EPkE zONDErLAND NiEUW THiALF - Wielersportboeken

108 interview
daniël knibbeler
“Het heeft
weinig zin
om op
epke in te
praten”
nische begeleiding heeft gelijke tred gehouden.
We hebben veel kennis uit het buitenland gehaald,
we lopen stages en we halen veel informatie
van internet. Bovendien is de turnbond
zo verstandig geweest om de Japanner Sadao
Hamada en de Brit Mitch Fenner aan ons team
toe te voegen. Daardoor is de overgang naar een
nieuwe periode best soepel verlopen. Bovendien
kende ik de senioren natuurlijk wel en andersom;
je staat dertig uur per week in dezelfde
zaal. Ik stond niet ineens als een vreemde voor
de groep.”
Wanneer begon het besef door te dringen dat een
gouden medaille in Londen een reëel doel was?
“Dat is niet op een dag vast te prikken. Je weet
natuurlijk al jaren dat Epke uitzonderlijke
kwaliteiten heeft op de rekstok. In dat specialisme
had hij de potentie om de allerbeste te
zijn. Hij kan dingen die niemand anders op de
wereld kan. Je weet dat het in theorie zou kunnen.
Dus daar droom je van, daar werk je voor,
maar zonder de garantie dat het ook werkelijk
gaat lukken. Het is geen mathematisch proces,
zo van: als we er maar genoeg arbeid in steken,
komt het er vanzelf uit. Je neemt het op tegen de
grootmachten, die normaal gesproken de prijzen
verdelen. Er zijn zó veel prestatiebepalende
factoren. Dat maakt de uitdaging zo groot. Je
moet het zien als een uiterst complexe puzzel,
waarvan de stukjes op één moment op de goede
plaats moeten vallen.”
En daar maakt een nauwe band tussen coach en sporter
deel van uit?
“Een hechte vertrouwensband, ja. Anderzijds
probeer ik altijd een zekere afstand te houden,
juist omdat je elkaar zes dagen per week ziet. Je
traint dertig uur met elkaar en daarnaast voer je
voortdurend gesprekken. Ook wel over andere
dingen, hoor. Epke en ik schelen maar zes jaar
in leeftijd, we hebben behoorlijk wat gezamenlijke
interesses, zoals muziek, wintersport en
surfen. Maar verder ben ik de trainer. En ik ben
degene die verantwoordelijk is voor alle randzaken,
zodat Epke en anderen al hun energie in het
turnen kunnen steken.”
Wat is je rol geweest in Londen zelf?
“Niet anders dan tijdens ieder ander toernooi.
Zorgen dat Epke precies weet wat hem te wachten
staat en wat er van hem verwacht wordt. Dat
heb ik voorafgaand aan de Olympische Spelen
nauwkeurig in kaart gebracht. Je gaat al jaren
samen naar wedstrijden en hij moet er op kunnen
vertrouwen dat zich geen onvoorziene zaken
voordoen die zijn prestaties zouden kunnen
beïnvloeden. Alles draait om die ene oefening.
Zo’n wedstrijddag is van minuut tot minuut uitgestippeld.
Daarbuiten probeer ik hem zo veel
mogelijk zijn eigen gang te laten gaan. Het heeft
weinig zin om op Epke in te praten. Hij is erg
sterk in het visualiseren van wat hij gaat doen.
Wanneer ik dan dingen ga zeggen, leidt dat alleen
maar af. Soms is er wat feedback nodig bij
de warming-up aan het toestel. Altijd positief en
sober. Vertrouwen geven, meer is het niet. Hij
moet vol positieve energie de wedstrijd instappen.”
Hoe heb je de fi nale ervaren?
“Epke was nog nooit zo klaar als voor deze fi nale.
Dat betekende dat ik zelf ook volledig voorbereid
en met honderd procent vertrouwen aan de dag
begon. Ik heb tijdens de oefening eigenlijk geen
spanning ervaren. Als je zo’n olympische arena
binnenloopt en je weet van elkaar dat je er alles
aan hebt gedaan wat je had kunnen doen,
dan geeft dat een gevoel van: alles is gedaan,
het moet alleen nog gebeuren. Als het niet was
gelukt, hadden we ons geen verwijten hoeven