EPkE zONDErLAND NiEUW THiALF - Wielersportboeken

geleden heeft hij het bedrijf van zijn ouders overgenomen.
De boerderij was hard aan een verbouwing toe, daar hebben
wij ons in 2009 helemaal op gestort. Ik heb een studie
binnenhuisarchitectuur gevolgd, dus ik zag helemaal voor
mij hoe het zou moeten worden. Toch hebben we de hoeve
niet helemaal overhoop gehaald. Ik houd van traditie, van
respect voor oude gebouwen. Wanneer ik op mijn racefiets
door Fryslân rijd, kan ik genieten van de mooie kop-halsrompboerderijen
in het landschap. Daar moet Nederland
zuinig op zijn. Mijn handen jeuken soms om sommige
boerderijen onder handen te nemen. Zelf hebben we veel
geïnvesteerd in duurzaamheid. Energieopwekking via
aardwarmte, isolatie van daken en ramen. Ruimte en
veel lichtinval beschouw ik als luxe in de inrichting van
een woning. Het verlichtingsplan heb ik laten ontwerpen
door Vos Malpertuus uit Groningen. Als ik daar ben, raak
ik enorm geïnspireerd. Ik heb mijn studie indertijd niet
afgemaakt door de drukte van het schaatsen. Als ik ooit de
tijd vind, wil ik dat zeker nog eens doen.”
Herinneringen in ons hart
Wie rondkijkt in de boerenhoeve van Ids en Anni, ontdekt
trouwens weinig herinneringen aan de met goud behangen
carrières van het stel. Een paar grote bekers, dat is het wel.
“Waarom zou dat ook moeten? De herinneringen zitten
in ons hart, dat vinden we veel waardevoller. Ids heeft
zijn prijzen geschonken aan het museum in Sneek. Mijn
medailles en andere spullen liggen in het Olympische
Sportmuseum in Köln.”
Het landelijke Dearsum omschrijft Anni als een klein, maar
gezellig dorpje. “Er leven hier meer koeien dan mensen, zeg
ik weleens, haha… We hebben een oprit van 700 meter en
onze naaste buren wonen een kilometer verderop. In het
begin moest ik wennen aan dat weidse. In Zuid-Duitsland
en Oostenrijk ben je dat niet gewend. Daar leef je tussen
de bergen. Wij wonen hier in de anonimiteit. Voor de
buitenwacht ben ik misschien een extravert type, maar in
werkelijkheid is het juist andersom. Ik houd van rust om mij
interview
anni frieSinGer 83
“ echt genieten doe ik van
een stadje als sneek en van
het sneekermeer”
heen. Het is ook de reden dat ik ben vertrokken uit Inzell.
Iedereen weet daar van elkaar wat je doet, ze zien hoe laat
je ’s avonds het licht uit doet, enzovoort. Ik raakte op den
duur geïrriteerd. Het is een van de redenen waarom ik een
appartement in Salzburg heb gekocht. Daar kan ik ook rustig
over straat zonder dat mensen mij telkens aanklampen.”
Dubbelleventje
“Veel mensen zullen denken dat ik automatisch Heerenveen
noem als mij om mijn favoriete plek in Fryslân wordt
gevraagd. Maar Heerenveen is voor mij vooral de schaatsstad.
Echt genieten doe ik van een stadje als Sneek en van het
Sneekermeer. Het Zaailand in het centrum van Leeuwarden
vind ik erg mooi opgeknapt met het Fries Museum en het
theater. Daar was deze omgeving ook wel aan toe, moet ik
eerlijk zeggen. En wat de Friese taal betreft: ik versta het
helemaal en ik spreek het een beetje. In onze familie hebben
we allemaal een talenknobbel, dus dat ging vrij vlot bij mij.
Iedereen in de provincie praat Fries, de mensen zijn trots op
hun cultuur en tradities. Zelf houd ik daar ook van. In mijn
geboortestreek dragen de dames op zondag een Dirndl. Dat is
een vergelijkbare traditie. Hier heb je de Sneekweek, bij ons
het Oktoberfest. Alleen het gekke is: in Duitsland eten we
de kruidkoekjes met kaneel of anijs alleen tijdens Advent,
in de weken voor kerst, in Fryslân kun je die het hele jaar
door kopen.”
Over hun toekomst in Fryslân zegt Anni Friesinger ten slotte:
“Daar kan ik geen antwoord op geven. Geen idee. Ids heeft
zijn wortels in Dearsum, daar zal hij nooit vertrekken. Ik zal
Salzburg nooit voorgoed kunnen verlaten. Maar het wringt
nu niet, ook met Josephine erbij valt het super te combineren.
Ids en ik kennen elkaar al vele jaren. Eigenlijk weten wij
niet beter. Als schaatsers waren wij altijd onderweg. Soms
zaten we in dezelfde plaats op trainingskamp, maar zagen
we elkaar niet, doordat onze trainingsprogramma’s langs
elkaar heen liepen. Wij zijn dit dubbelleventje gewend.”