sint Niklaas, en de Zonder Haat Straat eigenlijk ook. Het zijn
hippe versies van de rode knoop, of Fata Morgana, of in het
beste geval een stille mars.Men ontloopt de belangrijkste vraag
voor links vandaag, welke invulling we geven aan diversiteit.
Hoe ver kan pluralisme gaan? In feite is deze groep een
objectieve bondgenoot van de rechterzijde. Ze herleiden
onverdraagzaamheid tot zijn meest extreme vorm: Hans Van
Themsche, een stelletje dat niet gehuwd wil worden door een
zwarte schepen. Op 0110 schreeuwde Georges Kamanayo
ettelijke keren: 'Diversiteit is realiteit!' Dat is waar, natuurlijk.
Maar er is ook niemand meer die dat ontkent. Het gaat om hoe
je diversiteit beheert. In dat debat doet links niet meer mee.
De noten van Dewinter
Beste Patrick, in oktober was iedereen blij omdat je het Vlaams
Belang zulk een slag toebracht. En inderdaad: Filip Dewinter
heeft sindsdien een pak minder noten op zijn zang. Voor een
groot deel van je achterban is dat al lang voldoende in de strijd
tegen racisme.Verder ben je burgemeester in een stad met een
groot racistisch electoraat, in een tijd waar het islamofobe
verlichtingsdenken intellectueel sterker staat dan het
pluralisme. Als ik dat zo optel, heb je weinig reden om een echt
diversiteitsbeleid te voeren. Behalve dan die grote groep