EPkE zONDErLAND NiEUW THiALF - Wielersportboeken

ik de bevrijdende sms.” Epke: “En toen hebben wij samen ’s
avonds nog in het Holland Heineken House gestaan. Wat een
feest was dat, zeg. Dat vond ik een heel intens moment.”
gEEN EXTrA DrUk
Zo had ieder z’n eigen wereldje. “Het zeilen speelde zich ver
van Londen af”, legt Marit uit. “In Weymouth, in het zuiden
van Engeland, erg afgelegen. Dat zijn wij zeilers gewend. Het
was bekend terrein, we kwamen er al sinds 2006 en hadden
er als Nederlandse ploeg een eigen huis, waar we zo’n drie
maanden per jaar bivakkeerden. Ik denk dat ik in mijn leven
nergens zo veel gevaren heb als op dat water daar. Eigenlijk
was het tijdens de Spelen zoals het altijd was. Met één verschil:
er waren ineens allemaal mensen die zeiden hoe zij het
wilden hebben. Gingen we altijd op de fi ets naar onze boten,
nu mocht dat niet. Maar eenmaal op het water was alles weer
bij het oude. Ik heb ook geen extra druk gevoeld omdat het de
Olympische Spelen waren. Van het publiek merk je bijvoorbeeld
niet veel. Daar zeil je te ver van de kust voor. De enige
druk is de druk die je jezelf oplegt.”
“Er is niet veel ruimte om andere dingen te doen”, vertelt Epke
over zijn verblijf in het Olympisch Dorp. “Je traint en probeert
daar het maximale uit te halen. En verder is het heel veel herstellen.
Op de avond na de kwalifi catie ben ik met mijn familie
en een paar vrienden en mijn vriendin naar het Holland
House geweest. En ik heb live de wedstrijd van schermer Bas
Verwijlen gezien. Met hem deelde ik een appartement in het
Olympisch Dorp. Verder ben ik een keer met mijn vriendin
naar een winkelcentrum geweest. Al met al duurde het tien
dagen. Dan kun je je focus wel behouden, met af en toe een
ontspannen momentje tussendoor. Je kijkt eens wat rond.
Heb ik Novak Djokovic gezien. En Michael Phelps. En zij mij
natuurlijk.”
JE OgEN UiTkiJkEN
Tot slot willen we graag van Alyda weten hoe zij dat verblijf
in het Olympisch Dorp ervaren heeft, maar dan met al die
gehandicapte sporters. Ze barst in lachen uit. “Dat is hartstikke
grappig. Klinkt een beetje raar, maar het is echt heel
vermakelijk. Je hebt je eigen beperking, en je kent natuurlijk
de beperkingen van je teamgenoten en ook wel een beetje van
de rest van de Nederlandse ploeg. Maar er zijn daar zo veel
andere landen aanwezig, van zo veel verschillende sporten
waar je soms geen weet van hebt, dat je je ogen uitkijkt. Wat
ik niet allemaal voorbij heb zien komen. Dat je denkt: o, dat
kan dus ook nog. Je kon bij wijze van spreken de hele dag in
de dining hall gaan zitten. Met een teamgenootje had ik daar
de grootste lol. Het was soms echt fantastisch. Goalballteams
bijvoorbeeld. Dat zijn mensen die blind zijn. Die liepen met
hun dienbladen in treintjes door de eetzaal, met de coach
voorop die wel wat ziet. Waar je ook keek, overal zag je wel
zo’n polonaise. En dan komt er weer iemand uit een heel
interview
de drie van londen 13
Epke zonderland
Epke Zonderland werd op 16 april 1986
geboren in Lemmer | Specialiseerde zich
als turner op de rekstok, maar kan ook op
de meerkamp uit de voeten | Zijn eerste
succes haalde hij bij de junioren: in 2004
won hij een zilveren medaille op rekstok
tijdens de Europese kampioenschappen
in Ljubljana | Hetzelfde jaar werd
hij ook Nederlands seniorenkampioen
meerkamp | Hij nam de titel over van
zijn oudere broer Herre |Nam deel aan
de Olympische Spelen in Peking in 2008,
maar werd door een val slechts zevende
| werd nadien twee keer tweede op het
WK en werd eenmaal Europees kampioen
| Voorlopig hoogtepunt: goud in Londen
“je bent ineens van nederland,
je bent van Fryslân, je bent van
Heerenveen en natuurlijk ook
van lemmer”
arm land voorbij in een krakkemikkige rolstoel, waarvan je
denkt: Was hij al gehandicapt voordat hij erin terechtkwam
of is hij gehandicapt geraakt doordat hij erin is gaan zitten?
En het mooiste tafereel was misschien wel een hele dikke
man in een rolstoel. Echt enorm dik en groot, met een supervol
dienblad in zijn handen. Maar hoe rolde hij dan? En toen
zagen we ineens dat er een lilliputter achter liep te duwen.
Die kon maar net bij de handvaten, maar erbovenuit kijken
kon hij niet. Het was soms echt om te gieren. We hebben er
niet mee lopen gekken, hoor. Maar het was echt komisch om
te zien wat daar allemaal gebeurde en voorbij rolde.”