Ingezonden

Mensen die moeten sterven, thuis op een matrasje of karton omdat
de dokter niet in grijpt bij hun ziekte en het op een zuster afschuift
die dan wacht tot het einde is gekomen. Mensen die vreselijke pijnen
lijden omdat er geen geld voor is om hun te verlichten. Mensen die
van een schamel AOV moeten leven, geen huis hebben.
Ze slapen onder wat rotte zinkplaten op wat opgestapelde
blokken zonder water en stroom, simpel omdat ze de aansluitingen
niet kunnen betalen. Mensen die niet naar buiten durven te komen
omdat ze zich schamen mens te zijn en zo zich ontrekken van alle
rechten die ze hebben als volwaardig burger. Mensen zijn het, mensen
net zo als u en ik die wij zo afschepen, vergeten en behandelen. Ik
praat nu enkel over wat ik op die paar honderden meters om me heen
zie en dagelijks mee maak, maar weet dat er zo vele oudjes hun dag
moeten beëindigen. Ik vraag me af, wat zijn wij voor mensen om
deze medemensen niet te helpen en ook hun een waardig leven te
gunnen tot hun laatste dag. En dan wetende dat we een groep hebben
hier op het eiland die zich nog meer wil verrijken en nog meer op
hun persoonlijke rekening wil hebben staan en dit allemaal ten koste
van hun medemens.
Met al dat gesteggel en al dat touw getrek, lijkt het niet
verstandig om onze medemens eens te gaan helpen. Alsmaar dat
praten, al dat beloven en ondertussen laten we onze oudere generatie
verkommeren . De armoede zou opgelost zijn als al die exorbitante
salarissen ingetrokken zouden worden en als de mens voor hun naaste
mens op zou komen. Een droom? Misschien, maar ik ga er van uit
dat elke droom eens uit gaat komen, zo ook deze.
78